Assassin's highschool

Het gevecht

Ik zat op een bankje naast Jennifer en Vera. Het was pauze en de twee meisjes waren verwikkeld in een hevige discussie over wie knapper was: Luke Skywalker of Anakin Skywalker. Aangezien ik de Star Wars films nog nooit had gezien, kon ik hier niet over meepraten.

Mijn gedachten dwaalden weer af naar de snurkende man en mijn mes dat ik in zijn borst had gedrongen. De geluiden van de pauze kon ik amper nog horen en de mensen vervaagden voor mijn ogen. Mijn hoofd begon pijn te doen en ik kreeg amper nog adem.

Opeens voelde ik een arm om mijn schouders slaan. Alles nam zijn normale vorm weer aan en de hoofdpijn begon weg te ebben. Ik draaide mijn hoofd naar degene die zijn zijn arm om mijn schouders had geslagen. Julian. Hoe kon het ook anders?

Ik zuchtte en haalde zijn arm weg. Ik stond op en liep richting de uitgang. Halverwege hield een hand om mijn arm me tegen.

'Waar ga je zo snel naartoe?' vroeg Julian grijnzend.

'Ik heb frisse lucht nodig', mompelde ik.

Ik rukte me los en liep naar buiten. Weer die hand om mijn arm. Boos draaide ik me om. Julian stond me idioot aan te grijnzen.

'Probeer je me te vermijden, schatje?' hij zei het met zoveel arrogantie dat ik een mes in zijn buik wilde steken.

Ik pakte de voorkant van zijn shirt vast en trok hem naar beneden tot ik hem recht in de ogen kon kijken.

'Jij zei dat je me in een eerlijk gevecht zou verslaan. Wat dacht je ervan als we het uitproberen?'

Hij keek me verbaasd aan, 'Ik wil je geen pijn doen.'

Ik rolde met mijn ogen, 'Maak je daar maar geen zorgen over.'

Ik liep naar het verlaten grasveldje en ik hoorde dat Julian me volgde. Daar aangekomen trok ik mijn jasje uit en keerde me naar Julian. Hij ging klaarstaan en ik grijnsde naar hem. Tijd om hem eens te laten zien wat ik kon.

Hij haalde uit. Ik merkte dat hij zich inhield. Ik ontweek hem makkelijk. Ik kon hem nu afmaken, maar ik besloot om nog even met mijn prooi te spelen.

Hij bleef uithalen, zonder zijn best te doen. Ik werd er gek van. Hij moest het gewoon proberen! Ik ontweek nog een uithaal en liet mijn vuist toen hard neerkomen op zijn kaak. Hij slaakte een gil. Ik rolde mijn ogen. Watje.

Ook na die uithaal bleef hij voorzichtig doen. Ik probeerde hem uit te lokken door af en toe keihard uit te halen. Ik merkte dat hij steeds geïrriteerder raakte.

Opeens haalde hij hard uit naar mijn hoofd. Ik kon hem net ontwijken. Ik grijnsde, nu ging het pas echt beginnen. Hij haalde snel en hard uit, ik was verrast. Hij wist me echter geen een keer te raken. Ik was te snel en te sterk en ik merkte aan hem dat hij ook verrast was.

Ik werd zat van al het ontwijken en schopte zijn benen onder hem vandaan. Hij viel op de grond en meteen probeerde hij weer op te krabbelen. Ik gaf hem nog een schop en hij viel weer op de grond.

Ik knielde bij hem neer en tilde zijn hoofd bij zijn kin op. 'We gaan dit nog een keer proberen en deze keer waag jij het niet om je in te houden.'

Hij stond weer op en grijnsde me toe 'Weet je het zeker, prinses?'

Ik lachte. Een prinses. Hij had geen idee.

Hij haalde weer uit. Zijn techniek was goed, hij was snel en er zat veel kracht achter. Het voelde dan ook niet echt fijn toen zijn vuist op mijn kaak terecht kwam. Verrast voelde ik aan mijn kaak. Hij kon het wel!

Ik dook weg voor de volgende klap en haalde zelf uit naar zijn gezicht. Hij ontweek hem net op tijd. Een moordlustige grijns speelde over mijn gezicht. Eindelijk een beetje een waardige tegenstander.

Nadat we een tijdje bezig waren, besloot ik dat ik klaar was met spelen. Ik ving zijn arm op die op weg was naar mijn gezicht en gaf er een flinke ruk aan. Hij had het niet verwacht en werd uit evenwicht gebracht. Ik bewoog me zo dat ik achter hem kwam te staan en plantte mijn knie in zijn stuitje. Hij zakte op de grond en begon flink te schelden. Het was een valse zet van mij, maar wat verwacht je dan van een sluipmoordenaar?

'Ik dacht dat we het hadden over een eerlijk gevecht?' kreunde Julian.

Ik haalde mijn schouders op, 'Het ligt eraan hoe je eerlijk interpreteert. Je was niet dronken dus ik vond het een eerlijk gevecht.'

Ik draaide me om en liep naar de plek waar ik mijn jasje had neergegooid. Achter me stopte Julian plotseling met vloeken. Ik verstijfde en besefte me dat mijn topje mijn littekens niet helemaal bedekten en dat ze dus te zien waren.

Snel draaide ik me weer naar hem om, maar ik was te laat. Met grote ogen keek hij me aan. 'Hoe kom je daaraan?'

Ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik kon het niet uitleggen, maar ik kon ook niet liegen. Ik griste mijn jasje van de grond en trok hem aan. Ik rende zo hard als ik kon naar mijn motor en reed weg.

Terwijl ik over de wegen scheurde, kon ik alleen maar denken: shit. Hoe kon ik zo dom zijn? Hoe kon ik er niet aan denken? Hoe ga ik dit oplossen?

Bij het huis aangekomen zette ik mijn motor neer en snelde naar de ingang. Buiten stond Kevin te roken. Getver.

'Ben je niet een beetje vroeg, schoolmeisje?'

Ik snelde langs hem heen zonder aandacht aan hem te schenken. Ik wilde naar meneer Smith om hem te vertellen dat hij me naar een andere school moest overplaatsen, maar ik mocht geen zwakheden tonen. Ik moest sterk zijn.

Op weg naar mijn kamer botste ik tegen Daniël op.

'Meneer Smith wil je spreken', zei hij zenuwachtig. Hij vond het maar niks als meneer Smith me wilde spreken. Hij was altijd bang dat hij me weer zou slaan.

Ik zuchtte en keerde me om naar het kantoor van meneer Smith, zonder nog iets tegen Daniël te zeggen.

Ik stond voor de deur van het kantoor. Voordat ik naar binnen liep haalde ik diep adem. Ik zette mijn emoties mijn hoofd uit en liep naar binnen.