Glimmers Hongerspelen

De Intervieuws

"Klaar?"

Ik bevochtig mijn lippen en breng mijn armen boven mijn hoofd zodat Millet de jurk over mijn hoofd kan laten glijden.

"Kom maar op."

De zachte stof overvalt me een beetje. Ik had een zwaar exemplaar verwacht, vol met mooie steentjes in een mooi motief. Ik maak aanstalten mijn ogen te openen, maar iemand heeft zijn of haar handen tegen mijn ogen aan gedrukt.

"Nog niet kijken!" Giechelt Ryeka.

Poppea helpt me in mijn schoenen die maar een paar centimeter kleiner zijn dan die Tolli me gaf. Dat is al een hele opluchting, maar dan nog. Ik zal weer de hele avond op de bal van mijn voeten moeten lopen. Millet legt mijn haar goed rond mijn schouders en dan haalt Ryeka haar handen weg. Als ik mezelf in de spiegel zie, valt mijn mond open. Ik draag een gouden doorkijkjurk waar je nog net niets kunt zien, maar bijna wel. Door de laag uitgesneden hals weet ik ook weer wat Kasjmier bedoelde met sexy. Ik ben zo blij dat ik er zo geweldig uit zie, dat ik Millet om de hals val.

"Dankjewel Millet! Je hebt jezelf weer bewezen!"

"Ach, ik denk dat jij jezelf moet laten zien daar en dat het op deze manier wel gaat," zegt ze verlegen lachend. "Zijn de hakken niet te hoog? Ik heb desnoods nog een ander paar voor je."

"Nee, dit is wel goed," zeg ik lachend.

Millet geeft me een stevige knuffel en stuurt Ryeka en Poppea weg die mijn jurk staan te bejubelen. Millet werkt daarna mijn make-up wat bij en bekijkt me nog eens goed. Ik moet een klein rondje lopen, maar alles gaat helemaal goed. Ik zwik niet, struikel niet, lach perfect en loop ook perfect.

"Ik weet zeker dat je vanavond al veel sponsors krijgt." Zegt Millet en ze draait met haar vinger om een pluk haar heen.

"En hoe weet je dat zo zeker?"

"Omdat je er geweldig uitziet. In geen enkele tribuut heb ik nog de schoonheid gezien die jij hebt."

Het is weer zo'n goudeerlijke opmerking van Millet om me vrolijk te maken. Maar ze maakt me eerder zenuwachtig.

"Maar stel nou dat ik me gedraag als een idioot? Wat moet ik dan doen?"

"Dan redt Ceasar je wel."

"Hoe weet ik dat zo zeker?"

"Vertrouw me maar gewoon."

"Maar ik ben helemaal als eerste, dan heb ik toch geen voorbeelden van hoe anderen het doen?"

"Klopt, maar jìj bent ook hun voorbeeld. Jij straalt vanavond, zij niet. Niemand is zo mooi als jij."

Ik knuffel Millet nog een keer, als dank en dan is het tijd om te gaan, volgens Tolli. Millet checkt of alles goed is en dan stap ik met Tolli de lift in. We worden overvallen door een doodse stilte. Je hoort zelfs het zoeven van de lift niet. En waarom zou ik er ook nog op gaan letten, ik vind het juist prima zo. Ik voel Tolli's ogen in mijn schouder prikken. Een zacht duwtje haalt me uit mijn bodemloze gedachten over de presentatie en is het teken dat ik straks dan toch echt aan de beurt ben. Eenmaal beneden tref ik een lange rij tributen aan.

"U bent laat." Blaft een vredebewaker van links als de liftdeuren opengaan.

"Succes!" Fluistert Tolli nog.

Ze drukt op een knopje als ik uitgestapt ben en lijkt nogal opgelucht als ze weg mag omdat ik er ben waar ik me bevinden moet. Geef haar eens ongelijk, de vredebewaker kijkt zo eng dat ik het liefst achter Cato's grote lichaam zou gaan staan, hopend dat hij de bewaker wel even met de grond gelijkmaakt. Maar hij staat weer heel close bij Clove. Ze raken elkaars handen bijna aan. Misschien moeten Marvel en ik dat ook maar eens gaan doen, gewoon voor de show.

"Ja, ik kom al." Zeg ik emotieloos.

