Verliefd op de badboy

Hoofdstuk 40: Stilte voor de storm

Jade pov.

We hadden al een hele hoop extra lessen gekregen om ons te leren verdedigen. Nu waren ze op het plein bezig met lessen. Ik zat op het muurtje een beetje te kijken. Harry die hielp met de lessen had me gezegd dat ik moest stoppen. Niet omdat ik moe was maar veel te sterk was voor de anderen waardoor de anderen niet meer wouden verder doen. Ik leunde tegen de muur en zuchte even. Ik wil echt iets doen, ik wil hier niet stil zitten en niets doen! Ik nam even de kettig van Draco vast en kreeg een raar gevoel. Het is raar om te beseffen dat hij er misschien niet meer is. Ik hoop zo hard dat er gewoon iets mis is met de ketting maar ik wil mezelf geen valse hoop geven. Ik keek even naar de lucht en hij zag er grauw uit. Je hoorde de vogels ook niet meer fluiten. Het was net stilte voor een zware storm die er aan komt. Harry was Luna aan het helpen met een paar spreuken. Hij keek me even aan en gaf me een lief glimlachje en hij kreeg er natuurlijk ééntje terug. Ik dacht even terug aan vroeger. Harry en ik zijn eigenlijk altijd super close geweest en iedereen dacht dat we een koppel zouden worden. Nu ik moet toegeven dat er een periode was dat ik gevoelens voor hem had. Stel je voor. Harry en ik een koppel. Dan had ik waarschijnlijk nooit zo close geworden met Draco. Toen ik aan Draco dacht kreeg ik terug een raar gevoel. Er liep een onverwachte traan langs mijn gezicht maar snel veegde ik die weg in de hoop dat niemand het gezien had. Het duurde niet lang voor Harry naast me kwam zitten.

"Alles oké?" Vroeg hij een beetje bezorgd en moe.

"Het gaat wel." Antwoorde ik zo normaal mogelijk.

"Je weet dat ik voor je klaar sta hé." Zei hij lief terwijl hij mijn hand zachtjes vast nam.

"Dat weet ik Harry, Dank je."

Ik legde mijn hoofd op zijn schouder en hij liet zijn hoofd zachtjes tegen het mijne liggen. Heel even kreeg ik een goed gevoel, een veilig gevoel. Het ontspande me en dat had ik juist nodig nu. Ik deed zachtjes mijn ogen toe en genoot even van het moment. Het duurde niet lang want plots hoorde ik een bekende stem.

"Hoe schattig." Hoorde ik Ginny achter ons zeggen.

"Zijn jullie nu eindelijk een koppel? Het werd tijd hoor." Vervolgde ze haarzelf.

Harry keek me even aan en ik werd alleen maar boos. Ik had zin om te roepen, te wenen, weg te lopen en zo veel meer. Maar nog steeds stond ik gewoon naast Harry, voor me uit te staren en mezelf onder controle proberen houden.

"Jade en ik zijn geen koppel." Zei Harry toen.

"Je zou het niet zeggen. Geef nu maar gewoon toe." Glimlachte ze breed.

"We zijn geen koppel." Siste ik.

"Hou op. Ik heb jullie wel door. Wees nu maar gewoon eerlijk. Ik heb het altijd al geweten dat het iets zou worden tussen jullie!" Drong ze aan.

"Hou gewoon je mond!" Riep ik luid.

"Je moet niet boos worden. Je kan niets doen aan verliefdheid." Lachte ze nog steeds.

"Hou je mond! Je weet niet eens over wat je het hebt!" Riep ik nu iets bozer dan daarnet.

Ik wou dit niet doen maar het ging van zelf. Ik nam mijn toverstok en richte die op haar. Haar lach verdween en niet veel later vloog ze een paar meter achteruit. Het duurde niet lang voor er een paar mensen bij haar stonden om haar te helpen. Harry trok mijn toverstok uit mijn handen en trok me mee naar binnen.

"Jade waarom deed je dat nu?" Vroeg hij niet begrijpend.

"Ze moet haar grote mond houden! Ik ben niet verliefd op jou en dat zal ik ook nooit zijn! Ze moet niet praten over dingen waar ze niets van af weet! Ze weet niet eens wat liefde is!" Barste ik uit.

Harry keek me eerst wat geschrokken aan maar hij herstelde zijn houding al snel. Hij liet me uit roepen en luisterde naar wat ik zei. Nu ja, riep.

"Sorry." Zei ik er nog boos achterna.

"Ik snap het wel." Zei Harry stil.

Ik vroeg me af wat er was, waarom hij zo stil reageerde maar hij trok me zachtjes in een knuffel voor ik iets kon vragen. Ik knuffelde hem terug en er gleden al snel een paar tranen over mijn wangen. Ik wil niet wenen! Maar het gaat gewoon van zelf. Harry duwde me zachtjes achteruit om te kijken wat er was.

"Wat is er?" Vroeg hij lief.

"Ik mis hem gewoon zo hard." Fluisterde ik.

"Dat snap ik. Hij was echt een goede jongen. Geef de hoop niet op Jade alles komt misschien nog goed."

Ik knikte zachtjes. Ik zou niet weten hoe alles nog zou goed komen. Ik probeerde me er niet te veel van aan te trekken en liep verder met Harry de gang in.

~~Next Day~~

Ik zat buiten aan het meer, Ik was hier de laatste tijd wel vaker. De lucht zag groenig en je hoorde geen enkel vogeltje of ander beestje. Het was nog steeds muisstil. Ik leunde tegen een boom aan en staarde gewoon over het meer. In de verte begon het te onweren en ik voelde gewoon aan dat de oorlog er zat aan te komen. Ik prutste nog even met de ketting. Alles komt goed. Of Draco er nu is of niet Voldemort zal sterven, of hij dat nu wilt of niet! Ik hoorde dat er iemand dichter bij kwam en ik had zo een voorgevoel dat het Harry was.

"We worden verwacht op het plein voor de school." Zei Harry stil.

"Waarom?" Vroeg ik afwezig.

"De oorlog komt er aan. We moeten de school verdedigen."

Ik knikte en samen liepen we opweg naar het plein. Ik wist niet zo goed wat zeggen dus zei ik maar niets. Wat als Voldemort won? Wat als hij Harry ook vermoord? Dat wil ik helemaal niet! Wat als Harry zich toch overgeeft om de school te redden?

"Harry?" Vroeg ik een beetje bang.

"Wat is er?" Vroeg hij aan de bezorgde kant terug.

"Ik ga jou toch ook niet kwijt raken hé."

"Natuurlijk niet. We komen hier samen door dat beloof ik je."

Ik gaf hem een klein glimlachje en hij kreeg er ééntje terug. We liepen op het plein waar bijna de hele school op stond. Iedereen was stil en geconsenteerd. Hier en daar zag je wel een paar bange gezichten, wat ik wel snap. De eerste, tweede en derde jaars werden naar binnen geroepen. Ze mochten niet mee vechten alleen als het echt niet anders kon. Ik begrijp dat ze niet mogen mee vechten ze kennen de meeste spreuken niet. Het onweer werd luider en de lucht werd steeds donkerder. Het is zo ver. De oorlog gaat beginnen.