Πρέπει να αλλάξω! ;)

Πρέπει να αλλάξω! ;) Παρτ 21

...άλλωστε οι καλύτεροι φόνοι γίνονται ή το βράδυ, ή το βράδυ σε τρένο...
Ολη τη μέρα ήμουν νευρική. Δεν μπορούσα να το ελενξω, οποτε υπήρχαν στιγμές που ετρεμα ή που ανατριχιαζα ολόκληρη. Ήμουν έτοιμη πριν νυχτώσει και τότε ηταν που ξεκίνησαν οι αμφιβολίες...Μήπως αυτό που πάω να κάνω δεν ηταν σωστο; Μήπως καταφέρω να διαγράψω το βίντεο για αλλη μια φορά; Αλλά απο την αλλη τώρα είναι προετοιμασμένη. Άσε που το βίντεο αποκλείεται να είναι στον υπολογιστή της, γιατί εγώ διεγραψα όλα τα βίντεο...μπορεί να είναι στο κινη-
Τις σκέψεις μου διεκοψα εγώ η ίδια..Μα τι λέω; Θα κάνω πισω; Οφείλω να την εξοντώσω... Το χρωστάω στη Ντέμι! Στο σπίτι είχαμε ένα πιστόλι, αλλά δεν θα πάρω αυτο, πέρα από το οτι αν διαπιστωθεί τι τύπος σφαίρας ήταν, μπορεί να καταληξουν αφενός σε εμένα και αφετέρου στο πατερα μου, αλλά και επειδή θέλω να γίνει όπως στο όνειρο που με βασανίζει.!

Έφυγα απο το σπίτι αποφασισμένη...
πήγα στο σπίτι της.
Με περίμενε πισω απο τη πόρτα. Μπήκα μέσα και ξεκίνησε τις ειρωνείες.
-Ηρθες τελικά;
-Οχι..αυτό που βλέπεις είναι μια οφθαλμαπάτη...
-Ειρωνευεσαι κιόλας; Δεν θα σου βγει σε καλό...
-Ενα πράγμα θέλω να ξέρω...αυτή είναι η ζωή σου; Ζεις για να καταστρεφεις τις ζωές των άλλων; Είσαι νέα κοπελα...Αντί να φτιαξεις τη ζωή σου, κοιτάς πως θα καταστρέψεις των αλλων;
Η Σιλβι δεν απάντησε, μονάχα περπάτησε προς τις σκάλες και μου έκανε νόημα να την ακολουθησω..
Ηταν η καλύτερη στιγμή να την εξοντώσω...πήγα να βγάλω το μαχαίρι, αλλά έλειπε...είχα ξεχάσει να το πάρω... Από μια πλευρα έβριζα τον εαυτό μου και από την αλλη πλευρά ευγνωμωνουσα την αφηρημαδα μου. Ανεβήκαμε τις σκάλες και μπήκαμε στο δωμάτιο της. Ηταν όπως τη προηγούμενη φορα, γεμάτο με φωτογραφίες μου κλπ. Πήρε ενα στικακι και το έβαλε στον υπολογιστή.. Μπήκε και μου έδειξε το βίντεο. 
-Μπορεις να το σταματήσεις σε παρακαλώ;
Πράγματι το σταμάτησε.
-Λοιπον, τι θέλεις απο εμένα;
-Θελω με κάποιον τρόπο να εξαφανιστείς απο τη ζωή της Κρίστι και η ίδια να με συγχωρέσει. Γίνεται;
-Γινεται, δε γίνεται, θα γίνει! Αν γίνει θα με απαλλαξεις από αυτό;
-Οχι!
Γουρλωσα τα μάτια...
-Μπορουμε να πάμε κάτω να μιλησουμε; Δεν αισθάνομαι καλά εδω. 
Η Σιλβι πάλι δε μίλησε και σηκώθηκε για να πάμε κάτω. Φεύγοντας άφησε εκεί το στικακι και τον υπολογιστή ανοιχτό...Αυτή περπάταγε μπροστά κι εγώ πίσω. Η εικόνα με το στικακι όλο και φούντωνε περισσότερο στο μυαλό μου...Όταν φτάσαμε μπροστά στις σκάλες η εικόνα απο το στικακι, δεν έφευγε απο το μυαλό μου. Τότε σπρωχνω με δύναμη τη Σιλβι και αυτή ξεκινάει να κατρακυλά στις σκάλες με το κεφάλι. Όταν έφτασε στο τέρμα, μια λίμνη αίματος ξεκίνησε να σχηματίζεται. Χωρίς δεύτερη σκέψη, ξεκινησα να τρέχω προς το δωμάτιο της. Πήρα όλο τον υπολογιστη και το στικακι μαζί. Βγηκα τρέχοντας και πήγα να κατεβω τις σκάλες. Όμως στο τέρμα δεν υπήρχε καμια Σιλβι πλεον. Είχε μείνει μονο η λιμνούλα αίματος. Ξεκίνησα να τρέχω ακόμα πιο γρήγορα. Μόλις εφτασα στο τέρμα είδα 3 μέτρα πιο αριστερά απο εμένα τη Σιλβι να με κοιτάει. Ένιωσα για μια στιγμή τα πόδια μου να κόβονται. Όμως, δεν έμεινα εκεί. Έτρεχα με όλες μου τις δυνάμεις. Καθώς έβγαινα έξω ενιωσα ενα χερι να με ακουμπαει...