Glimmers Hongerspelen

De Boete

Hij knikt alleen naar me dat het goed is. Volgens mij is die jongen best aardig. Wel jammer dat hij best lelijk is en hij me aan een vis doet denken. Maar goed, ik ga er niet te veel aandacht aan besteden. Ik steek mijn vinger uit en kijk de andere kant op om de naald niet te voelen. Ik zou er aan gewend moeten zijn, maar dat ben ik niet. Elke keer schrik ik weer van de kortdurende pijn terwijl ik die nu al 6 keer heb gevoeld in mijn leven en dat was nog niet eens het ergste. Ik sluit aan bij de groep talloze meisjes en zoek mijn vriendinnen Pearl en Butterfly. Ik zie ze ergens verderop, en mijn zusjes staan ook al te wachten. Onze begeleidster Tolli loopt het podium op en ze staat enorm wankel, valt me op.

"Welkom, welkom! De tijd is gekomen om twee tributen uit te kiezen, om namens district 1 in de arena te strijden tot de dood! Maar natuurlijk eerst een film, hierheen gebracht, rechtstreeks van het capitool!"

En ik kijk niet. Het is saai. En bovendien heb ik het idee dat iemand naar me gluurt. Destiny, de op een na jongste zus die naast me is komen staan pakt mijn hand. Ik kijk even opzij en glimlach naar haar. Het is haar eerste boete. Ik weet dat zij het niet wordt.

"Dan is het nu echt tijd. Dames gaan voor!" Zegt Tolli.

Joepie. Het hele plein wordt stil en iedereen kijkt naar hoe ze naar de meisjesbol waggelt. Haar hand met de meterslange oranje nagels graaien in de bol om het extra spannend te maken. Haar benen waggelen terug en ze schraapt haar keel voor ze de naam luidkeels over het plein heen gilt:

"Glimmer Rosefield."

Adem blijft vastzitten in mijn keel. Geen mogelijkheid om naar buiten te gaan of binnen te komen. Ik laat mijn hand langzaam uit die van mijn zusje glijden en probeer mezelf om te schakelen naar mijn arrogantere gezicht. Het lukt al aardig naarmate ik door de andere, opgeluchte meisjes heen loop. Op de berg die ik beklom, naar vrijheid en rust, lijkt een lawine me te bedolven onder ellende. Ik kan er maar beter het beste van maken. Maar het voelt alsof een paar fictieve handen alle lucht uit mijn longen nemen. De wind blaast mijn haar uit mijn gezicht en daardoor lijkt ik ineens heel strijdlustig. Ik kan het misschien wel. Ik kan een boog hanteren, ik kan met messen werken, ik kan zwemmen en sprinten. Ik kan het ook nog eens lang volhouden. De kansen zijn toch volstrekt in mijn voordeel? Ik klim het podium op en neem de gezichten in me op. Blij, angstig, kwaad, ongelovig: alles door elkaar. Een mengelmoes van emoties. En ik. Ik voel me alleen leeg vanbinnen. De jongen maak ik maar vaag mee. Het is namelijk die jongen met het vissengezicht van school. Marvel.