Helaas, niemand lacht. Maar iedereen hier is natuurlijk ook superzenuwachtig, dan lachen ze niet. De capitoolmensen zijn eerder benieuwd naar mij en mijn persoonlijkheid. En ik zal ze eens laten zien hoe je dat doet. Millet heeft me al een hele grote voorsprong gegeven door mijn jurk, de rest moet ik zelf doen, maar dat gaat niet al te lastig worden. Ik wil zien hoe mijn concurrenten er uitzien, maar door de opdringerige vredebewaker gaat dat heel lastig. Hij leidt me naar de trap, waar ik pas op mag lopen als Ceasar me aankondigt. Ik hoop maar dat Millet niet loog over zijn vriendelijkheid voor de tributen, want dat heb ik nu wel even nodig. Ik snak naar een beetje positieve aandacht voor mezelf. Ik ben hier toch niet voor niets? En daarbij hoop ik dat hij en het publiek me dat gaat geven. Hier backstage is het stil, maar on stage is het druk van gelach en gepraat. Pas als Ceasar Flickerman aangekondigd wordt richten ze hun aandacht op hem. Ze lachen om zijn grappen, leven mee met zijn vannilevla-ongeluk en juichen om zijn uiterlijk van dit jaar. Ik vind het niet eens zo bijzonder, zolang het maar geen knalgele kleur heeft, want dat vloekt. Dat trekt alle aandacht naar zijn  kapsel dan naar de tribuut zelf. Maar dit jaar, draait het om mij. Daar zorg ik wel voor.

"Laten we kijken of ze kan stralen zoals haar naam luidt. Graag een warm applaus, voor Glimmer!"

Ik til mijn jurk voorzichtig op en loop elegant de trap op. Rug een tikje hol, lachend, en lopen. Stap voor stap, totdat ik in de spotlights loop. Het applaus wordt luider, harder omdat ik er zo goed uitzie. Enkelingen schreeuwen zelfs en fluiten omdat ik er zo goed uit zie. Terwijl ik charmant lachend Ceasars hand schud zoek ik Millet tussen de andere stylisten. Ze zit op de eerste rij en het doet me goed dat ze in de buurt is.

"Ah, Glimmer. Wederom zo mooi!" Zegt Ceasar, in een poging het publiek tot stilte te manen.

Enkelingen fluiten en juichen nog, anderen zijn stil en benieuwd naar wat ik te zeggen heb.

"Dankjewel, Ceasar. Jullie zien er allemaal zo mooi uit! Waar halen jullie je schoonheid toch vandaan?" Schiet het uit mijn mond.

Jemig, wat dom. Dat vind ik helemaal niet. Ik voel me zo stom op dat moment. Maar Ceasar helpt me er uit.

"Dat kunnen we beter aan jou vragen, je ziet er prachtig uit."

"Ach, het is mijn moeder. Ik hoor mensen wel eens zeggen dat ze vroeger de mooiste was van heel district èèn."
Wat lul ik?

"Is ze toevallig ook vrijgezel?" Ceasar wiebelt met zijn wenkbrauwen, waardoor ik en het publiek moet lachen.

"Sorry, Ceasar, ze is nog steeds gelukkig met mijn vader en al mijn zusjes van wie ik hou." Bij die zin kijk ik smachtend de camera's in en dat zorgt voor veel medelijdende geluiden.

Dit gaat goed, ik moet dit volhouden.

"Je hebt ze natuurlijk beloofd terug te keren of niet, Glimmer?"

"Natuurlijk! En dan mogen ze in mijn villa komen wonen en mogen ze mijn geld aan van alles uitgeven. Geld interesseert me toch maar weinig."

"Dat is waar, geld maakt niet gelukkig. Maar heb je jezelf voorbereid op de arena?"

"Ja. Ik ben heel goed voorbereid. Je kan me nu zelfs zo de arena in zetten, dan nog vind ik in deze jurk wel een mooie manier om ze te allemaal te laten sneuvelen." Zeg ik, met simpelweg èèn mondhoek omhoog.

Het publiek lacht weer. Ceasar lijkt trots te zijn op mij.

"Kijk, hier hou ik nou zo oprecht van. Mensen die vechten om naar huis te gaan. Niet waar mensen?"

Het publiek juicht en klapt voor me, roepen mijn naam. Het lijkt allemaal niet te stoppen. Ceasar pakt mijn hand en zwaait die in de lucht, zodat ik nog voor de laatste keer vanavond in de ogen van de duizenden mensen kijk. Met kushandjes naar mijn aanbidders loop ik het podium weer af en probeer mijn aandacht op het intervieuw van Marvel te brengen, maar dat gaat niet echt. Ik ben veel te blij dat mijn eigen intervieuw zo waanzinnig goed is gegaan. Daar kan niemand overheen, daar ben ik zeker van.