Chinouk

Op Pad

Mijn brein werkte overuren. Zou het echt waar zijn? Is toch niet mijn hele familie omgekomen in de brand, kom ik er ooit nog achter wie ik nou echt ben? Heet hij wel echt Cisorin Imarim? Allemaal vragen kwamen in mij op, en ik kon er geen één beantwoorden. Het kwam even in me op dat hij gewoon een grap met mij uithaalde, maar ik heb vaak genoeg mensen zien liegen, en hij zag er bloedserieus uit. Toch, hoe langer ik naar hem keek, leek het wel alsof hij de mannelijke versie van mij was. Hij had ook groene ogen en pikzwart haar en was bijna even lang als ik. 'Hoe, hoe dan? Jaren lang heb ik geleefd met het idee dat mijn hele familie was gestorven, en nu kom jij ineens vertellen dat mijn broer nog leeft. Ik weet niet eens hoe je heet.' Natuurlijk wist ik dat mijn geheugen was gewist nadat de huurlingen mij hadden ontvoerd, maar dat mijn familie nog leeft... Dat had ik niet zien aankomen. 'Ik heet Lucas, en ik heb je nooit bezocht omdat ik niet wist waar je was. Toen ik je wilde redden uit de brand zag ik dat een huurling mij al voor was, voordat ik kon reageren was hij al weg. Daarna had ik je nooit meer gezien.' Er gleed een traan over zijn wang. Ik stond op en liep naar het toe, ik sloeg mijn armen om zich heen. Daar stonden we dan, na elkaar jarenlang niet gezien te hebben had ik eindelijk mijn echte familie gevonden. Al die tijd heb ik zitten trainen bij de huurlingen zonder dat ik echt wist wie mijn familie was. Dat ik nu mijn broer had gevonden was een enorme opluchting, gelukkig kan iemand mij vertellen hoe het leven was voor de brand. Uiteindelijk lieten we elkaar los en ik ging weer zitten. 

'Maar hoe wist je dan dat we zouden komen, voor hetzelfde geld kwamen we niet eens naar het dorpje waar ik Nic tegenkwam, mijn informant.' Lucas antwoordde, 'Dat verhaal over het drankje was gewoon verzonnen om er zeker van de zijn dat je zou komen, als er werd verteld dat er misschien een magiër diep in het bos woont die misschien kan helpen was je zowiezo niet gekomen. Na wat Nic jou had verteld over de elven was moest je het wel geloven dat zo'n magisch drankje echt bestaat.' Hij wendde zich tot Malik. 'Ik kan een bericht naar je vader sturen om te zeggen dat je hier bent, ik kwam hem een paar dagen geleden tegen, hij maakte zich zorgen om je.' Malik knikte, 'Dat zou ik heel fijn vinden, ik denk dat het beter voor jullie is om gewoon met z'n drieën te gaan. Ik ga wel naar huis.'

Nadat we onze koffie hadden opgedronken besloten we dat we de volgende ochtend verder zouden reizen. Lucas had Malik's vader bericht, hij zou hem de volgende dag ophalen. 

~~~

Ik werd voor het eerst in een lange tijd niet wakker gemaakt door overvallers of roofdieren die ons willen aanvallen. Het geluid van de vogeltjes en dunne stralen zonlicht in mijn kamer maakten mij wakker. Ik had de bovenste kamer gekregen van Lucas en er waren aan alle kanten ramen. Het was al laat in de ochtend toen ik wakker werd. Dit had ik wel nodig, ik ben wel gewend om een paar dagen niet te slapen, maar ik moet het wel een keer kunnen inhalen. Beneden hoorde ik al wat gerommel, waarschijnlijk was Lucas al het ontbijt aan het bereiden, dat wist ik omdat rond het hele huis de heerlijke geur van gebakken ei en brood hing. Ik pakte mijn tas - ik had niks uitgepakt omdat we toch meteen zouden vertrekken - en liep de trap af naar beneden. Toen ik de deur van de woonkamer opende zag ik dat Avery en Malik al aan tafel zaten. 'Goedemorgen Chinouk! Lekker geslapen?', vroeg Malik. Ik knikte. 'Heer-lijk!' Ik rekte mij eens even goed uit. 'En, wat voor lekker eten ligt hier op tafel?' Avery nam een grote slok van zijn koffie en antwoordde. 'Je broer Lucas heeft zich erg zitten uitsloven om een lekker ontbijtje voor ons te maken, we hebben vers brood, ei en nog wat fruit van de tuin.' Lucas kwam net de kamer binnen. 'En ik heb verse koffie gezet van de lekkerste koffiebonen van het land!' Enthousiast kwam hij met nog een grote pot koffie binnenlopen. 'Ik waardeer het heel erg wat je doet Lucas.' Zei ik tegen hem. 'Het is het minste wat ik kan doen, we hebben genoeg bij te praten, maar laten we eerst eten.' Dat hoefde geen twee keer gezegd te worden, met z'n allen begonnen we gulzig te eten.

'Dus als ik het goed begrijp gaat Malik naar huis?', hij keek richting Malik, die met z'n mond vol knikte. 'Oké, ik vind dan dat we met z'n drieën een plan moeten verzinnen om die elven te verslaan.' Hij keek nu mijn kant op. 'Dit hele probleem met die wezens is al een tijdje aan de gang, en ik heb best veel informatie gekregen over ze.'                                                                                        'Lucas, vergeten we onze ouders niet een beetje? Ik was immers op reis gegaan om onze ouders te vinden, als die nog leven.' Lucas nam snel een slok van zijn koffie voordat hij antwoordde. Hij keek ineens een stuk minder opgewekt. 'Tijdens de brand in Ransbeek was ik mijn knuffel vergeten, eerst wist ik het helemaal niet, vanwege alle chaos was ik het helemaal vergeten. Toen we met onze ouders en nog wat andere dorpelingen in onze schuilplek zaten wilde ik hem heel graag weer terugkrijgen dus ik sloop terug naar Ransbeek. Toen ik terugkwam naar de schuilplaats was iedereen weg. Het enige dat ik vond was een boekje, van onze vader, waarin allemaal verhalen in stonden over hoe de elven dorpje na dorpje aanvielen en verwoestten.' Hij nam even pauze, hij had er duidelijk moeite mee om dit te vertellen. 'Ik weet vrijwel zeker dat er een verband zit tussen de verloren burgers van Ransbeek en de elven. Als we de elven vinden, vinden we hopelijk ook onze ouders en de bewoners van Ransbeek.'