Glimmers Hongerspelen

De Hoorn

Ik spring van mijn plaat af en ren langs andere, langzamere tributen naar de boog. Ik ben er niet als eerste, maar dat geeft niet. Dat meisje is toch nog jong. Met vlakke hand sla ik tegen haar wang, en ze krijst even waardoor ik de kans zie de koker over mijn schouder te hangen. Maar ik ben te laat nog snel een pijl aan te leggen. Ze duwt me en ik val bijna om, maar weet evenwicht te houden. Ik schop in haar lever omdat die toch niet zo hoog zit en ze ligt op de grond, zodat ik de boog grijp. Mijn oog valt op een aantal messen in de hoorn. Ja, die moet ik ook hebben. Ik gris een van de messen van de wand en smijt die naar een aanstormende jongen, maar hij ontwijkt en beukt tegen me op. Hij is vele malen sterker dan ik en daardoor weet hij me op de grond te krijgen. Ik gil van schrik, want wat is dit in hemelsnaam? Het is toch de bedoeling dat ik alle sukkels vermoord en niet andersom? Voor ik het weet zie ik zijn bijl en zijn mes die nog in zijn riem zitten. Mijn ogen worden langzaam groot. Ik moet nu gaan ingrijpen, want de anderen zijn ook druk bezig. Ik heb 50% kans. Of leven, of dood. Hij klimt op mijn buik en drukt mijn schouders tegen de grond.

"Nu zal je boeten omdat je Daydine zo belachelijk hebt gemaakt!" Briest hij

Oh, hij bedoelt dat kind uit zes. Zolang hij aan het briesen is en niet aan het moorden is alles goed. Dan kan ik de kans grijpen bij dat mes te  komen dat in zijn riem zit. Eigenlijk is het bijna lachwekkend hoe hij nu kijkt. Alleen niet vanuit mijn positie, want hij gaat me echt vermoorden. Hij trekt het bijltje al uit zijn riem en wil uithalen, maar ik ben sneller. Voor hij het weet heb ik zijn mes vast en geef mijn lichaam een schok, zodat hij schrikt en even uit zijn concentratie is. In een fractie van een seconde ligt hij ergens naast mij omdat ik hem van mijn lichaam af heb weten te krijgen. Het mes snijdt zijn keel door en ik krabbel overeind. Hij wil ingrijpen om zijn poging tot mij uitmoorden voort te zetten, maar hij is te laat. Ik maak grote gaten in zijn borstkas en hij schreeuwt het uit. Er springt bloed omhoog omdat ik zo ruw bezig ben, maar voor de rest is alles goed. Ik weet dat ze nog geen kanonschoten laten horen en dat ik daarom niet zeker weet dat hij dood is, maar aan zijn bebloede lichaam te zien zal het niet lang meer duren voordat hij definitief dood is. Het was dom zo lang over dit gevecht te doen, want inmiddels gaan er her en der tributen vandoor met spullen van de oostkant. Dat moeten we niet hebben. Ik leg razendsnel een pijl aan die al gauw naar een kindje uit 4 vliegt. Hij raakt haar in haar nek en ze valt op de grond. Ik leg een nieuwe pijl aan en ga op zoek naar nieuwe slachtoffers, maar die zijn niet meer aanwezig op  mijn helft. Bij Cato wel, en dat is logisch. Daar liggen de beste spullen en zo te zien heeft hij zijn handen vol. Ik richt op dat meisje uit 6 waarvan ik net haar districtpartner heb gedood. Ze valt gillend op de grond en probeert stuiptrekkend weg te komen, maar het gaat haar niet al te best af. Cato gooit een speer naar haar en ze ligt meteen roerloos op de grond. Heel even kijkt hij me aan. Niets in zijn blik zegt wat hij bedoelt. Is hij boos dat ik een tribuut van hem afgenomen heb? Is hij blij omdat hij nu niet zo veel meer hoefde te doen voor haar overlijden? Ik weet het niet. Mijn aandacht is gevestigd op de jongen uit 5. Hij grist een tas mee en dat wil ik niet, die is voor mij en de anderen. Dus leg ik een pijl aan en laat die vliegen als hij net denkt de bosjes in te vluchten. Ik weet dat dat een heel ver doel is om te bereiken, maar toch wist ik ook al vanaf het begin dat de pijl zijn rug zou raken. Ik durf niet naar hem toe te rennen om hem met een mes definitief af te maken, maar hij zal het niet lang meer redden. Overal vliegen bloedspetters rond en ik geef mezelf de tijd om uit te hijgen. Heel even sta ik uit te rusten. Er zijn geen tributen op mijn deel nu, hoewel ik weet dat het niet lang meer zal duren. Misschien moet ik anderen helpen? Maar hier heb ik wel een mooi overzicht van wat er gebeurt. Tributen die ik niet herken vechten om een tas op Marvels gedeelte. Ik wil ze afmaken, maar de jongen heeft het meisje al te pakken gekregen en Marvel stormt al naar dezelfde jongen toe om hem van zijn hoofd te ontdoen. Cato is bezig met zijn zwaard en een jongen en Clove lijkt achter Katniss aan te gaan. Ik ga Marvel helpen. Alle spullen aan mijn kant verplaatsen desnoods, als dat zou kunnen. Maar er is echt niemand meer. Clove is aan het moorden en ik ren op haar gedeelte af om haar te helpen, omdat daar nu de meeste tributen zijn. Iemand botst veel te hard tegen me op, waardoor ik een paar stappen achteruit wankel en instinctief een pijl aanleg. Als ik zie dat het Clove is, laat ik de pijl vlug weer zakken. Ik ben erg opgelucht dat ze me herkent en niet denkt dat ik een kindje uit een ander district ben die zijn hoofd moet verliezen, en daarom geef ik haar een voorzichtige knuffel.

