Chinouk

Familie

Het duurde even voor ik het eindelijk doorhad. Lucas stond maar te kijken naar de oudere man en deed verder niks. 'Lucas?' De man, die blijkbaar ook mijn vader was, liep nu naar voren en omhelsde Lucas. Hij omhelsde hem terug. Er liepen tranrn over zijn wangen. 'Hoe kom jij hier? Hoe was je ontsnapt van de elven?' Vroeg de man. Lucas antwoordde. 'Nadat we naar de grot waren gebracht door de elven kwam ik erachter dat ik mijn knuffel kwijt was.' Lucas glimlachte. 'Ik was uit de grot ontsnapt om hem te halen, maar toen ik terugkeerde was iedereen weg. Ik heb mijn hele leven naar jullie gezocht.' Lucas draaide zich om naar mij. 'Chinouk, dit is onze vader, Derek.' Derek keek nu mij aan. Hij leek enigszins verbaasd omdat Lucas hem aan mij moest voorstellen. Je vergeet toch niet wie je vader is? 'Chinouk?' Hij liep naar me toe en omhelsde mij ook. 'Wat zijn jullie groot geworden! Straks halen jullie mij nog in.' Hij grinnikte. Ik omhelsde hem terug. Ik had helemaal geen herinneringen van deze man, maar toch voelde het alsof ik iets had gevonden wat ik mijn hele leven miste. Na een tijdje liet hij mij los en richtte zich tot de rest van de mensen. 'Volk van Ransbeek,' Derek pakte onze handen een hield ze in de lucht. 'mijn kinderen zijn teruggekeerd!' De burgers hadden het schouwspel al een tijdje bekeken en begonnen luid te klappen en te juichen. Derek liet onze handen los en sprak door. 'We gaan hier kamp opslaan, daarna gaan we op zoek naar Ransbeek!' Hij draaide zich om naar ons. 'Vanavond bij het kampvuur moeten jullie mij alles vertellen!' Avery en ik gingen de spullen halen van ons andere kamp waar de paarden en Fidel nog stonden te wachten terwijl Lucas alvast ging bijpraten met de inwoners van Ransbeek en Derek. Daarna gingen we met z'n drieën wachten rond een kampvuur tot Derek klaar was met de burgers helpen en erbij kon zitten.

~~~

'Dus mijn moeder, was leidster van Ransbeek?' Ik kon het nog steeds niet geloven dat mijn familie over Ransbeek regeerde. Derek knikte en nam een slok van zijn koffie. In de verte hoorden we wat burgers zingen over vrijheid en de stad Ransbeek. Er was een erg opgewekte sfeer in het kamp. Veel meer had ik helaas niet over mijn moeder losgekregen. Wel vertelde Derek me dat ze stierf kort na de aanval. Toen ze werden ontvoerd had ze al koorts en door de slechte behandeling van de elven was het snel fataal geworden. Ik was er ook achter gekomen dat het een traditie was dat de eerste dochter van de leidster als opvolger werd gekozen. Dat betekende dus ook dat ik de volgende leider van Ransbeek zou worden. Ik had tegen mijn vader verteld dat ik er nog over zou nadenken, of ik die positie wilde, maar eigenlijk zag ik mezelf nooit over een stad regeren. Ik besloot van onderwerp te veranderen. 'Maar jullie zijn dus in leven gebleven door een één of andere bezwering? Recht boven de kerker was namelijk een enorme tekening in de aarde getekend die daar waarschijnlijk voor zorgde.' Derek antwoordde. 'Dat kan best wel kloppen, ik weet wel het een en ander over magie. De bloem en de spiraal is het teken van leven. Deze bezwering zorgde ervoor dat we in een soort coma raakten en in leven bleven totdat we uit de kerkers werden gered door jullie.' Hij keek naar zijn koffie en zuchtte. 'Als jullie niet waren gekomen weet ik niet of we ooit nog uit die grot konden komen. Waar zijn jullie eigenlijk al die tijd geweest?' Lucas keek mij aan. 'Vlak na de aanval op Ransbeek werd ik meegenomen door de huurlingen. Ze hadden mijn geheugen gewist en mij opgevoed als een van hun eigen kinderen. Ik was nog veel te jong om te begrijpen wat er aan de hand was.' De rest van de avond vertelde ik Derek wat ik allemaal had gedaan in mijn leven. Toen Lucas zijn verhaal vertelde keek ik om me heen om te kijken waar Avery was. Ik zag hem tegen een boom aan zitten met zijn hoofd naar beneden. Lucas zag dat ik naar Avery toe wilde gaan en seinde dat het niet erg was. Ondertussen ging hij door met vertellen. Lucas had al veel van zijn verleden verteld toen we op zoek waren naar de elven. Ik stond op en liep naar Avery toe. Hij zat tegen een boom aan zijn zwaard te slijpen. Ik ging tegenover hem zitten. 'Waarom kom je niet bij het kampvuur zitten? Er is genoeg koffie en soep hoor.' Avery bleef zijn zwaard slijpen en zuchtte diep. 'Ik wil niet je reünie met je vader verpesten.' Ik keek naar zijn zwaard, als hij zo door ging was er geen zwaard meer over. 'Waar haal je dat nou vandaan? Kom erbij zitten! Derek heeft naar je gevraagd. Hij wilt meer over jou weten.' Avery bleef gewoon door slijpen. 'Avery, ' Ik ging wat dichterbij zitten. 'wat is het probleem?' Hij legde zijn zwaard neer en keek mij aan. 'Het is gewoon zo dat we jullie hele dorp toevallig hebben gevonden, maar er niks van de Raaf over is. Ik dacht dat er misschien een paar inwoners van de Raaf waren ontvoerd door de elven, maar waarschijnlijk zijn ze allemaal omgekomen tijdens de brand. Jij en Lucas hebben jullie vader teruggevonden, en ik heb helemaal niemand.' Er gleed een traan over zijn wang. Ik begreep hoe hij zich voelde en omhelsde hem. 'Toen ik net wakker werd vlak nadat de huurlingen mij hadden meegenomen voelde ik me ook erg eenzaam. Ik had geen familie en moest in een totaal vreemde omgeving leven. Toen ik wat langer bij de huurlingen woonde werd alles wat makkelijker. Ik leerde hoe ze leefden en werd ook geaccepteerd binnen de groep. Ik begon ze als familie te zien, en zo behandelden ze mij ook. Onthoud alsjeblieft dat je niet perse bloed met iemand hoeft te delen om familie te zijn. Zolang je maar iemand hebt die je kan vertrouwen heb je helemaal geen familie nodig.' Ik liet hem los en stond op. 'Kom je er nu gezellig bijzitten?' Ik stak mijn hand uit. Hij pakte mijn hand en ik hielp hem overeind. 'Bedankt, dat had ik even nodig.' Samen liepen we naar het kampvuur om naar Lucas zijn verhaal te luisteren.