Glimmers Hongerspelen

De Pijn

Een hevige pijn in mijn zij brengt me bij zinnen, maar verzwakt me ook tegelijkertijd. Ik schiet overeind en probeer omhoog te komen, maar de bladeren en het mos belemmeren mijn weg. Ik kan niets doen, en de anderen rennen weg. Ik zie overal voeten. En enkele tientallen kleine lichaampjes die om mij heen kronkelen en achter de anderen aan gaan.

"Help!" Schreeuw ik. "Help me overeind!"

Een steek op mijn lip brengt me op andere gedachten. Dit zijn niet zo maar wespen, zie ik nu. Deze hebben gouden achterlijven met gigantische angels. Ik weet dat dit wespen zijn die het capitool heeft gemaakt om de mensen die niet luisteren naar de wil van het capitool te martelen. Dat komt.letterlijk uit mijn schoolboek, ik heb ook een keer opgelet. Daar was ik best trots op, want dat doe ik anders nooit. Maar toch zou ik willen dat ik nog beter op had gelet, want dan wist ik nu ook wat ik moet doen. Het lijkt wel of ze me speciaal steken door mijn gedachten over hen. De steken worden meer en meer, vaker tegelijk met elkaar. Ik tijger vooruit omdat mijn benen de eerste harde aanval ondergaan en ik schreeuw van pijn.

"Jongens! Help!" Door mijn boog weet ik op te staan.

De boog buigt wel een heel stuk door, maar ik kan opstaan. Ineens zie ik het als beschutting, om te overleven. Ik kan de pijn bijna niet meer verdragen. Maar toch, ik moet naar het meer, waar de anderen zijn en waar ik ook beschutting kan vinden. Dat is vast het slimste en het enige wat ik kan doen. Maar de bloedzoekers hebben het gemunt op mij en houden me tegen in mijn pogingen te ontsnappen. Ik bots tegen een boom aan en verlies bijna mijn gewicht. Maar weer is mijn boog het hulpmiddel. Door hem snel achter me te plaatsen val ik niet, maar krijg ik wel weer vele steken in mijn hand. Ik schreeuw opnieuw van de pijn en besef dat ik verdermoet. Maar de zwerm haalt me onderuit. Geeft me meer steken, op plekken waar ik me van afvraag hoe ze daar komen. Bijvoorbeeld mijn lies. Hoe durft die ene bloedzoeker mij daar te steken? Ik druk mijn benen tegen elkaar om het beest te pletten, maar het heeft geen nut. Op die manier steekt hij me nog eens, op dezelfde plek, begint te steken. Het is te verwachten dat ik weer achtereenvolgende oergeluiden maak, zeker als ze me weer steken op verschillende plekken die ik allemaal niet tegelijk kan verdragen. Ik sla er een paar weg van mijn wang en nek en blijf gillen. De pijn is onverdragelijk. Bomen dansen voor mijn hoofd en Eve komt aangelopen met een speer in haar hand. Ze smijt het weg en ik gil nog harder, van de pijn om haar te zien. Wat doet ze in de arena? Waarom is ze niet thuis met haar vriendinnetjes aan het spelen? En waarom werpt ze haar wapen op mij? Er volgt een hevige pijn op mijn slaap. Ik kronkel over de grond om weg te komen van de naderende familieleden die er té bloeddorstig uit zien. Er sijpelt bloed langs hun mond en Angel laat me haar tanden zien. Op dit moment ziet ze er niet uit als een engel, maar meer als een duivel. Er verschijnen oren boven haar hoofd waar ooit een engelenkrans was geweest. Ze heeft een scepter vast en ze wijst ermee op mij.

"Nee!" Gil ik.