"Maak je geen zorgen, we leven allemaal nog." Zegt ze geruststellend, waardoor ik langzaam knik.

Het wordt langzaam rustig bij het veld. De kanonschoten gaan af en de lijken worden opgehaald. Ik wil net de vooraad gaan bekjiken als de halve beroepstroep ineens op iets afstormt wat vast en zeker een of andere dappere tribuut moet voorstellen. Ik ga er snel op af om me ermee te bemoeien. Dan zie ik dat het de jongen uit district 3 is, en aan zijn gezicht te zien en zijn smeekbeden te horen wil hij absoluut niet vermoord worden. Dat is natuurlijk een rare zin, want dat kan helemaal niet. Beroeps zijn er om naar huis te gaan en de anderen te vermoorden, dus waarom zou ik hem hier zo maar laten gaan? Een ideaal moment om er op in te haken, want zijn wanhopige gezicht amuseert me wel.

"Waarom niet? Omdat je oma hebt beloofd terug te komen zodat ze sokjes voor je kan breien?"

We barsten allemaal in lachen uit, maar de jongen kijkt bloedserieus.

"Nee, ik kan jullie helpen." Zegt hij zo overtuigend mogelijk.

"Doe eens een poging." Antwoordt Marvel.

Ik vraag me af waarom, want ik ga zo'n nerdje uit district 3 toch geen kans geven? Hij begint over de mijnen en technische dingen die ik niet echt begrijp. Ik neem hem in dus tussentijd in me op. Bruin haar dat slap voor zijn ogen hangt. Bruine, zielig kijkende ogen.

"Om bijvoorbeeld jullie spullen tw beschermen. Dan hoeft er niet steeds iemand bij te zijn." Vang ik op, waardoor hij me weer helemaal op de aarde trekt vanuit mijn gedachtes.

Ik ben het er mee eens, de anderen vast ook. Zijn idee is slim en het geeft ons meer van onze kostbare tijd hier in de arena.

"En in ruil daarvoor moeten wij jou in leven laten?" Vraagt Clove, waarop hij knikt.

"Hoe is je naam?" Vraagt Marvel.

"Mitch." Zegt hij schor.

"Nou Mitch," zegt Cato heel quasi-vrolijk. "Succes!"

Hij geeft hem een duwtje naar de platen, waar volgens hem de mijnen zich bevinden. Goed, hij gaat graven, en wij stapelen de spullen op in een piramide. Als we iets willen moeten we het zeggen en dan haalt hij de spanning er van af. Als ze wel geactiveerd zijn, gaan domme tributen die iets willen stelen vrijwel direct dood. Na een tijdje kijken naar hoe hij graaft voel ik dat ik even tijd nodig heb om uit te rusten. Gelukkig denkt Clove daar ook zo over.

"Ik stel voor dat we nu even uitrusten en vanavond verder gaan." Zegt ze.

Ik knik en mompel instemmend. Iets waarna ik mezelf op de grond laat zakken en mijn blik op Mitch richt die nog even bezig is met zijn knopjes en draadjes. Ik heb er wel vertrouwen in dat het goed komt. Er kan echt niemand bij. Ik steun tegen Cloves rug en dommel langzaam in, genietend van het zonlicht en een zacht briesje dat over mijn lichaam heen glijdt.