Glimmers Hongerspelen

Vuur

Ik word weer wakker door een afschuwelijke hitte. Het put me zelfs zodanig uit dat ik geen zin heb om op te staan of zelfs ook maar mijn ogen te openen. Welke spelmaker is op het idee gekomen mij zo te martelen? Wat heb ik misdaan? Het liefste zou ik al mijn kleren ergens weggooien, maar daar ben ik te slim voor, dan zul je zien dat de temperatuur ineens tien graden zakt. En daarbij moet ik toegeven dat ik daar te preuts voor ben. Alhoewel... Misschien stapt Cato dan over van Clove naar mij. Ik zou het niet erg vinden als hij me zo vasthield als hij vannacht bij haar deed. Zo beschermend. De jaloezie die ik toen voelde deed me beseffen dat ik hem wel degelijk leuk vind. Ik dacht al zoiets bij de trainingen, en zelfs bij de boete vond ik hem al een lekker ding. Cloves harde stemgeluid maakt dat ik gedwongen ben mijn ogen open te doen. Zoals ik altijd heb zie ik eerst een aantal gele en zwarte vlekken voor mijn beeld scherper word. Ik mompel een vloekwoord, want het is veel te heet voor een normaal bos. En daarbij is mijn voorhoofd alweer nat van het zweet. Is het niet toch beter mijn jas even uit te doen, ik heb het zo vreselijk heet! En bovendien kan ik het om mijn middel knopen en weer aandoen als ik daar behoefte aan heb. Ik maak aanstalten om de warme jas uit te doen, maar Marvel schreeuwt al dat ik hem aan moet houden. Maar er is nog iets aan de hand. Ik zie het aan hun gezichten en de achtergrond: er komt een veel te grote muur op me af. Rood en oranje, knetterend als het vuur dat het meise van gisteravond had gemaakt. Dezelfde kleuren als de vreselijke jurk van Katniss. Ik gil hardop en krabbel overeind. Het is beter alles te laten liggen, maar toch wil ik per se mijn boog meenemen. Ik hang het om mijn schouder en ook de pijlenkoker krijgt een plaatsje op mijn rug.

"Kom dan sukkels, anders is het je dood!" Commandeer ik.

Marvel begint zijn spullen bij elkaar te rapen, maar ik heb geen zin om te wachten. Waarom zou je ook die moeite doen, ons leven staat op het spel! Ik kijk nog even naar Cato als ik begin te lopen. Zijn gezicht onthult niets van wat hij denkt of voelt. Maar hij zal het vast wel warm hebben, net als ik. Als Marvel ook opgestaan is beginnen we te rennen. Verder van de muur die met een luid gebulder nadert. Ik ren alsof mijn leven er aan gaat, maar Marvel volgt me op een relaxte draf. Ik wil me omdraaien en gillen dat hij moet opschieten, maar een grote vuurbal legt me het zwijgen op. Je zou denken dat het een simpele vonk moet zijn die uit elk vuur schiet - waarop ik automatisch gil - maar dit is anders. Deze is door het capitool gemaakt om ons te verwonden en te pijnigen. Zo hard als ik kan ren ik door de dennebomen en de andere naaldbomen die ik zo goed herken van thuis. Omdat de takken uitsteken ben ik noodgedwongen ze allemaal weg te slaan. Ook moet ik over de vele wortels springen die mijn renbaan een stuk moeilijker maken. Er stroomt zo veel adrenaline door mijn lichaam dat je er bang van kan worden, zo snel als dat ik door het bos heen vlieg. De uitdrukking op mijn gezicht liegt er ook niet om. Noodgedwongen sla ik weer een van de vele takken weg en die belandt recht in Marvels gezicht. Hij valt op de grond met een luide bonk en ik moet mezelf tegenhouden via een boom voordat ik mezelf kan omdraaien om hem te aanschouwen. Ik zie Marvels lange lichaam op de grond liggen en hij probeert vooruit te tijgeren.

"Sta op, sta op!" Beveel ik.

Ik heb Cato en misschien zelfs Clove nodig om Marvel weer overeind te krijgen, want het ziet er niet naar uit dat hij uit zichzelf nog op kan staan. Maar ze zijn nergens te bekennen. Ik kan Marvel toch niet aan zijn lot overlaten? Maar het gaat me nooit lukken in mijn eentje. En de bewegingen die hij nu maakt, het ziet er naar uit dat hij moet kotsen.

"Marvel, sta nou op!" Schreeuw ik weer, terwijl ik hysterisch tegen de boomstam aansla.

Als hij overgeeft richt ik mijn blik weer op de muur die de bomen langs Marvel in de fik zet. Okè Glimmer, het is nu of nooit. Ik haal diep adem en ren op Marvel af. Pak zijn schouders beet en probeer hem weer op zijn voeten te hijsen. De muur is naar mijn mening te dichtbij. Ook spuwt hij nog steeds grote oranje ballen uit die langs ons heen razen. Ik moet wegduiken als er eentje recht op mijn gezicht afgaat. In de paar seconden dat ik plat op de grond lig kijk ik hem bestuderend aan. De wazige blik in zijn ogen verdwijnt stukje bij beetje en maakt plaats voor de normale Marvel die me aankijkt. Omdat het capitool een enorme lading vuurballen op ons afstuurt duw ik Marvel opzij, maar niet goed genoeg om heel zijn lichaam te beschermen tegen het bijtende vuur. De enige handeling die mijn lichaam kan verrichten is mijn armen optillen en de bal afstoten. Het gevoel dat daarna komt is pijnlijk en aangrijpend, maar het oergeluid dat ik laat ontsnappen brengt Marvel weer een beetje bij zinnen. Ik krabbel overeind en grijp naar Marvels hand die me helpt. Op dat moment ben ik toch even zo blij dat er iemand is die me in elk geval nog kan helpen.

"Rennen." Commandeert Marvel.

Alsof ik dat zelf nog niet van plan was. Zonder zijn hand los te laten rennen we weg van het vuur die me waarschijnlijk brandwonden heeft nagelaten. Maar Marvel gaat sneller. De pauze die hij net nam lijkt gunstig geweest te zijn voor zijn energie. Zijn hand schiet uit de mijne en ik struikel over een boomwortel.

"Marvel!" Schreeuw ik nog.

Maar hij hoort me niet.