Πρέπει να αλλάξω! ;)

Πρέπει να αλλάξω! ;) Παρτ 6

....ακόμα δεν τα έχω βρει με την Κρίσταλ και είναι το μόνο που με στεναχωρεί.

Έχουν περάσει 3 μήνες, αλλά η Κρίσταλ, δε δείχνει να θέλει να τα βρούμε...
Πήγα στο σχολείο και είδα τη Κρίσταλ, ΠΑΛΙ με τη Σιλβί..Αυτό με στεναχώρησε, αφού ήξερα ότι δε πρόκειται να τα ξαναβρούμε, αλλά παράλληλα εκνευρίστηκα, γιατί με είχε κάνει στην άκρη για τη Σιλβί, το πιο διπρόσωπο και πονηρό άτομο που είχα γνωρίσει στη ζωή μου..!

Πέρασα από μπροστά τους σαν να μην είχε συμβεί τίποτα και κατευθύνθηκα προς μια αίθουσα...δεν την είχα προσέξει ποτέ στη ζωή μου αυτή την αίθουσα...Μπήκα μέσα κι από την όψη της κατάλαβα πως δε τη χρησιμοποιούσαν πια...Κάθισα σε ένα από τα θρανία και βυθίστηκα στις σκέψεις μου! Άπειρα ερωτήματα τριγύριζαν στο μυαλό μου, αλλά σε όλα κυριαρχούσε το ''γιατί''...''Γιατί να μη με πιστέψει;'', ''Γιατί να με παρατήσει για ένα πρόσωπο σαν τη Σιλβί;'', ''Γιατί να εμπιστευτεί τη Σιλβί;'' ''Γιατί;'' ''Γιατί;'' ''ΓΙΑΤΙ;'' ...Τόσες αναπάντητες ερωτήσεις με βασάνιζαν...Ξαφνικά, ξέσπασα...ένα δάκρυ κύλισε από τα μάτια μου και στη συνέχεια κι άλλο ένα, κι άλλο ένα, κι άλλο ένα, μέχρι που ξέσπασα στο κλάμα με λυγμούς..εκείνη τη στιγμή ένα κορίτσι μπήκε μέσα στην αίθουσα. Προσπάθησα να σκουπίσω τα δάκρυα μου, μα ήταν αργά...είχε καταλάβει...Εντυπωσιάστηκα με την εμφάνισή της...Καστανά μαλλιά, καστανά μάτια...Τόσο ίδια και τόσο διαφορετική ταυτόχρονα...Ένα πρόσωπο γαλήνιο, μα έκρυβε πολλά...πολύ πόνο, πολύ στεναχώρια, μα φαινόταν και η χαρά στα μάτια της..! Ήρθε κοντά μου..παρατήρησα πως είχε κρεμασμένη μια κιθάρα στη πλάτη της...Πίστεψα πως έπρεπε να φύγω...Πήγα να σηκωθώ, μα με σταμάτησε...

-Γεια σου!
-Γεια
-Πως σε λένε;
-Έμα, εσένα;
-Ντέμι...

Χωρίς να πει τίποτα άλλο, με πήρε στην αγκαλιά της και κράτησε σφιχτά...Ούτε καν την ήξερα, μα ξέσπασα σε κλάματα πάλι...Με έκανε να αισθάνομαι τόσο οικεία... Η λάμψη στα μάτια της με έκανε να της τα αφηγηθώ όλα...Μόλις τελείωσα ένοιωσα τόση ανακούφιση...Τότε αυτή με ένα χαμόγελο, πήρε το λόγο..

-Ακολούθησε με..
-Που πάμε;
-Κάπου που θα χαλαρώσεις και θα αισθανθείς καλύτερα..

Ούτε καν ενδιαφέρθηκα που....Την εμπιστεύτηκα...Με πήγε σε μαι καφετέρια, απόμερη, ξεχασμένη απ'τον Θεό...Δεν υπήρχε κανείς μέσα...μόνο μια σερβιτόρα...

Καθίσαμε σε ένα καναπέ..Η Ντέμι έστειλε ένα μήνυμα και γύρισε και με κοίταξε...μου μίλησε με ευλάβεια και αγάπη..
-Δε χρειάζεται να στεναχωριέσαι για κανέναν...όσοι αξίζουν μένουν..Αν μια μέρα η Κρίσταλ καταλάβει το λάθος της, θα γυρίσει να σου ζητήσει συγγνώμη! Για την ώρα έχεις εμένα δίπλα σου και δε θα φύγω ποτέ από μακριά σου..
-Μη! Μη μου δίνεις υποσχέσεις που μπορεί να μη κρατήσεις...Αυτά μου έλεγε και η Κρίσταλ και βλέπεις που καταλήξαμε..σε μια πληγωμένη και καταρρακωμένη καρδιά, που ψάχνει για λίγη αληθινή αγάπη...

Παρ'όλο που έλεγα αυτά τα λόγια κάτι μέσα μου, μου έλεγε πως δεν έλεγε ψέματα...
Το μόνο που έκανε ήταν να με ξαναπάρει μια μεγάλη αγκαλιά και να μου ψιθυρίσει στο αυτί: ''Δεν είναι απλά μια υπόσχεση, είναι όρκος!''
Ξαφνικά μπήκε μέσα ένας ξανθός, με καταγάλανα μάτια..η Ντεμι σηκώθηκε και τον φίλησε με πάθος στο στόμα...κάθισαν...
-Από εδώ να σου συστήσω την Έμα.
-Έμα, αυτός είναι ο Νιαλλ, το αγόρι μου..
-Το κατάλαβα...Χάρηκα για τη γνωριμία..

Ο Νιαλλ ζήτησε να μάθει τον λόγο που ήμασταν εκεί, για τη γνωριμία μας κλπ. Η Ντέμι αφού πρώτα ζήτησε την άδειά μου, του αφηγήθηκε την όλη κατάσταση...Μόλις τελείωσε, η Ντέμι έπιασε την κιθάρα και ξεκίνησαν να μου τραγουδάνε...αισθάνθηκα τόσο ωραία...! 

Ο χρόνος κύλησε ήρεμα και ευχάριστα με γέλια, χαμόγελα, τραγούδια..Αποφασίσαμε να διαλυθούμε και να γυρίσουμε σπίτια μας..!

Όταν πήγα στο σπίτι γελούσα σαν χαζή...Είχα περάσει πολύ ωραία με την Ντεμι και τον Νιαλλ...Η καλύτερη στιγμή ήταν όταν μου τραγούδησαν...Έχουν ΤΈΛΕΙΑ φωνή! *.* και είναι και απίστευτο ντουέτο...Έκατσα στο κρεβάτι και άκουγα μουσική από το mp3...Όταν μου ήρθε μήνυμα από την..από την Κρίσταλ..ο.Ο από τη Κρίσταλ;Ξεκλείδωσα το κινητό σαν τρελή...είχα τόση αγωνία να δω τι έλεγε...είχαμε 3 μήνες; νομίζω πως ναι... 3 μήνες να μιλήσουμε...