SİYAH KAR (KITAP)

❅35.Bölüm❅

Kelimelerle aramda yıllardır süre gelen çetin bir savaş vardı. Her seferinde beni alt etmeyi başarıyorlardı fakat bu asla kesin bir yenilgi olmuyordu. İftiraya ilk uğradığımda ilkokuldaydım, sıra arkadaşım silgisini çaldığımı söyleyerek bana iftira atmıştı ve ben kendimi savunamamıştım. Doğru kelimeler karşıma geçmiş, kısa ve öz cümleler oluşturmuştu ve ben onları sesli okuyamamıştım. İlk yenilgim ve ilk dersimdi. Zamanla yenilgilerim, zaferlerim, vermem gereken derslerim çoğaldı ve ben onların arasında gitgide küçüldüm. Gitgide güçlendim ve her zaman olduğu gibi her şeyi unuttum.

Ben buydum, savaşan, çabalayan ve hiç olmamış gibi hayatına devam eden koca bir boşluk, koca bir hiç... Bana hiçliğin kelime anlamını sorsanız gözlerimi kocaman açar ve öylece bakarım. Ardından derin bir sessizliğin kalbinden kopan gerçeği fısıldarım. Hiçlik benim.

"Eylül?" Koray kolumu sarstığında yavaşça ona döndüm, orman yeşili gözleri telaşını ortaya seriyordu. "Neden cevap vermiyorsun yarım saattir?" Hafifçe omuz silkip, "Duymadım," dedim, bakışları sertleşirken gözlerine yansıyan soruları görebiliyordum. Cevaplar zihnimin karanlık duvarlarına siyah kalemle yazılmıştı. "Geldik." Soruları zihninden öteleyip bakışlarını çiftlik evine çevirdi. Buraya ilk geldiğimde yanımda Ömer Bey vardı. Levent benden ölesiye nefret ederken korumaya çalıştığı günlerin en başlarındaydık. Hoş, hâlâ kalbindeki tüm öfke silinip gitmemişti; yolun başında değildik ama yolun sonuna da ulaşmamıştık. Kalp kalbe sarılsa da, dudaklar şiirsel bir hasretle kavuşsa da yaşanılan bir aşk vardı ortada. Ölen bir aşk, yıllar geçtikçe şaraptan daha fazla güzelleşen bir aşk...

Bu benim veya Levent'in savaşabileceği bir şey değildi.

Zamanın insafına kalmıştı her şey ve bugüne kadar öğrendiğim tek şey zamanın benden daha dengesiz olduğuydu... "Eylül, inmeyecek misin?" Betül'ün meraklı sesiyle ellerimi hareket etmeye zorladım ve kapıyı açtım. Beni ilk gördüğünde Levent'i her şeye rağmen bana emanet etmişti ve bu durum, içinde milyonlarca soru barındırıyordu. Ya bazı cevaplar verecekti ya da yeni sorular bırakacaktı hayatıma. Şu birkaç aydır hiç cevap bulamayan hastalıklı mantığım şu an da cevap bulamayacağımı söylüyordu. Betül ve Koray önümde konuşa konuşa ilerliyorlardı, bense ikinci kez geldiğim eve bakarak geçmişi kendimce resmediyordum.

Levent ve Ömer Bey bu evde yaşamışlardı, kim bilir küçükken ne kadar masumlardı. Eve girdiğimde o tanıdık his kucakladı ruhumu, sanki ben de bu evde büyümüşüm gibi sıcacık hissettim -ki ben kolay kolay samimi şeyler hissetmem. İnsanlar için de aynı durum geçerli, mekânlar için de. Koray'ı ilk tanıdığımda içimde zerre kadar samimiyet yoktu ve ondan bildiklerini öğrenmek için samimi davranmaya çalışıyordum. En yakın örneklerden biridir bu. Daha neler neler, kimler kimler var...

"Eylül?" Koray'ın sesi gitgide endişeli bir tona bürünürken dudaklarımda silik bir tebessüm belirdi ve adımlarımı hızlandırdım, merdivenleri çıkarken evi incelemeye devam ediyordum ama benim asıl ilgimi çeken şu an durduğumuz uzun koridordaki resimlerdi. Yaşanmışlık ve özlem kokan güzel resimler... Güzel gözlü kadın, güzel kalpli adam, kusursuz çocuklar... Onları özel kılan birçok şey vardı ama kan bağı olmadan gerçek bir aile olmayı başarmaları beni etkileyen şeylerin başında geliyordu. Sisli bakışlarım Muhammet amcanın kapısının önünde bekleyen kadını bulduğunda dudaklarıma aptal bir tebessüm yerleşti, delirdiğimi düşünmelerine ramak kaldığının farkında olduğum için kendime çekidüzen verip odaya ilerledim. Muhammet amca beni görür görmez gülümsedi, ne olursa olsun bu adamın sıcaklığı anormal geliyordu. Onun bana kötü davranması gerekiyormuş gibi hissediyordum.

"Hoş geldin kızım." Hırıltılı sesi titrek çıkıyordu, sesimi düz tutmaya çalışarak selam verdim ve hemen yatağın yanında duran sandalyeye oturdum. "İyi görünüyorsun," dedi, aynı şey onun için de geçerliydi. Onu son gördüğümde her an son nefesini verecek gibiydi. "Seni neden buraya kadar yorduğumu merak ediyor olmalısın."