Πρέπει να αλλάξω! ;)

Πρέπει να αλλάξω! ;) Παρτ 17

-τι εννοείς;
-αυτο που καταλαβες...
-Μα πως;
-Αντε γεια..
-δεν τελειώσαμε εμείς οι δύο...

Ο Νιαλλ βγήκε από το σπίτι. Έξω τον περίμενε η Έμα. 
- Πάμε;
- Πάμε.

Την επόμενη μέρα ξύπνησε η Έμα με ένα χαμόγελο σχηματισμένο στα χείλη της. Ήταν η πρώτη μέρα μετα απο τόσο καιρό που είχε κοιμηθεί χαρουμενη. Είχε πεσει στο κρεβάτι χωρίς να την τρώνε οι σκέψεις και οι ατέλειωτες ερωτήσεις, χωρίς να τις φθείρουν το χαρακτήρα, τη προσωπικοτητα μέρα με τη μέρα. Η μαλλον θα ταίριαζε καλύτερα, νύχτα με τη νυχτα. Ήταν η πρωτη φορά που δεν είχε δει εφιάλτη. Όπως εκείνο το ατελείωτο βράδυ με τους πάμπολλους εφιάλτες. Ειδικα εκείνος. Είχε δει πως ήταν σε ένα δωμάτιο. Σκοτεινό. Ουτε χαραμαδα για να μπει μια ακτίνα ήλιου. Άκουσε μια φωνη. Ήταν η Σιλβι. "Αν θες να σωθείς σκότωσε την Ντέμι" της είπε και εξαφανίστηκε, αφήνοντας πίσω εκατομμύρια αναπάντητες ερωτήσεις. Είχε δει πως τα φώτα άνοιξαν και γύρω υπήρχαν παντού αίματα. Προσπαθούσε να καταλάβει απο ποιον ήταν μέχρι που είδε την Ντέμι απαγχονισμενη στο πάτωμα. "Μα τι εκανα; Και ποτε; Γιατί; Πως; " αμέτρητες ερωτήσεις την περιτριγύριζαν μέχρι που ξεσπασε σε κλάματα. Ξύπνησε! Ηταν μουσκεμα απο το κλαμα. Αντιθέτως, σήμερα είχε ξυπνήσει χωρίς να έχει προηγηθεί κάποιος εφιάλτης. Όλα ήταν γαλήνια. Αλλά που να ήξερε τι την περίμενε αργότερα....