Ay Tenli Kadın

1. Bölüm

• Medyada ki Aren Parlak•

"Areeeeeen kalk bugün çocuklar gelecek. Saat 5.30 ve sen hâlâ yatıyorsun. Kızım kalk sana. Vallah delirtmek mi istiyorsun beni"

Bu kızın sabah sabah işi yokmuydu? Ne diye evde bağıra bağıra dolanıyor. Hem güzelce kaldırsa olmaz zaten illa evi yıkacak, üstelik o tız sesiyle birde.

"Off Almila ne diye bağırıyorsun kızım sabahın köründe, kalktım işte."

Ona inat ayaklarımı sürterek lavaboya gittim ve hep olduğu gibi arkamdan bana kızan Almilayı umursamadım.

Lavaboda rutinimi bitirir bitirmez odama geçtim ve her kız gibi dolabımın önüne geçip 'ne giysem' diye düşünmedim, sanki işim gücüm yokmuş gibi dolabın önünde yarım saat ne giyeceğimi mi düşüncem. Yok artık.

Elime geçen salaş krem rengi kazağımı ve kot  pantolonumu alıp hemen üstüme geçirdim.
Masada duran kremi yüzüme sürdükten sonra aynada kendime baktım ve memnun bir şekilde mutfağa geçtim.

"Oooo Almila hanım döktürmüşsünüz yine maşallah" dedim dalga geçercesine.

Bu kızla tanıştığımız günden beri elinden bir kahvaltı bile yemedim. Biraz faydası dokunacağına işi gücü sosyal medyayı takip etmek.
"Çok komik. Oyalanmada çık hadi, geç kalacağız yoksa"

Botlarımızı giyer giymez evden çıktık ve dükkana doğru ilerlemeye başladık. Köşede 'Bir Umut Cafe' yazısını görünce içimde kelebekler uçuşmaya başladı. Hâlâ ilk günkü gibi heyecanlanmaya başlıyorum burayı görünce. Almila bana gürlek anahtarları çıkarttı ve kapıyı açtı.
"Hala ilk günkü gibisin"

Mutfaktan önlükleri alıp bana fırlattı.
"Sanki sen çok değiştin" dedim gülerek.

"Ağzın çalışacağına elin çalışsın Aren"

Hoplaya zıplaya tezgahın yanında duran radyoyu açtım ve ilk çıkan şarkı ikimizide şaşırttı. Burayı ilk açtığımızda bu radyoda çalacak ilk şarkı bizim şakırmız olacak dedik ve tam 5 yıl sonra yine çaldı.

"Hayat korkutamaz beni
Yanımda sen varsın"

Göz kaş hareketi yaptım ki devamını söylesin tabi benim aşırı zeki arkadaşım geç çaktı ve ritme yetişmek için hızlı söyledi.

"Düşersem sen kaldırırsın
Ağlarsam ilk sen duyarsın"

Şarkıyı devam söylerken zamanın nasıl geçtiğini hiç anlamadık. Bugün sadece çocuklar gelecekler, bu yüzden kapalıyız ve canım çok sıkılmaya başladı ki daha bir saat var.
Mutfakta malzemeleri kontrol ederken sütün bittiğini fark ettim.

"Almila süt almaya gidiyorum bitmiş."

Manto ve cüzdanımı alıp markete doğru yürümeye başladım. Yolda ilerlerken bana doğru koşan küçük bir çocuk gördüm. Bana yaklaştıkça yüzündeki yara izleri belirginleşiyordu. Tuhaf olan ise arkasından koşan yaşlı bir teyze vardı. Sokakta sadece ben olduğum için çocuk hemen arkama saklandı ve elimi sıkıca tuttu.

"Lütfen beni ona verme." Küçük çocuğun dediğyle kafamda binlerce soru işareti belirdi.
Sonra yaşlı teyze nefes nefese yanımızda durup bastonuyla arkama saklanan çocuğu gösterdi.

"Oğlum ne zaman kaçmanın bir çözüm olmadığını anlıyacaksın?" diyince çocuk bacağımı dahada fazla sıkmaya başladı.

"Pardonda çocuk sizden kaçtığına ve bu kadar korktuğuna göre düzgün bir açıklaması vardır"

Bakışlarını çocuktan çekip bana çevirdi ve sadece güldü. Acaba teyze hastamı diye düşünmeyi eksik etmedim çünkü fazla korkunç duruyordu.