The Nextchange (2) ↠ 5SOS ✔️

Hoofdstuk 184

ELENA CLIFFORD.

Het is ondertussen al weer anderhalf-uur later en ongeveer over een minuut of twintig begint de echte ceremonie.

De zaal is ondertussen al volledig vol gelopen met gasten die komen kijken naar de ceremonie.

Wanneer ik naar de plaatsen van de andere jongens en meiden wil gaan om daar ook rustig te gaan wachten, word ik tegen gehouden door een andere stem.

"Elena?"

Ik frons mijn wenkbrauwen en blijf even stil staan.

Ik draai mijn hoofd een paar graden naar achter en zie vrijwel meteen Luke zijn broer, Jack staan.

"Oh hi, Jack." Ik pers even mijn lippen op elkaar en strijk een plukje van mijn haar achter mijn oor.

"Da's lang geleden, alles goed?" Vraagt Jack en vervolgens begint hij te glimlachen waardoor er kuiltjes in zijn wangen ontstaan.

God, ik zweer nog steeds, Jack had zo Luke zijn tweelingbroer kunnen zijn. En daarmee maak ik absoluut geen grap.

"Ja, alles gaat wel z'n gang. Bij jullie ook?"

Jack knikt even en trekt vervolgens een beetje onverschillig zijn schouders omhoog. "Jep, bij ons ook, de meiden worden groot en zo. Zoë zit al weer op de basisschool."

"Oh ja, natuurlijk, Zoë en Laura." Ik glimlach even zwakjes.

Net wanneer ik weer iets wil zeggen, houd Jack me tegen.

"Weet je zeker dat alles wel goed met je gaat?"

Ik trek één van mijn wenkbrauwen op en kijk Jack verward aan.

"Waarom zou het niet goed gaan?"

"Ik heb dingen van.. Luke gehoord," Jack zucht eventjes. "Hij zei nog dat ik het niet tegen je mocht zeggen dat hij het überhaupt had gezegd tegen me, maar hij heeft me verteld over.. nou ja.. Ashton en jij,"

Ik voel mijn keel meteen kurkdroog worden.

Zou Luke hem ook hebben verteld over die ene avond?

Ik kijk Jack even verbaasd aan, die even zijn lippen op elkaar perst en vervolgens zacht verder begint te praten.

"Luister, Luke is hier niet klaar voor. Voor zijn volgende stap die hij nu gaat maken met Sam. Ik ken Luke. Hij weet niet waar hij mee bezig is."

Ik duw mijn boventanden in mijn onderlip en staar even naar de grond.

"We kunnen er niets aan doen." Mompel ik zonder op te kijken.

"Ik had gehoopt dat..," Jack zucht even. "Dat als jij terug zou komen, dat hij van gedachte zou veranderen. Niemand kan dat bij hem doen behalve jij."

Ik hef mijn hoofd op en kijk Jack nog verbaasder aan als net.

"Hoe bedoel je?"

"Jij en Luke.. jullie waren iets speciaals. Luke was zo anders in jouw bijzijn dan dat hij met Sam op dit moment is. Ik heb niets tegen Sam, maar ik denk niet dat Luke zo gelukkig met haar zal zijn als dat hij met jou was. Snap je?"

Het lijkt alsof het vervelende gevoel in mijn buik zich meteen vier keer verdubbeld. Ik moet moeite doen om nog normaal adem te halen.

"Ik snap het.. we kunnen er alleen niets meer dan doen. Je moet het los laten, Jack."

•••

Nog precies zeven minuten, en dan begint de ceremonie.

Ik kijk even naast me waar Michael, Allora, Anouk Calum en Ashton zitten.

Het idee dat ik ze straks wéér hier achter laat, doet me zeer.

Maar iets in mij weet dat het, het beste is als ik ze voorlopig los laat.

Ik moet mijn eigen leven oppakken en dat kan ik niet met hun er bij, hoe vreselijk en afschuwelijk dat ook klinkt.

Ik zou willen dat ik mijn leven voort kon zetten met hun aan m'n zeide, maar ik ben er achter gekomen dat ik het niet kan.

Ik heb het geprobeerd, maar het is me gewoon echt niet gelukt.

Ik slik even en voel dat er weer tranen in mijn ogen opwellen, die ik snel weg slik.

Het idee dat degene om wie ik nog steeds zo veel geef, zo zijn woord gaat geven aan iemand anders maakt me al helemaal gek.

Ik kan het gewoon niet aanzien.

Ik heb de hoop voor mij en Luke al zo lang opgegeven. We zouden nooit meer worden wat we eerst waren, en dat gaat over precies zeven minuten bevestigd worden.

"Ik ehm, ben eventjes naar de wc." Mompel ik zachtjes en sta op van  de stoel waarop ik zit.

Mijn hart slaat een slag over wanneer ik vijf hoofden mijn kant op zie kijken.

Allora fronst haar wenkbrauwen. "Maar het begint zo..?"

"Ik ben wel op tijd terug, maak je maar geen zorgen." Ik probeer een nep-gemeende glimlach rond mijn lippen te persen, maar ik heb geen idee of het me lukt en dat ze het überhaupt geloven.

Allora zucht. "Okay, zorg dat je op tijd bent Leen."

Ik knik eventjes zachtjes voordat ik de zaal uit loop, richting de uitgang.

Daar gaan we dan.

————

Oh jee Leen, wat ga je doen ):

Hebben jullie nog hoop of dat het nog goed komt?

Hehehe

HET IS MORGEN 1DEC OMH TIS AL BIJNA KERST EN VANDAAG SNEEUWDE HET OOK HIER (wel natte sneeuw) MAAR IK WORD ALTIJD ZO ENTHOUSIAST VAN SNEEUW!!!

Kay byeebyeeeeee