Hadi Canım!

4

Telefonum çalıyordu. Arayan Kore'de rehberim olacak kadındı. Karşımdaki erkek bana sorar gözlerle baktığında

"Kusura bakmayın bunu cevaplamalıyım önemli" dedim, başıyla onayladı.

'Alo'
'..........'
'Ne? Hey bir dakika tek başıma nasıl?'
'............'
'Bugün Kore'deki ilk günüm ne yapabilirim ki?'
'.......'
'Anlıyorum durumunuz acil ama benimle ilgilenebilecek başka birini gönderemez misiniz?'
'..........'
'Bekleyin kapamayın'
telefon ekranına boş boş baktım.
Cidden kapadığına inanamıyorum. Ben konuşurken karşımda ki erkek valizimi düzeltip önüme koymuştu.

"Bir sorununuz mu var? Bugünün Kore'deki ilk gününüz olduğunu söylediniz."

"Ah hayır, aslında evet hemde büyük bir sorun."
derken valizimin sapını açıyordum.

"Yardımcı olabileceğim bir şey varsa?"
sorar gözlerle baktı.

"Uçaktan yeni indim ve az önce rehberimin oğlunun trafik kazası geçirdini öğrendim. Benimle ilgilenemeyeceğini söyledi."
önüme gelen saçlarımı geriye attım ve devam ettim.

"Her neyse az önceki olay için tekrar teşekkürler."
dedim ve hafifçe eğilip selamladım.
Bilmediğim bir yere doğru gitmeye başladım. Ailemi arayamazdım ilk günden onları endişelendirmek istemiyordum. Murat Hocayı-

"Afedersiniz."
arkamı döndüğümde çarpıştığım erkeğin bana seslendiğini ve bana doğru yürüdüğünü gördüm.

"Evet?"
dedim sorar gözlerle çoktan yanıma gelmişti.

"Aslında size yardımcı olmak istiyorum." dedi şaşırmıştım, devam etti.
"Şey yani bugün ilk gününüz olduğunu söylediniz ve muhtemelen tanıdığınız kimse yok o yüzden eğer sizin için uygunsa, yardımcı olmak isterim"

Hem şaşırmış hemde sevinmiştim ikisini karışımı bir tonda sordum.

"Gerçekten mi?"