Glimmers Hongerspelen

Trainen

De volgende dag breekt al snel aan. De tijd probeer ik zo veel mogelijk te verdrijven door te eten en te slapen, maar ik kan er niet omheen dat Tolli me op een morgen wakker maakt om te melden dat ik weer moet trainen. Ik poets mijn tanden en laat Millet mijn haar doen terwijl Ryeka en Poppea mijn pak zoeken. Ik volg elke snelle beweging die Millet maakt in mijn blonde haar.

"Je kan het goed." Zeg ik na een tijdje stilte.

"Oefening." Zegt ze alleen, met haar ogen strak gericht op mijn haar.

Nu pas kijk ik goed naar haar uiterlijk. Ze heeft hazelnootkleurig haar en dat vind ik eigenlijk ook nog best wel mooi. Ze heeft het opgestoken met spelden in dezelfde haarkleur als zij heeft en dat maakt het niet zo belachelijk als de rest van het capitool. Ze heeft een vriendelijke stem, maar dat wist ik al. Ik voel me altijd wel veilig als zij er is, door de warme uitstraling die ze heeft. Roze ogen die haar jonger doen lijken en een simpele glans op haar lippen, zodat ze er veel jonger uit ziet dan dat ze is. Ik vraag me af waarom ze me zo'n lieve, simpele vrouw geven als stylist en twee stapelgekke half-volwassenen als voorbereidingsteam. Waarom heeft zij geen knalpaars haar en wimpers tot op de grond? Maar nee, ik weet het antwoord al. Toch vraag ik het.

"Millet?"

"Hm?"

"Waarom zie jij er eigenlijk niet uit als zo'n typisch capitoolfiguur?"

"Je zegt het zelf al," Antwoordt ze. "Ik ben geen standaardpersoon. Ik hou er van om af te wijken van andere mensen om zo te laten zien wie ik echt ben."

"En dat probeer je ook bij mij?"

"Zo goed mogelijk ja, inderdaad. Ik had eigenlijk nog even tegen Cinna moeten zeggen dat hij het goed gedaan had, maar dat zou oneerlijk zijn. Ik ga ze niet aanmoedigen."

"Straks breng je ze nog op ideeën." Zeg ik droog.

"Inderdaad ja. Dat moet niet gebeuren."

En het is weer een tijdje stil. Ryeka komt erbij en maakt me heel lichtjes op, precies zo dat het bijna niet opvalt. Ik bedank haar met een simpele glimlach en dan is ook Millet klaar. Ik hijs mezelf in de hobbezak die een trainingspak moet voorstellen en draai eens rond met een afkeurend gezicht.

"Wacht maar, als je je intervieuwjurk ziet, zal je alle anderen omver blazen met je uiterlijk." Lacht Millet.

En daar kan ik mee leven. Marvel en ik lopen, met als begeleiding Tolli, naar de trainingszaal. Ook daar tref ik de jongen uit twee weer als eerste aan. Ik stap meteen op hem af en lach naar hem.

"Je zag er goed uit gisteren."

"Nee." Zegt hij bars, op precies eenzelfde toon als Clove, wat raar.

"Oh, ik vind van wel. Ik ben trouwens Glimmer." Zeg ik liefelijk.

"Oh," Zegt hij. "Cato."

En hij is weer verdwenen.

Ik vind hem wel heel aantrekkelijk, gewoon de houding die hij heeft. Maar hij kijkt niet naar mij; maar naar Clove. De vrouw die hier de leiding heeft legt nog wat uit en dan kunnen we beginnen met de groepsonderdelen. Het gaat me allemaal goed af, en ik hoop dat ik indruk heb gemaakt op Clove en Cato. Maar helaas kijken ze niet. Met worstelen moet ik het meisje uit district 4 neerhalen en dat lukt me al snel. Ik zie Clove kijken, maar ze straalt werkelijk niets uit. Dan moeten we dingen gaan ontwijken. Er komen ballen, rubberen zwaarden en messen, pittezakjes en nog meer van die zooi. Het is mij allemaal veel te simpel, en daarom maak ik nog een radslag voor ik de laatste bal ontwijk. Met een lichte grijns loop ik de baan weer af en moet  toekijken  naar hoe de anderen het doen. Cato slaat alles eerder weg dan dat hij het ontwijkt, Marvel doet het goed en Clove weer perfect. Het lijkt wel alsof ze alles kan. Met worstelen deed ze het ook al zo goed. En Cato moedigt ook alleen haar aan. Wat is er zo speciaal aan Clove? Maar eigenlijk weet ik het al: ze kan heel veel. De rest zal ik straks wel zien, maar tot nu toe is het een perfecte bondgenoot met wie ik snel contact moet zien te maken, hoe dan ook. Onopgemerkt doe ik een stap naar hun richting en Marvel volgt automatisch wat ik nog best irritant is. Ze heeft alleen niks door, wat het wel gunstig maakt, opzich. De jongen uit district 4 doet het werkelijk dramatisch. Een rubber zwaard raakt zijn nek, maar het is pas echt grappig als hij èèn van de ballen vol in zijn gezicht krijgt. De hele groep moet lachen, Clove en ik nog het hardste. Ze valt zelfs bijna tegen me aan van het lachen en daar haak ik op in.