Een nieuwe aanval volgt. De bloedzoekers richten hun aandacht op mijn nek en borstkas. De pijn die ik voel is ondragelijk en hun gif weet mijn spierenstelsel uit te schakelen. Niet dat mijn spieren nog in staat waren iets te doen. Ik lig op de grond en kan geen vin verroeren. Het lijkt wel alsof er vloeibaar, giftig bloed dood mijn aderen stroomt en al het andere overbrugt. De beelden van mijn familie verdwijnen en maken plaats voor de werkelijkheid. Of ten minste, dat denk ik. Want ik zie groene en goude lichtjes. Ze knappen uit elkaar en ik zie Eve's laatste kinderpartijtje waar ik nog heb geholpen met kroontjes en stafjes maken. Ook de kinderen ontploffen en vallen in groene etterspetters op mijn lichaam. Ik voel me dik. Ik sta voor een spiegel en pak mijn buik vast waar ineens een grote bijtende mond in verschijnt. Ik gil, maar er komt geen geluid uit mijn mond. Ik sta in een groene stroom en ik moet een boom in klimmen, maar al het groen houdt me tegen. Ik maak oergeluiden, maar zo slik ik het alleen maar in. De stroom duwt mijn lichaam naar achteren en ik wenste een betere tak en geen gewonde handen. De druk word te groot nu. Als ik niet snel een betere tak vind ga ik dood. Maar als de stroom mij in duizend stukjes laat uitbarsten, weet ik dat het te laat is. De chemische geur van de groene stroom maakt plaats voor een heerlijke rozengeur. Waar ben ik beland? Is dit het einde?

"Je kan het, Glimmer!" Schreeuwt Marvel van onder de boom.

Maar ik kan het niet.

Ik glijd met mijn handen over de rode, roze en witte blaadjes van de bloemen. Het zijn prachtige rozen. En ze hebben geen doorns. Ze stralen pure zachtheid uit. Verderop hoor ik het gekletter van een waterval. Achter mij ruik ik de geur van de groene stortstroom. Die wil ik niet meer zien. Nee, die verlaat ik. Die is te gevaarlijk. Die brengt me naar de ondergang. Of ben ik daar al? Ik zie het behuilde gezicht van Eve en mijn andere zusjes al voor me en ik wil even terugkeren. Maar ik doe het niet. Hier is alles veel beter. Ik zou nooit kunnen genezen aan de vele steken die ik heb gehad. En bovendien... Ik steek mijn arm uit om ernaar te kijken. Geen steken meer. Geen bulten zo groot als pruimen. Ik wil nog zeggen dat ik van mijn familie hou. Ik wil nog zeggen dat ik zou willen trouwen met Cato. Maar het allerbelangrijkste, wat ik eigenlijk nog had willen zeggen, is dat ik heus wel had gezien dat Marvel verliefd op mij was. En ik heb er spijt van dat ik hem nooit om bevestiging heb gevraagd.

Dit was alweer het laatste hoofdstuk van mijn verhaal! Ik wil het heel graag opdragen aan @LynnGeebelen. Niet alleen omdat zij dat ook bij mij heeft gedaan: ook omdat ze een heel goede schrijfster is en dat moet zij en jij echt weten! Net als ik heeft ze ook Cloves hongerspelen heeft uitgewerkt. Ik spoor jullie bij deze aan die heel snel te gaan lezen! (en de rest van haar boeken.)

Daarnaast vind ik het heel leuk dat jullie, mijn trouwe lezers, dit boek gevolgd hebben. De voteknop bijt niet hè? Je mag hem heus nog eens gebruiken :)

Bedankt voor het lezen en het stemmen! Als jullie meer verhalen willen lezen heb ik, zoals ik net al zei, Cloves hongerspelen ook nog. En er zal ook een verhaal volgen uit mijn eigen THG fantasie, en dat is de 'gladiator games.' Dat zijn de 45e hongerspelen vanuit een meisje, Jacey. Achter de naam 'gladiator' zal je wel komen als je het boek gaat volgen.

Nogmaals bedankt en heel veel liefs vanuit Holland!

Lianne