Verliefd op de badboy

Hoofdstuk 37: Het spijt me.

"Ik voel zijn hartslag niet meer."

" Ben je het zeker?" Vroeg Harry twijfelend.

Ik knikte. Ik ging wat dichter bij Harry zitten zodat hij aan de ketting kon. Hij nam hem voorzichtig vast en keek me bedenkelijk aan.

"Je hebt gelijk het klopt inderdaad niet meer."

Wat als er iets met hem is gebeurt? Wat als hij dood is? Dat kan toch niet? Hij ging voorzichtig zijn. Ik kreeg een raar gevoel maar negeerde het. Harry merkte het.

"Het komt wel goed Jade, nog tien minuten en dan verschijnt hij hier."

"Zeker?" Vroeg ik twijfelend.

"Natuurlijk. Het zal wel te verklaren zijn." Zei Harry zo normaal mogelijk.

Ik knikte en ging terug naast hem zitten. Ik wist niet zo goed wat ik moest zeggen dus zei ik niets. Het enige wat ik kon doen is denken aan Draco. Wat als er toch iets ergs is gebeurt? Neen Jade niet aan denken! Straks staat hij gewoon voor je neus en gaat alles oké zijn. De tien minuten leken eeuwen te duren. Harry nam voorzichtig mijn hand vast en wreef er met zijn duim over. Het werkte rustgevend maar ik was nog steeds niet rustig. Dat zou ik pas zijn als ik Draco terug zag. De tien minuten waren om en Draco was er nog steeds niet. Misschien komt hij iets later? Het was misschien niet het goede moment om het huis uit te sluipen? Ja dat was het. Hij komt wel. De tien minuten veranderde al snel in een uur, en dat uur ging snel naar twee uur.

"Jade we moeten nu echt terug naar binnen." Hoorde ik Harry voorzichtig zeggen.

"Hij gaat nog komen." Fluisterde ik bang omdat ik wist dat het niet zo was.

"Het spijt me." Fluisterde Harry stil.

Er liep een traan langs mijn wang en al snel volgde de tweede en een derde traan. Harry nam de spullen bij elkaar en hielp me recht. Ik nam mijn rugzak en hing hem over mijn schouder. Harry deed het zelfde met de zijne en nam de picknick mand ook mee. Hij liep verder naar binnen maar ik bleef staan.

"Harry?" Vroeg ik met een bibberende stem.

Hij draaide zich om en keek me meelevend aan.

"Zeg alsjeblieft dat dit nog goed komt?" Fluisterde ik bijna huilend.

"Ik kan je niets beloven lieverd." Antwoorde hij voorzichtig.

"Gaat het?" Vroeg hij er nog achter na.

Ik knikte en veegde een paar tranen weg. Harry keek me nog steeds meelevend aan en nam voorzichtig mijn hand vast. Samen liepen we naar de leerlingenkamer. Harry en ik zeiden geen woord tegen elkaar op weg naar daar. We wisten allebei niet wat te zeggen. Er rolde weer een paar tranen over mijn gezicht maar ik deed de moeite niet om ze weg te wrijven. Ik zag met moeite nog waar ik liep aangezien mijn ogen helemaal gevuld waren met tranen. We liepen de leerlingenkamer binnen en Harry zette de picknick mand op tafel. Ik deed mijn rugzak af en gooide hem naast de tafel neer.

Harry pov.

Jade gooide haar rugzak neer. Ik had zo gehoopt dat de ketting gewoon kapot was en dat Draco nog naar hier was gekomen. Het feit dat dat niet zo was is geen goed teken. Om eerlijk te zijn vrees ik dat er niets meer aan te doen is. Draco en ik zijn nooit beste vrienden geweest maar het is raar om te beseffen dat hij hier nu niet meer is. Ik zette mijn rugzak zachtjes op de grond en keek even Jade haar richtig uit. Ze stond daar gewoon voor zich uit te staren. Ze probeert haar sterk te houden zoals altijd maar meestal als ze dat doet gaat ze er daarna helemaal onderdoor. Ik ging naar haar toe en legde even mijn hand op haar schouder. Ze duwde mijn hand redelijk snel weg met haar schouders.

"Jade, het is oké om te huilen." Zei ik stil.

"Sorry." Fluisterde ze stil en bijna huilend.

Ik ging terug wat dichter en ging voor haar staan. Haar ogen waren  gevuld met tranen en ik wist dat ze het niet lang meer ging volhouden. Ik trok haar zachtjes in een knuffel en zoals ik al had verwacht barstte ze in tranen uit. Ik trok haar nog iets dichter en hield haar stevig vast. Ik wreef door haar haren en wreef zachtjes over haar rug om haar te sussen. Het hielp niet echt maar ik kon maar proberen. Ik voelde dat ze zachtjes begon te bibberen. Dit is niet zo goed. Het is al een hele tijd geleden dat ze nog gehyperventileerd is maar ik denk dat het haar nu allemaal te veel wordt.

"Rustig Jade. Alles komt goed." Fluisterde ik.

"H-Hoe kan het nu g-goed komen als hij dood is Harry?" Huilde ze uit.

Het brak me om haar zo gebroken te zien. Ik wist dat ze van hem hield maar ik wist niet dat ze zo veel van hem hield. Nu ja ik snap het wel, Hij was er voor haar bij Voldemort. Ze hebben samen best erge dingen mee gemaakt.

"Het spijt me echt zo hard." Antwoorde ik haar.

"Kom we gaan naar je kamer." Vervolgde ik mezelf.

Ik hielp haar de trap op, ze was nog steeds aan het bibberen en ik deed de deur voor haar open. Zo te zien was Hermelien er niet. Misschien is ze bij Ron, hij heeft het haar misschien eindelijk durven vertellen dat hij stapel verliefd op haar is. Jade ging op bed zitten en nam haar ketting vast. Er liepen weer enkele tranen over haar gezicht en zachtjes ging ik naast haar zitten. Ze kwam wat dichter en legde haar hoofd tegen mijn schouder. Ik sloeg mijn armen om haar heen. Het duurde niet lang voor ze terug begon te huilen.

"Wil je alsjeblieft blijven?" Vroeg ze gebroken.

"Natuurlijk, ik laat je echt niet alleen."

"Blijf je slapen?" Vroeg ze bang.

Ik knikte als antwoord en ze stond voorzichtig op. Ze liep wankelend naar de badkamer toe, waarschijnlijk om haar om te kleden. Ik wou wel mee gaan maar ik wil haar niet het gevoel geven dat ik haar niet vertrouw alleen. Net toen ik wou gaan kijken omdat het best lang duurde voor haar doen ging de deur al terug open. Ze keek naar de grond en nog steeds liepen de tranen over haar gezicht. Ik ging wat onderuit liggen en het duurde niet lang vooraleer ik haar zachtjes tegen me aan voelde kruipen. Ik sloeg mijn arm opnieuw om haar heen en ze liet haar hoofd rusten op mijn borstkas. Ze was nog steeds zachtjes aan het bibberen maar het was wel al beter. Ik hoorde ze nog zachtjes snikken en ik wreef zachtjes door haar haar om haar te kalmeren. Normaal werk dat altijd. Af en toe gaf ik haar een kus op haar hoofd om haar te troosten. Na een uur hoorde ik al een tijdje geen gesnik meer. Ik keek haar even aan en merkte dat ze inslaap was gevallen. Ik heb zo het gevoel dat dit nog een zeer moeilijke periode voor haar zal worden.