Verliefd op de badboy

Hoofdstuk 38: Perkamentus

Toen ik wakker werd zat Jade op de rand van haar bed voor haar uit te staren. Ik weet niet hoelang ze al wakker is maar ze heeft tenminste een beetje geslapen. Tot tegenstelling van gisteren kon je geen enkele emotie van haar gezicht aflezen.

"Goede morgen." Zei ik haar voorzichtig.

"Morgen." Zei ze hees terug.

Ik vond het echt zo erg voor haar. Na Jason hield ze terug van iemand, vertrouwde ze terug iemand en dan gebeurt dit. Ik wreef even over haar rug maar ze reageerde er niet op. Ik ging recht zitten en legde mijn hand op haar schouder.

"Gaat het een beetje met jou?" Vroeg ik voorzichtig.

"Het gaat best Harry." Antwoorde ze een beetje kort.

Ze stond op en liep naar de badkamer. Niet veel later kwam ze terug en had ze andere kleren aan. Je zag nog steeds geen enkele emotie op haar gezicht en ze liep haar kamer uit. Ik zuchte even en liep achter haar aan. Hermelien en Ron waren nog steeds nergens te bespeuren.

"Ik ga me ook even omkleden wacht je even?"

Ze knikte als antwoord en snel liep ik naar mijn kamer. Ron was hier ook niet dus zullen ze waarschijnlijk al aan het ontbijt zijn. Snel liep ik de badkamer in en gooide wat water in mijn gezicht. Ik verfriste me snel even en deed toen propere kleren aan. Ik deed mijn schoenen terug aan en liep toen snel terug naar Jade toe. Ze stond achter de zetel in het vuur te staren. Er liep een traan langs haar wang, maar toen ze mij opmerkte wreef ze die snel weg.

"Het is oké om te huilen." Zei ik zachtjes terwijl ik mijn hand terug op haar schouder legde.

Ze negeerde het en liep de leerlingenkamer uit op weg naar de grote zaal. Ik zuchte even en volgde haar. Toen we aan tafel gingen zitten waren Ron en Hermelien er al. Ze zagen er wel gelukkig uit en ik kon al raden wat er gebeurt was.

"Goedemorgen." Zei Ron opgewekt.

Ik zei goedemorgen terug Jade gaf hun een zeer klein glimlachje terug. Ze ging zitten en dat deed ik ook. Hermelien straalde net zoals Ron. Ze keek even naar Ron en hij gaf haar een knikje.

"Ron en ik zijn samen." Vertelde ze opgewekt.

"Eindelijk! Het werd tijd. Dat is nu al van twee jaar geleden dat jullie verliefd zijn." Zei ik enthousiast.

"Proficiat." Zei Jade bijna emotieloos en hees.

Hermelien en Ron keken haar even bezorgd aan. Ik deed eigenlijk net het zelfde.

"Hoe was het gisteren nog met Malfidus?" Vroeg Ron om de stilte te verbreken.

Jade stond op en zonder iets te zeggen of een emotie te tonen liep ze naar buiten. Ik keek haar na en zuchte even toen ze niet meer in zicht was. Ron keek me vragend aan en Hermelien keek me eerder bezorgd aan. Ik kan het hun beter vertellen.

"Hij is gisteren niet meer gekomen en Jade voelt ook zijn hartslag niet meer in haar ketting." Hermelien sloeg haar handen voor haar mond.

"Wil dat zeggen dat hij..." Ze keek me hoopvol aan.

"Ik weet het niet. De kans is wel zeer groot. Je hebt zelf ook gezien hoe Jade terug kwam van daar."

"Dit moet echt zo erg voor haar zijn. Na heel dat gedoe met Jason verdiende ze het echt, en dan gebeurt dit. Misschien moet ik eens met haar gaan praten." Reageerde Hermelien meelevend.

"Ik denk niet dat het veel gaat helpen. Gisteren heeft ze heel de tijd geweend en nu laat ze niets van emoties zien. Ze loopt ook steeds weg en negeert het meeste wel." Antwoorde ik een beetje schuldig.