OBSIDIAN ISSUE #1: PUSHED

SIXTEEN

Dilim.

Wala akong makapa nituldok ng ibang kulay kundi puro itim.

Ang ingay ng mga yapak ang tanging sumusugat sa payapa. Bawat bagsak ng paa ay ganti ng namumutok na mga tuyong dahon at pagkaipit ng batong maliliit. Iyon lang ay hindi ko nararamdaman ang mga paa kong lumalapat sa lupa. My feet might kiss but never tell. Only cold. So cold. What confounded me was that I can feel myself advance towards nothing.

The sound of my respiration is harsh in my own ears. Sa isang pagod na buga ng hangin ay pagtakas ng usok sa aking bibig. Sinundan ko ang pagkalat ng malamig na usok na biglang pininturahan ang paligid ng kulay ng umaga.

The memory of my steps strided forward knowing where they would take me. Lumakas pa ang palahaw ng mga naaapakan ko. Kaunting mga hakbang na lang at sa isang pag-abot ng kamay ko ay nahawi ang pinto at maingay na bumukas.

The scraping movement greeted me. Isang lapit ko pa ay bumungad sa akin ang nakatali ng lubid sa sulok. Ang dungis ng mukha niya ay nalantad sa paghawi ng magulong buhok nang tiningala ako.

"Rose—"

Natigil siya at umigik sa aking paghakbang. Ang ginhawa sa mukha niya nang makita ako ay naglaho nang matiyak ang nakakapanginig na lamig kong tingin.

"Please," her breath quivered. A drop of tear traced a clean line on her face. "Tulungan mo ako..."

Umiling ako. Nagpaampon sa akin ang awa ngunit naging kuntento ako sa pagkupkop ng galit para sa palpak na plano. Higit sa lahat ay galit sa sarili ko.

"If the last thing you'll see before you die is my face, I will perpetually loathe this day. I gave you the choice to run but it has worn out when you came back. That choice is leaving me with nothing now but to do it myself."

Yumuko siya at nanginig ang balikat. Patuloy ang paglapit ko sa kanya hanggang nakatayo na ako sa harap niya.

"Bakit ka bumalik? 'Di ba sabi ko takbo at huwag ka nang lumingon?!"

Wala akong ginawang pagawat sa pagsilip ng akusasyon.

"Naabutan niya akong tumatakas..." iyak niya.

Tsk. I can only imagine what they did to her before I was told to go here and be done with it.

My father has a number of racketeers to deal with this for him. Standing in front of the poor woman I ask, why me of all his men? Nagpaligsahan ang mga kutob ko upang piliin na maging katiyakan.

This is a training. A scrutiny of my actions that I will not break faith. If I do, then I would suffer the same fate of his renegades. Mamatiyagan ako kaya kailangan gawin ang tama para sa kanila. Like I say, I have always ended up partaking in the consequences from the injured party against my better judgment.

Yumukod ako at hinila ang lubid na nakagapos sa kanya para makatayo. She wasn't crying but her sobs have declared the acceptance of her fate. I can sense the plead behind the death of words. It's just that she knew better than try. Dahil hamakin man niya ang lahat, wala nang silbi ang dugo sa pagluhod at baha ng luha.

I threw her inside the car. Panay ang sulyap ko sa kanya buong biyahe kahit alam kong hindi siya makakawala. She was wrapped around a rope outright. At sa isang maling kilos lang ay alam niya ang kanyang babagsakan.

"Saan mo ako dadalhin? Itatakas mo ba ako?" Maling akala niya.

Hindi ko mabalewala ang pag-asa sa kanyang boses. Only to be devastated by the truth that no, I have done my part days ago and where did it bring us?