Elise: Başlangıç

9.Bölüm ''Siren!''

Bölüm 9

Oturduğu yerde yaklaşık yarım saattir duruyordu. Kafasını yerden biraz olsun kaldırmamış, kaşlarını rahatlatmayı hiç düşünmemişti. Aklında binlerce soru işareti, milyonlarca düşünce vardı ancak onlar için verebileceği yanıtlar hiç yoktu. Şuan için kafasını kaldırdığında bulacağı orta yaşlı bir adam ve hiç bilmediği bir oda vardı. Dışarı çıksa onu yakalayacak olan polisler, nerede olduğunu bilmediği için muhtemelen çıldırmış bir annesi vardı...

Çoktan delirmiştir... diye düşündü siyah saçlı genç kız. Ama düşünmesi gereken asıl konu bu değildi. 1 ay içinde neler olmuştu böyle? İnsanlar hala olayların şokunu üstlerinden atamamıştı bile. Dünyanın dört bir yanında aynı gün içinde binlerce olay meydana gelmişti ve hala insanlar toplanmaya çalışıyordu. Yıkılan evleri, iş yerlerini devletin yardımıyla onarmaya çalışıyorlar; çocuklarını tahrip almayan okullara göndermeye çalışıyorlardı. Herkes eskisinden daha ön yargılı ve korkmuştu. En ufak bir şey onları korkutuyordu. O ufak şeyi tehlike olarak görüyor ve gittikçe büyütebiliyorlardı.

Hele ki bu aniden olan orman yangınından sonra hayatta peşimi bırakmazlar. Dedi içinden. Onun olduğunu biliyorlar mıydı? Nasıl öğrenmişlerdi? Daha önemlisi 18 yaşındaki genç bir kız ki kendine dahi bakmakta zorlanan biri nasıl o koca ormanı yakıp kül edebilmişti? Okuldaki çocuk... Nasıl o çocuğun ellerinin yanmasına yol açmıştı?

-Ucube gibi... Ağzından çıkan sözlerle orta yaşlı adam kıza döndü.

-B-Bana mı dedin? Adamın kaşları havaya kalkmış, eliyle kafasını kaşıyordu. İroniye güldü Elise. Adamın duyup duymadığını merak etti. Duymamış gibiydi ve üstüne alınması komik geliyordu.

-N-Neden sırıtıyorsun? Orta yaşlı adam sürekli kekeliyordu. Elise' in dikkatini hemen çekmişti bu. Fazla özgüvene sahip biri olmasa gerek. Diye düşündü kız.

-Soruma cevap vermedin? Aklını kaçırıyor olmalıydı kız. Bütün olan şeylerin ardında şuan hiçbir şey olmamış gibi tanımadığı bir adamla sohbet ediyordu.

-Hangi soruna?

-Seni tanımıyorum. Genç kızın sesi sertti, yüzündeki sırıtış çoktan silinmişti.

-Z-zor durumdaydın ve yardıma ihtiyacın olabileceğini düşündüm. Hepsi bu... S-seni ne alıkoyuyorum ne de b-başka bir şey tamam mı? Sandığın kadar kötü biri değilim!

Adam konuşmasından sonra gözlüklerini eliyle düzeltti. Kafasını yerden kaldırmış, şimdi derin derin soluyup tavana bakıyordu. Bu adamdan herhangi bir kötülük gelmesi çok olası bir durum değildi. Adamın gerçekten kendisine bile hayrı yoktu. Öylesine yardım etmiş olması da saçma geliyordu. Fazlası vardı.

-Beni yanan ormanda buldun sonra da hiçbir sorun yokmuş gibi evine mi getirdin? Saçmalık! Başka bir şey var! Kızın gözleri alev püskürtüyordu.

-S-seni gördüm tamam mı? Neler yapabildiğini gördüm? Söylemek gerekirse delirdiğimi sanmıştım. Ama ormanı nasıl tutuşturduğunu gördüğümde her şey değişti.

-Bir dakika... Beni daha önceden mi gördün? Ama ben... Kızın kafası karışmıştı, başını yana eğmiş orta yaşlı adama bakıyordu. Adam derin bir nefes alıp verdi.

-Siyah saçlı gencin bağırışları hala kulağımda... Onu duymamak için sağır olmak gerekirdi. Adamın sesi hem titriyordu hem nedense kızgındı.

Demek gördü...

-Kimse yoktu... dedi kız.

-Dikkatin başka yerdeydi. Koridorda ikinizin atıştığını görünce yanına gelmeye yeltendim ama çok geçti. Çocuk aniden yere serildi, sen acıdan çığlık atıyordun... Daha sonra oğlanın ellerini görünce aklımı yitiriyorum sandım. Sen çıktıktan birkaç dakika geçmeden aşağıdan öğrenciler inmeye başladı bile. Ben de seni takip ettim.