Glimmers Hongerspelen

Regelrechte Ramp

Ik lach uitbundig, vrolijk en vol levenslust. Ik laat zien dat ik het kan, dat ik het wìl en durf! Ik zie het in de spiegels, en het gejuich liegt er niet om. Alle hoofden gaan van ons naar district 2, verder naar achteren. Maar de mensen aan de zijdes van ons blijven klappen en juichen voor ons. Als ik mezelf naar rechts richt, zie ik zelfs alle hoofden op ons gericht. Dit klappen en juichen doet me goed. Ik krijg zelfvertrouwen, ik voel me veilig omdat ik sponsors heb, eindelijk! Maar dan, net als ik terugkeer naar links, gilt er iemand:

"Oh, district twaalf!" En alle koppen keren terug naar de poort.

Ik wil ook weten wat er is, wat er nu weer zo bijzonder moet zijn, maar ik ga niet achterom kijken. Dat staat zwak. Dus probeer ik een glimp van ze op te vangen, maar ik zie alleen de jongen uit district 6, die ook niet al te vrolijk kijkt. Bijna eng zelfs. Ik probeer te kijken in de andere spiegel en ik zie mezelf. Dit is helemaal niet eerlijk, het is toch de bedoeling dat ik sponsors krijg? Nu weet ik ook hun namen, ze klinken door het hele gebouw en ik voel jaloezie opborrelen. Ik kijk Marvel aan en hij ziet er ook niet zo vrolijk meer uit. Nu moet ik niet vergeten te lachen. Alleen met zwaaien ben ik al gestopt. Ik pak in een opwelling van woede en jaloezie om de botten van district 12 Marvel's hand vast en zwaai die in de luch zodat ze zullen zien dat we gaan vechten, maar niemand ziet het. Zelfs tijdens de toespraak zijn ze niet stil te krijgen door de president. District 12 krijgt een extra lange faceshot, wat natuurlijk ook oneerlijk is. Ze krijgt zelfs een roos voor haar vlammende entree. Want dat was het; ze heeft een pikzwart, afzichtelijk pak aan die omhult wordt in vlammen. Wat is daar nou zo bijzonder aan? En dat kapsel, afzichtelijk. Dat mensen dat nou leuk vinden. Diep vanbinnen kan ik wel janken. Dit had mijn avond moeten zijn. Niet die van haar. We rijden een poort door naar ons verblijf en ik kijk Marvel nog eens aan. De glimlach op mijn gezicht is volledig verdwenen. Als we binnen zijn wil ik zo arrogant mogelijk lijken  en kijk expres niet naar Katniss en Peeta, laat me uit de wagen helpen. Maar ik buig nog wel even naar hem toe om in zijn oor te fluisteren:

"Jammer dat ze niet levend verbrand zijn."

Hij schiet in de lach. Niet omdat het nu echt zo grappig was, meer omdat de andere tributen dan zien dat we het wel met elkaar kunnen vinden. Ryeka en Poppea komen er aan en doen mijn helm af, zeggen hoe goed ik het deed, maar ik luister niet. Dat is ingestudeerde tekst. Mijn parade was een ramp en daarom probeer ik ook niet al te gezellig te doen voor ze. Ik haal een hand door mijn haren en laat Millet maar zeggen wat ze er van vond.

"Niemand heeft op ons gelet." Snauw ik als ze weer beginnen over onze goede opening.

"Maar meisje, natuurlijk wel!"

Millet moet me niet aanspreken met meisje. Daar kan ik niet tegen.

"Nee. Zag je dan niet hoe ze zich allemaal tot Katniss hadden gericht? Wij maken geen schijn van kans meer."

"In het begin keken ze allemaal anders de hele tijd naar jullie. En ze vonden Katniss niet zo geweldig, maar de stylist van Katniss." Zegt Millet.

Het fleurt me wel een beetje op. Voor hetzelfde geld kan ze helemaal niets in de arena en dan is ze er zo geweest. Meteen voel ik me een stuk vrolijker en opgeluchter.

"Dus, ik barst van de honger. Zullen we wat gaan eten?" Zegt Gyo.

Marvel en ik knikken, we hebben allebei wel trek. Dus onze crew loopt resoluut op de lift af. Ineens staat Millet stil en wendt zich tot mij voor we een andere lift in stappen - de beschikbare was vol door de uitstekende jurk van Ryeka. - om te zeggen:

"Als ik jou was zou ik maar snel bondgenoten zoeken. Die kunnen je helpen."