Glimmers Hongerspelen

Privesessie

En de laatste pijl vliegt naar de roos. Een zoemer gaat als teken dat we moeten stoppen en ik veeg een baan zweet van mijn voorhoofd. Ik heb me zo uit zitten sloven dat iedereen mijn krachten wel moest zien. Maar nu moet ik alleen nog de spelmakers overtuigen. Ik volg Cato en Marvel naar de eetzaal naast het trainingscentrum en ga bij ze aan tafel zitten. Er staat wel een heleboel eten, maar niet zo luxe als in mijn eigen vertrek.

"Ik heb honger als een beer!" Zegt Marvel, waardoor ik moet lachen.

"Ik ook!" Zeg ik.

"Nou, er is genoeg!" Zegt Cato.

Ik pak een broodje en doop die in een kom tomatensoep dat al voor mijn neus staat.

"Straks privesessies hè!" Zegt Marvel, om geen stilte te maken.

Ik snap wel waarom hij dat doet, het moet lijken alsof we al harstikke close zijn. Maar dat is niet het geval. Cato en Clove doen een beetje afstandelijk, ze zijn veel meer naar elkaar gericht en dat kan iedereen zo zien. Of niet, maar het zal wel aan mij liggen. Ik zie het wel. Ik zet mijn tanden in het broodje uit mijn eigen district en geniet ervan, even een klein momentje thuis.

"Zo, gaat 'ie lekker, Glimmer?" Lacht Clove ineens.

De hele tafel barst in lachen uit en ineens snap ik waarom: ik zit met mijn ogen dicht heel langzaam te kauwen, als een soort koe. Ik glimlach alleen wat arrogant en zo te zien was dat de juiste handeling, want ze lachen niet harder. Ze gaan op een nieuw onderwerp in.

"En, wat gaan jullie doen?" Vraagt Marvel.

"Wat ik kan." Zegt Cato zelfzeker.

"En dat is natuurlijk heel veel!" Zeg ik en vanuit mijn ooghoek gluur ik naar hem, wachtend op zijn reactie.

Hij grijnst alleen en zegt: "Dat heb je heel goed gezien. Ik ga de hoogste score halen, ik ben niet voor niets de beste."

"We zullen zien hè?" Zegt Clove droog.

Gelach van Cato. Volgens mij is Clove ook heel vol van zichzelf, en ik moet zeggen dat dat heel gunstig is voor in de arena. Bij de intervieuws weet ik het niet zeker, dat moeten we dan maar zien. Ik ben wel heel benieuwd wat Millet als jurk heeft gemaakt voor mij. Ze zei dat ik hem heel mooi zou vinden en dat denk ik ook, haar creaties zijn geweldig. Ik eet door en gooi af en toe een paar woorden in het gesprek om niet vergeten te worden. Zoiezo praat Clove ook nog niet veel, het zijn vooral Cato en Marvel die doen alsof ze beste vriendinnen zijn. Ik zie Clove naar me kijken en trek èèn mondhoek omhoog. Ze wiebelt met haar wenkbrauwen en ik grinnik zachtjes. Opzich mag ik haar niet zo, maar ik moet doen alsof. Ik volg haar blik die naar Katniss en Peeta glijdt. Ik probeer woorden op te vangen uit hun gesprek, maar er klinkt alleen wat gelach.

"Er zit een pukkel op haar nek!" Krijs ik dan ineens.

Alle wenkbrauwen aan de tafel schieten omhoog.

"Oh, shit. Dat is haar hoofd!"

En iedereen hoort ons gelach dat door de hele zaal heen galmt. Ja, we zijn allemaal hartstikke close. Dit was een keer een grap die niet zo slecht was als de voorgaande. Door al het gelach afkomstig van onze tafel horen we amper de zoemer die aangeeft dat de privesessies gaan beginnen. Ik smijt een nieuw broodje in de mand en loop achter een vredebewaker aan naar een aparte zaal.

"Allemaal in een rij gaan staan op district." Blaft die.

