The Nextchange (2) ↠ 5SOS ✔️

Hoofdstuk 185

LUKE HEMMINGS.

Mijn ogen glijden over het glas van de spiegel waardoor ik mijn hoofd schud en opnieuw zucht.

"Ja Lucas, je haar zit goed." Grinnikt Faylinn, waardoor ik me even omdraai naar haar.

"Zijn mannen altijd zo?"

Faylinn trekt even vragend één van haar wenkbrauwen omhoog, maar twee seconde later lijkt er bij haar ook het lampje aan te gaan.

"Oh, óh," hapert ze een beetje moeilijk, "Je bedoelt zenuwachtig? Ahw, je hoeft niet zenuwachtig te zijn! Sam is prachtig. Jullie zijn beide prachtig. Dit gaat de mooiste dag van jullie leven worden, geloof mij maar."

Ik speel even met mijn lip-piercing en leg vervolgens een van mijn handen in mijn nek.

Ik weet niet waardoor het komt, maar op dit moment ben ik alles, behalve rustig.

"Ik ga eventjes.. iets drinken."

"Wacht nee!" Roept Faylinn half uit, "gast, je moet over vijf minuten bij het altaar staan!"

"Dus?" Snauw ik iets bozer terug dan dat ik eigenlijk wou en kijk Faylinn aan. "Ze wachten maar,"

Faylinn haar mond zakt open. Waarschijnlijk snapt ze net zoals mij niet waar ineens al mijn frustratie vandaan komt.

"Laat me nou maar eventjes, alsjeblieft," Fluister weer zachtjes terug.

Ik ruik even aan mijn colbert die ik aan heb.

Goed, ik moet ook nog even langs mijn haar spulletjes en ander soort zooi die ik voor de zekerheid heb meegenomen in een toilettas.

Ik laat mijn tong over mijn lippen gaan en loop vervolgens weg.

•••

Aangezien overal wel mensen staan of zijn die nog in de zaal moeten, besluit ik maar snel mijn toilettas met spulletjes te pakken en mezelf op te sluiten in de wc's.

Ik draai de deur op het slot en leun even tenen de muur.

Ik begraaf mijn hoofd in handen en haal even diep adem.

Ik kan dit, ik ben hier klaar voor.

Ik rits mijn toilettas open om mijn gebruikelijke geurtje er uit te vissen, maar bovenop al mijn spullen ligt tot mijn grote verbazing een witte enveloppe met mijn naam er op.

Ik frons mijn wenkbrauwen en pak de enveloppe uit mijn toilettas.

Ik kan me serieus niet herinneren dat ik dat ding er zelf in heb gestopt vanmorgen, dus iemand anders moet het wel gedaan hebben.

Ik leg de enveloppe op de rand van de gootsteen en pak vervolgens mijn iPhone uit mijn toilettas en druk op de homebutton.

Kut, nog drie minuten.

Ik gooi mijn iPhone weer terug in mijn toilettas en staar vervolgens een aantal seconde lang naar de witte enveloppe.

Misschien is het wel een of andere gekke prank van de jongens en hoor ik het pas open te maken vanavond als Sam en ik op onze huwelijksreis zijn.

Of misschien ís het wel van Sam, die me nog een laatste boodschap wou geven voordat we zouden trouwen. Misschien wist Sam wel dat ik nog op het laatste moment dit tasje nodig had.

Ik zucht even en laat de enveloppe door mijn vingers glijden.

Okay, ik ben te nieuwsgierig, ik kan het niet helpen.

Ik bedoel, de brief of whatever er ook in mag zitten kan van iedereen zijn. Maar het is sowieso voor mij.

Ik begin de hoekjes van de enveloppe open te maken en al gouw zie ik in de enveloppe een wit papier zitten.

Mijn hart slaat een slagje over wanneer ik het papier er uit haal.

Ik vouw het papier open en al gouw zie ik ontiegelijk veel regels voor geschreven met één bepaald handschrift, wat ik meteen herken.

Het is wel een brief, het is een persoonlijke brief.

Van Elena.

———

Jongens Louis heeft ALWEER een nieuw liedje en WEER ben ik  verslaafd.

Maar goed, terwijl  ik dit hoofdstuk schreef heb ik zeg maar heel de tijd Miss You op repeat geluisterd want ik ben mega raar.

IK BEN ZO EXITED NAAR DE VOLGENDE HOOFDSTUKKEN AHMAGAWD JULLIE GAAN ME ALLEEMAAL AFSLACHTEN OMDAT JULLIE AL ZO LANG WACHTEN AAAAAAAA