Verliefd op de badboy

Hoofdstuk 1: Terug naar Zweinstein

Jade pov.

Ik liep samen met Harry, Hermelien en Ron de trein in en we zochten een lege wagon. Toen we er eindelijk ééntje hadden gevonden gingen we zitten en vertelde we over onze vakanties.

"Vertel eens Hermelien wat heb jij in de vakantie gedaan?" Vroeg Ron nieuwsgierig.

"Ooh ik ben gaan kamperen met mijn ouders in Ierland. Het was echt leuk en we hebben nog veel daguitstapjes gedaan naar de dierentuin en de zee en zo kan ik wel een tijdje doorgaan." Vertelde ze enthousiast.

"Klinkt wel leuk." Antwoorde Harry.

"Wat heb jij gedaan?" Vroeg Hermelien aan Harry.

"Niet veel gewoon op mijn kamer gezeten en me op de achtergrond gehouden. Zoals gewoonlijk dus." Antwoorde Harry ons best droog terug.

"Kom volgende vakantie gewoon mee met mij." Zei ik lachend.

"Graag!" Lachte Harry terug.

"En Jade wat heb jij in de vakantie gedaan?" Vroeg Ron nieuwsgierig.

"Wel ik heb een citytrip gedaan in Londen met Chloë en we zijn ook nog gaan paardrijden aan het strand. Het was echt leuk. Oh en ik ben ook met Jason een weekend op vakantie geweest naar Frankrijk." Antwoorde ik Ron.

"Oh zijn jullie terug een koppel?" Vroeg Hermelien me nieuwsgierig.

Ik knikte en Hermelien gaf me een glimlachje.

"Wel dan hoop ik dat hij je deze keer wel goed behandeld." Zei Harry een beetje beschermend.

Harry is mijn beste vriend. We zijn net broer en zus en daarom beschermen we elkaar altijd. Hermelien gaf hem een 'Harry hou op' blik wat ik ergens wel lief vond maar ik begrijp Harry ook wel. Jason en ik zijn al 2 jaar samen. Nu ja met veel pauzes in wel. Jason was niet altijd even goed voor mij. Hij heeft me al vaak gekwetst en nu in het begin van de zomervakantie heeft hij toegegeven dat hij me bedrogen had EN dat al een maand. Ik storte echt in op dat moment maar gelukkig was Hermelien er om me op te vangen. Hermelien woont wel een eindje van mij maar met de Metro is het goed te doen. Ik snap niet waarom ik Jason toch zo snel heb vergeven. Ik denk dat het komt omdat hij bleef vragen voor een nieuwe kans en ik kan niet zo goed nee zeggen. Na nog even praten over Ron zijn vakantie waren we toegekomen op Zweinstein. We stapte uit en liepen op het perron toen ik merkte dat mijn rugzak nog in de trein lag.

"Jonges ik ga snel even om mijn rugzak. Ik ben hem vergeten in de wagon."

Ik liep snel terug de trein op en liep naar mijn wagon. In mijn haast liep ik tegen iemand aan. Ik wist al snel wie het was

"Kijk toch uit je doppen vies modderboeldje!" Snauwde Malfidus.

Ik draaide met mijn ogen en wou verder lopen maar hij trok me terug aan mijn arm en duwde me met mijn rug tegen de muur van een wagon. Het deed best pijn maar ik probeerde het weg te steken dat het pijn deed. Hij keek me gemeen aan en kwam wat dichter staan.

"Jij voelt jezelf heel wat he." Siste hij.

"De enige die zichzelf heel wat voelt ben jij Malfidus." Kaatste ik terug.

"Wie denk je wel wie je bent?" Siste hij terwijl hij nog wat dichter komt.

Er was niet heel veel plek meet tussen ons en moesten blikken kunnen doden was ik nu zeker dood. Ik wist niet zo goed meer wat zeggen. Er schoot even een flashback door mijn hoofd van Jason en toen was het helemaal om zeep. Ik was bang en deze keer kon ik het niet verbergen want ik kreeg weer een kleine paniek aanval. Mijn ademhaling versnelde en mijn hartslag versnelde Malfidus kreeg een gemene grijns op zijn gezicht.

"Bang Smith?" Grijnsde hij gemeen.

