Glimmers Hongerspelen

Opstaan

Ik word wakker als Eve weer op mijn buik springt en het zonlicht mij verblindt. Een normale dag voor de boeg. Geen angsten dat je zusjes in gevaar zijn, Glimmer. Jij bent sterk, zij zijn sterk. Ze redden het wel weer op school. En jij ook. School, eten, trainen en slapen, dat zijn mijn dagen. En dat is nu toch ook...

Maar helaas is dat niet zo. Eve springt niet als een aap op mijn buik. Ik slijp vandaag geen diamanten. Vandaag is de boete voor de 74e hongerspelen en er is niks wat ik daar aan kan veranderen. Graag zou ik in bed blijven liggen en wachten totdat alles voorbij is, maar dat kan niet. Dan sluiten ze me op en is er geen normaal leven meer voor mij. En zoiezo kan deze dag al een heel andere draai aan mijn leven geven. Want ik, of Destiny, of Hope, Of Angel kunnen getrokken worden en daardoor de arena in worden gegooid. Maar dat kan niet gebeuren als ik mezelf dan aanbied. Geen enkele van al mijn 4 zusjes gaat de arena in, geen enkele! Gelukkig is Eve nog te jong, nog veel en veel te jong. Ze is pas 6. Maar ik zal ze beschermen met mijn leven en dan zelfs winnen ook. Ja, daar heb ik hard genoeg voor getraind. Ik ben een beroeps en daardoor mag meteen niemand me meer, maar dat maakt niets uit. Zodra ik win heb ik de eeuwige roem die ik verdien. Ik vecht al veel te lang om iedereen hier in leven te houden.Mijn leven is saai en eentonig en een beetje verandering daar in, zou leuk zijn. Misschien moet ik maar beginnen met opstaan en mezelf wassen. Dus dat doe ik. Ik sla het dekbed open en wrijf in mijn ogen.

"Glimmer!" Schreeuwt een kinderstemmetje. Eve.

Ik kruip vlug weer onder de dekens en doe alsof ik slaap. Daar heb je het al. Ze springt op bed en gebruikt mijn buik als trampoline. Pas als ik mijn ogen open stopt ze ermee.

"Mama heeft ontbijt voor je."

En ze gaat weer weg. Ik kijk haar na. Ze lijkt best wel op mij. Blond haar, groene ogen en een tenger figuur, maar niet te dun. Niemand in district 1 is echt mager. Dat komt omdat we het hier niet zo slecht hebben. We krijgen genoeg te eten, wonen goed en hebben voldoende ruimte om te sporten en genoeg dokters. District 1 is gewoon een veilige plek, alleen niet rond de tijd van de hongerspelen want dan willen mensen nog wel eens agressie tonen en dan worden er extra vredebewakers ingezet. Nu durf ik weer opnieuw uit mijn bed te stappen, maar niemand komt me in mijn ochtendritueel storen. Ik rek me uit en steek mijn miezerig kleine voetjes in een paar afgetrapte schoenen. Dan loop ik naar beneden, waar de hele familie al zowat aan tafel zit, alleen Angel is er niet. Ik hoor boven het geluid van water, dus die zal zich wel aan het wassen zijn ofzo. Ik schuif een stoel naar achteren en zodra mijn moeder mijn schoenen ziet, gilt ze: "Glimmer, meisje toch! Die schoenen trek je straks toch niet aan?"

Haar stem klinkt zo vol van afgrijzen dat ik zwakjes lach. "Nee hoor, geen zorgen. Alleen over mijn outfit ben ik niet helemaal zeker..."

Het klinkt vol sarcasme, want ik heb zo veel kleren en ik leen ook nog wel eens wat van mijn vriendinnen. Kennelijk begrijpt ze me niet helemaal. "Maar natuurlijk meisje, je kan zo iets lenen van mij hoor!"

Ik knik alleen en pak een stuk brood, begin te eten en neem verder niet deel aan het gesprek want het gaat nergens over en ik heb geen verstand van roomboter met olijfolie mengen. Daarom kan ik maar beter niks zeggen. Als ik klaar ben neem ik nog snel iets te drinken en dan loop ik de badkamer in waar Angel zich staat af te drogen. Ze gilt heel hard en ik moet lachen. Toch probeer ik zo serieus mogelijk te kijken.

"Mag ik erbij?" Ze knikt, slaat een handdoek om, en beent weg. Ik ga in de badkuip staan en was mezelf snel, omdat de boete al snel is en ik weer iets te lang heb uitgeslapen. Mijn moeder klopt op de deur van de badkamer. Kijk, daar had je het al. Ik schiet in een simpele witte jurk en doe mijn haar even snel. "Glimmer!" Hoor ik al.

"Ik kom er aan!"

Ik trek dezelfde schoenen weer aan omdat ik geen zin heb een ander paar te pakken en dan sta ik al buiten.

"We kunnen hoor."

Mijn moeder ziet niet eens dat ik die lelijke schoenen aanheb omdat we haast hebben. Ik glimlach zwakjes en we lopen het plein op. Daar stoot ik als ik in de rij wil gaan staan per ongeluk veel te hard tegen een jongen op. Marvel, ik herken hem van school.

"Sorry." Zeg ik blozend.

Goh, wat ziet die voteknop er aantrekkelijk uit. Mijn crush. Hopelijk ook die van jou? Klik er anders even op.