Hij telt ons, of we er allemaal zijn. Ik vind het wat onzinnig, omdat niemand ook een mogelijkheid zou kunnen pakken om weg te gaan. We worden allemaal in een ruimte gepropt om te wachten totdat we aan de beurt zijn. Dat is nog best leuk aan district 1, je begint altijd als eerste. Ongetwijfeld zullen de spelmakers een hoop verwachten omdat ik een beroeps ben, maar eerlijk gezegd denk ik wel dat Cato en Clove mijn kunsten zullen overtreffen. Ik heb niet mijn hele leven getraind, ik heb ook nog een kindertijd gehad. Ik kan  boogschieten en ik kan wel veel met een mes, maar niet zo veel als Clove. Clove mist nooit en Cato is gewoon een perfecte tribuut voor de hongerspelen. Het is ook zo knap dat hij zichzelf heeft aangeboden, want dat had ik nog net niet gedaan. Ik was dan liever thuis gebleven om mijn zusjes te beschermen. Ik plof neer op een bankje naast Cato en Marvels naam wordt omgeroepen. Marvel verdwijnt door een poort. Ik glimlach nog heel even naar zijn rug om hem succes te wensen, maar hij kijkt niet. Je gaat niet omkijken als je door de poort loopt, dat staat zwak. Het is zo stil in het kamertje dat je een speld kan horen vallen. Iedereen is zo verstandig om stil te zijn, want het is natuurlijk allemaal erg spannend. Je weet niet wanneer je aan de beurt bent en hoe lang je de tijd krijgt, en in de tijd die je hebt moet je alles laten zien wat je hebt - in mijn geval. Nu heb ik wel mooi tijd de andere tributen te zien en eens kritisch te bekijken. Twee jonkies, van district 4 en 6. Een jongen met veel pukkels en een manke voet. Een enorme kast van een jongen uit 11, het tegendeel van zijn districtgenoot; een meisje van 12 of 13. Voor de rest is het niet bijzonder. Katniss en Peeta laten ook geen enkele indruk op mij achter. Het is eerder dat ze zich als zwakkelingen voordoen, hoewel Peeta er nog best sterk uit ziet. Hij is het ook wel, hij kon een bal van 40 kilo optillen zag ik en dat lukte Marvel totaal niet. Wat een flop. Maar ach, als dat zijn enige talent is komt hij niet ver. Dan zal ik hem snel afmaken bij de hoorn.  Mijn blik kruist met die van de jongen uit district 6. Ik sla mijn ogen niet neer, integendeel zelfs. We kijken elkaar een tijdlang aan zonder emotie. En het duurt maar, en duurt maar. Totdat de zoemer gaat en het mijn beurt is, denk ik.

"Glimmer Rosefield." Die houten omroepstem bevestigd mijn gedachten.

Ik ben aan de beurt. Op mijn gemak loop ik door de poort en voel de ogen in mijn rug prikken. Ik zou willen dat ze niet allemaal naar me keken, want met elke stap richting de zaal nemen de zenuwen toe en die 22 paar ogen helpen daar ook nog eens lekker bij. Maar als ik eenmaal in de zaal ben en alle ogen zich op mij richten weet ik dat ik snel moet handelen. Dan hebben ze aandacht. Misschien moet ik het leukste voor het laatste bewaren, en daarom loop ik op de messen af. Ik knik even beleefd naar de spelmakers. Straks mag ik na al het trainen mijn boog aanraken. Alles zal ik laten zien, meer dan ze gezien hebben bij de trainingen. maar ik weet ook niet hoe ik dat zou moeten laten zien. Dan loop ik over  glibberige nepstenen en ik richt op de zwaardvechtdummies overal om me heen. Ik ruk een mes uit een van de poppen en verlos daarna de dummie van zijn hoofd in een simpele maar dodelijke beweging. Ik spring van de evenwichtselementen af en begin te rennen, snel en behendig door de trainingstoestellen heen. Ik werp messen naar schietschijven ruim 10 meter verder op en nog komen ze keurig in de  terecht. Niet allemaal in de roos, maar dat zal ik met de boog straks nog wel inhalen. Dan moet ik alleen wel snel handelen. Ik sta stil met veel gepiep van mijn schoenen en daardoor heb ik weer alle aandacht. Snel ren ik naar de boog en hang de pijlenkoker al rennend naar het klimgedeelte om mijn schouder, niet lettend op mijn haar dat er onder zit en een beetje zeer doet door de druk van de koker. Ik klim zo snel als ik kan de klimwand op en ga ondersteboven hangen. Dit is even voor de leuk. Ik leg een pijl aan en schiet die ondersteboven naar de roos. En daar komt die ook. Ik ben erg tevreden. Met een glimlach kom ik weer naar beneden. Vanaf mijn positie schiet ik de pijlen precies naast de geworpen messen en omdat ik nu waarschijnlijk veel te lang bezig ben, buig ik naar de spelmakers. Ik kan het niet laten om nog èèn pijl te schieten die tussen de gleuf van de poort komt.

"Thanks for watching." Ik knipoog verleidelijk en loop weer weg.

Zelfvoldaan loop ik door de poort en kom Marvel tegen.

"Hoe ging het?" Vraagt hij.

"Perfect."

Hij antwoordt met een glimlach. Dit was een geslaagde sessie voor mij en aan zijn gezicht te zien geldt dat ook voor hem.