"Laat haar met rust Malfidus." Hoorde ik Harry plots zeggen.

Malfidus grijnsde nog meer nu en ik kreeg het steeds moeilijker met mijn ademhaling. De flashbacks bleven maar teug komen.

"Ach hoe schattig je liefje komt je helpen." Grijnsde Malfidus gemeen.

"Laat haar nu los!" Zei Harry terwijl hij zijn toverstok op hem richte.

Uiteindelijk liet hij me los en veegde hij zijn handen af aan zijn vest. Hij keek me nog even gemeen aan en liep toen arrogant de wagon uit. Ik gleed langs de muur naar beneden zodat ik op de grond zat. Harry knielde bij me neer en nam uit mijn rugzak een plastiekzakje. Hij Hield het over mijn neus en mond zodat mijn ademhaling terug normaal werd. Er werd helemaal niets gezegd maar de stilte was niet raar maar voelde ergens wel goed aan. Toen ik terug op adem was gekomen legde Harry voorzichtig zijn hand op mijn schouder. Voorzichtig keek ik hem aan en trok ik hem zachtjes in een knuffel. Harry knuffelde terug en wreef zachtjes over mijn rug.

"Gaat het een beetje?" Vroeg Harry me toen stil.

Ik knikte en liet hem zachtjes terug los. Hij stak het zakje terug in mijn rugzak en gaf hem aan mij. Rustig stond ik op en liepen we samen de trein terug uit. De anderen waren al naar Zweinstein gelopen. Harry en ik kropen in de kar die getrokken werd door Terzielers. Harry was wel blij dat ik ze ook kon zien. Zo wist hij dat hij niet gek werd. Je kan ze zien als je de dood hebt gezien. Het was even stil toen Harry de stilte verbrak.

"Moest je weer denken aan Jason?" Vroeg Harry voorzichtig en ik knikte.

"Wat is er eigenlijk precies gebeurt?" Vroeg hij weer heel voorzichtig.

Ik zuchte even en begon met mijn vingers te prutsen. Dat doe ik meestal als ik zenuwachtig ben of verdrietig ben en probeer niet te huilen. Ik keek Harry aan en twijfelde even. Hij weet wat er ongeveer gebeurt is. Misschien is het tijd voor het hele verhaal. Ik verzamelde wat moed en begon aan mijn verhaal.

"Jason en ik gingen naar een feestje in de buurt en hij had zo veel gedronken dat hij best agressief werd. Die avond sloeg hij mij. Daarna zei hij dat hij het zich niet meer herinderde maar eigenlijk deed hij dat wel. Niet veel later werd het alleen maar erger en erger. Hij sloeg me schopte me en duwde me. Ik kwam vaak eens naar huis met een blauwe plek. Het was dan uiteindelijk uit maar na een maand smeekte hij om hem terug te nemen wat ik uiteindelijk ook terug heb gedaan. Jason is in die tijd naar een instelling gegaan. Hij doet me geen pijn meer nu maar het blijft hangen Harry. Ik ben echt bang voor aanrakingen. Maar het is al veel verbeterd. Maar als er zo'n dingen gebeuren als net is het lastig." Vertelde ik hem stil.

"Dat begrijp ik wel. Weet dat we altijd voor je klaar staan." Zei Harry lief.

Ik gaf hem een klein glimlachje en nam zachtjes zijn hand vast. Harry wreef zachtjes met zijn duim over mijn hand en gaf me een glimlachje terug. Toen we er waren stapte we uit en liepen we naar de grote zaal. Professor Anderling was al begonnen met de leerlingen in te delen. We gingen aan onze tafel bij Ron en Hermelien zitten en ik keek even richting de tafel van Zwadderich. Ik keek recht in Malfidus zijn ogen en hij gaf me een gemene grijns. Ik draaide met mijn ogen en keek terug naar de eerste jaars. Na het eten had ik mijn kamer een beetje ingericht. Ik mocht hem delen met Hermelien. Toen ik klaar was ging ik naar de leerlingen kamer en kroop ik mee onder het dekentje van Harry. Hij gaf me een glimlach en ik legde zachtjes mijn hoofd tegen zijn schouder. Na nog een tijdje gepraat te hebben over de vakantie gingen we gaan slapen.