The Nextchange (2) ↠ 5SOS ✔️

Hoofdstuk 192

Pak alvast jullie tissues er maar alvast bij ;)

ELENA CLIFFORD.

"ELENA!"

Mijn mond valt langzaam open door alle verbazing die door mijn lichaam raast.

Dit kán Luke niet zijn, ik hallucineer.

Ik word gek. Ik word gek. Ik word gek.

Oh my lord ik word gek.

Langzaam en nerveus draai ik mezelf om en zie inderdaad direct de vrijwel bekende lange, blonde jongen mijn kant op lopen.

Wát doet hij in vredesnaam hier?

Hij is hier toch niet heen gekomen voor.. mij? Hij hoort op een fucking bruiloft te zijn. Hij hoort iemand zijn 'ja-woord' te geven!

WAT DE HECK DOET HIJ IN HET ALGEMEEN HIER.

Ik laat ál mijn handbagage uit mijn handen vallen en ren zonder er over na te denken naar Luke toe.

Zodra we tegenover elkaar staan, kijken we elkaar even een paar seconde zwijgend aan, voordat Luke zijn armen spreid en die stevig om me heen slaat.

Ik voel dat hij zijn gezicht in een van mijn schouders duwt en vervolgens begint hij te huilen, waardoor mijn ogen meteen groot worden.

Op een of andere manier lijkt het me allemaal niet door te dringen.

Luke is hier op het vliegveld. Hij is hier heen gekomen.

En nu staan we heel origineel, alsof we beland zijn in een film, te knuffelen voor mijn gate terwijl ik over denk ik zes minuten in mijn vliegtuig moet zitten.

Een zucht verlaat mijn lippen en ik kan niets anders doen dan hem terug knuffelen. Voorzichtig duw ik mijn hoofd in tegen zijn borstkas aan waardoor ik de warmte van zijn lichaam al gouw tegen mijn wang aan voel.

Het voelt goed om dat weer eens te mogen doen, ik heb het gemist.
Na al die lange vier jaar heb ik hem niet meer zo lang mogen knuffel als op dit moment.

"Oh mijn... god," Fluister ik zacht en voel ook dat er in mijn ogen tranen ontstaan.

Ik laat mijn vingers voorzichtig over Luke zijn ruggengraat glijden, waardoor ik hem even hoor huiveren.

Langzaam, met erg veel moeite, laten we elkaar na enkele minuten die voor mij nog veel langer hadden mogen duren, los.

"W-wat doe je hier?" Ik slik even en kijk Luke even verward aan.

"Ik.." Luke knippert even wild met zijn ogen, maar de tranen blijven over zijn gezicht stromen.

"Je hebt m'n brief gelezen, niet?" Fluister ik zacht, waardoor ik Luke even hoorbaar hoor slikken.

Hij weet het. Hij weet alles. Hij weet wat er gebeurt is en hij weet waarover ik tegen hem heb gelogen. Alles.

Gosh, het was niet eens de bedoeling dat hij het zou gaan lezen vóór dat hij zou gaan trouwen..

"Waarschijnlijk," Is Luke zijn twijfelachtige, schorre antwoord op mijn vraag waardoor ik ook even huiver. "Weet je, ik hou ook van jou. Ik hou zielsveel van jou. Ik heb altijd van je gehouden. Ik snap niet waarom... en.. je kindje het.. ik wil even zeggen dat het me spijt. Dat ik hier niet eerder mee ben gekomen dat ik je dat ene vier jaar geleden geflikt heb. Het was een van de grootste fouten van m'n leven. Ik zweer het, ik heb er nog steeds iedere dag spijt van. Als ik dat nooit had gedaan waren we waarschijnlijk nu nog gewoon samen geweest en was dit alles nooit gebeurt. Het is míjn schuld, Elena."

"Zeg geen sorry alsjeblieft. Ik zou sorry moeten zeggen. Je hebt al het fucking recht om boos op me te zijn en om me te haten om alles waarover ik over gelogen heb tegen je. Dus zeg alsjeblieft niet dat je van me houd, Luke."

Ik zie Luke zijn gezicht weer betrekken en ook verschijnen er weer tranen in zijn ogen.

Mijn hart begint weer sneller te kloppen.

Ik kan zo niet naar hem kijken, ik kan het niet aanzien hoe kwetsbaar hij op dit moment is.

En ik kan het al helemaal niet aanzien als hij zo gaat breken.

Want dat gaat gebeuren.

"Elena.. ik wil niet dat je weggaat. Ik kwam hier helemaal naar toe om je te vertellen dat je niet moet gaan," ademt Luke zacht uit met een droevige en pijnlijke blik op zijn gezicht en in zijn ogen.

Dit doet me zo veel zeer. Het doet me pijn om zo met hem over mijn gevoelens te praten — en over het zijne! — maar het doet me het allermeeste pijn om hem zo verdrietig te zien. En ja, dat is dankzij mij.

Alles is dankzij mij, dat hij hier heen is gekomen. Sam wacht op Luke bij het altaar. Iedereen wacht op Luke. Het is mijn schuld als iedereen straks Luke gaat haten omdat hij Sam voor het altaar heeft laten staan. Hij heeft verdomme voor mij gekozen.

Dat had hij nooit mogen doen.

Ik laat mijn hoofd naar benen vallen terwijl ik ook begin te vechten voor mijn tranen.

"Het spijt me Luke. Ik kan het gewoon niet meer aan om hier te zijn en iedereen zo veel pijn toe doen. Ik doe jou pijn door mijn leugens, ik heb Ashton pijn gedaan. En dat jij mij dan zomaar vergeeft alsof ik nooit ergens over gelogen heb? Dat kan ik niet van je vragen. Je verdient gewoon een zoveel beter iemand dan mij. Ik bedoel, kijk naar Sam. Je verdient een meisje zoals Sam. Luke, ik ben dat meisje niet. Oké?"

———

We hebben 30k🧡

Oké oké hoeveel tissues hebben jullie nodig gehad tijdens t lezen van dit hoofdstuk?

Jep ik heb serieus ook half gejankt toen ik dit schreef )':

Zouden Elena en Luke weer samenkomen? 🤔 hahah wat denken jullie? Lemme knowww

#Luna