Yarama Merhem "Hazan Mevsimi" &TAMAMLANDI&

"ASADZADELER"

Medya; Hazan Yalçıntaş' ın gelinliği...

3 Gün Sonra;

Mirza' nın  beni gördüğü her köşede sıkıştırmasıyla geçen üç günün ardından düğün günü gelip çatmıştı. Üzerime geçirdiğim gelinliğin ardından saç ve makyajım yapılmış ve kafama duvağımı takıyorlardı. Fazla makyaj sevmediğim için abartısız, sade bir makyaj ve saçımı da salaş bir topuz yaptırmıştım. Gerçekten de harikulade olmuştum.

Aynada ki aksimi beğeniyle süzmeye devam ettim. Her ne kadar itiraf etmek istemesemde çok heyecanlıydım ve bu bende suçluluk duygusuna yol açıyordu. Poyraz' ı tabiki de unutmamıştım nasıl unutabilirdim ki sonuçta o benim ilk aşkımdı. Fakat ona olan hislerimin gün geçtikçe azaldığının farkındaydım. Ve dün gece olanlar da beni çok etkilemişti. Uzun zaman sonra dün ilk defa rüyamda onu görmüştüm. Aklıma dün gece gördüğüm rüya gelince ister istemez gözlerim dolmaya başlamıştı.

***************

Bir uçurumun kenarına oturmuş öylece karşısına bakıyordu. Koşarak yanına gidip arkadan sarıldım ona ve yanaklarını defalarca öptüm. Yüzünde oluşan hafif tebessüm ile bana bakıp tekrar uçurumdan aşağıya bakmaya başlamıştı.

"Seni çok özledim Poyraz neden rüyalarıma hiç gelmedin? Neden seni unutmama izin verdin?"

"Böylesi ikimiz için de daha iyi Hazan Mevsimim. Beni unutman gerekti çünkü Ali Asaf ve
Mirza' nın sana ihtiyacı vardı. Seninde onlara tabi... Siz ikiniz birbirinizin yaralarını saracak, birbirinizi iyileştireceksiniz. Ona olan duygularını benim yüzümden görmezden gelme. İkimizde farkındayız Hazan mevsimim...
Benim yanımdayken Mirza' nın yanında olduğun gibi hiç hissetmedin. Evet bana karşı duyguların vardı ama bana olan duyguların Mirza' ya hissettiğin duygular kadar güçlü değildi. Senin ait olduğun yer onu kalbi. Senin yerin benim değil onun yanı. Hazan mevsimim sen bana değil ona aitsin. O yüzden duygularına gem vurma. Ait olduğun adamın yanında olduğun için kendini suçlu hissetme. Ben mutluyum Hazan mevsimim ... Sana hak ettiğin değeri ve sevgiyi verebilecek bir adamla olduğun için ben çok mutluyum."

Beline sarılı olan kollarımı çözüp ayağa kalktı. Onunla birlikte bende ayağa kalkıp gözyaşlarına ev sahipliği yapan mavi-yeşil  harelerimle gözlerinin içine baktım. Gülümseyerek elini yüzüme attı ve başımı kendine doğru çekip anlıma dudaklarını bastırdı. Gözlerimi kapatıp bu anın uzamasını hatta hiç bitmemesini diledim ama kısa bir süre sonra benden ayrıldığı vakit anında gözden kayboldu. Şaşkınlıkla etrafıma bakınmaya başladım.

"Poyraz! Poyraz nerdesin? Beni bırakma" diye bağırmaya başladım. Lakin ne gelen vardı ne de giden. Her bağırışımda sesim yankı yapıp yeniden bana dönüyordu. Yenilgiyle omuzlarım çökmüş ve ayakta duracak takati kendimde daha fazla bulamadığım için yere çökmüştüm. Geri gelmeyeceğini bildiğim halde ona seslenmekten vazgeçmemiştim.

"Poyraz... Gitme... Gitme..."

Sayıklamalarım devam ederken birden yerin sallandığını hissetmiştim. Aynı zamanda gözlerim ağırlaşmaya başlamış ve göz kapaklarım kapanmak için adeta bana yalvarıyordu. Neler oluyordu bilmiyordum ama toprağa boylu boyunca uzanıp kapanmak üzere olan gözlerime daha fazla direnememiş ve ona istediğini vermiştim.