The Nextchange (2) ↠ 5SOS ✔️

Hoofdstuk 195

ELENA CLIFFORD.

Ondertussen is het al weer twee uur later en zitten Luke en ik samen in het vliegtuig onderweg terug naar Nederland.

De gehele reis zou ongeveer 27 uur duren, waarvan er al twee voorbij zijn. Na zeven en een half uur moeten we een overstap maken in Singapore, waarvoor we ook zo'n anderhalf uur de tijd voor hebben. Dus ja, voorlopig zitten we nog wel even met z'n tweetjes met elkaar opgescheept.

Ik kijk even uit het piep-kleine vliegtuigraampje naar buiten, waar amper iets te zien valt aangezien allerlei grijze wolken het uitzicht compleet verpesten.

Ik zucht even zacht en draai mijn hoofd weer verveeld naar voren.

Luke is al bijna een half uur aan het slapen. Tenminste, dat denk ik, aangezien hij zijn ogen gesloten heeft en zijn ademhaling vrij regelmatig is.

Dus ja, op dit moment verveel ik me te pletter maar ik vind het ook weer zo sneu om Luke 'wakker' te maken.

Aangezien Luke zijn oortjes was vergeten om mee te nemen — naast alles wat hij niet eens heeft meegenomen — delen we op dit moment samen onze oortjes en luisteren we naar een of andere playlist op mijn telefoon.

Een zucht rolt over mijn lippen en vervolgens sluit ik ook mijn ogen en leun ik met mijn hoofd tegen het raam van het vliegtuig aan.

Ik zou willen dat ik zou kunnen slapen, maar m'n hoofd zit nog vol met allerlei gedachten waardoor in slaap vallen niet lukt.

Ik zou oprecht graag tegen Luke aan willen liggen, omdat ik dan misschien wel zou kunnen slapen, maar ik heb geen idee of ik dat wel kan maken op dit moment. Ik bedoel, we zijn nog niet eens samen of zo. Het enige wat er is gebeurt is dat we hebben gezoend. Dat hoeft toch niet meteen iets te betekenen, right?

En ja.. we hebben ook tegen elkaar gezegd dat we van elkaar houden..

Natuurlijk betekend het wel iets zodra je zo iets tegen de ander zegt.

Ik open mijn ogen weer en kijk weer even kort naar Luke die nog steeds zo te zien in zijn coma hangt.

Ik heb trouwens ook echt geen idee hoe Justin zal reageren als hij straks ziet dat Luke mee is. Ik heb hem eigenlijk überhaupt nog niet verteld dat ik terug zou komen naar Nederland.

Mijn plan was dat niemand het zou weten, dus ook geen Justin.

Justin zou het sowieso aan Allora, Anouk of Michael zeggen waardoor ze me tegen zouden gaan houden om niet weg te gaan uit Australië.

Maar goed, het zal wel een hele verrassing voor hem zijn zodra ik weer thuis ben.

•••

5 uur later.

"Mhm," hoor ik een stem zuchten waardoor ik mijn hoofd een aantal graden draai.

Al gouw zie ik dat Luke zijn ogen weer langzaam opent en zich een beetje uitstrekt. Zodra hij mij ziet kijken naar hem, worden zijn ogen een tikkeltje groter. "Woah, hoe lang zijn we al onderweg?"

"Zo ongeveer zeven uur." Mompel ik zacht terug en kijk even naar de tijd van mijn iPhone.

"Wacht.. je hebt wel geslapen toch?" Luke haalt een hand door zijn haar, waardoor meteen vele plukken van zijn blonde haar allerlei kanten uit pieken.

Ik pers mijn lippen op elkaar en sla mijn ogen neer.

"Oh mijn god, je had me gewoon wakker moeten maken Elena."

"Het is oké Luke." Ik hef mijn hoofd weer op en kijk hem met een kleine glimlach aan, waardoor Luke traag met zijn hoofd knikt.

"Wanneer landen we in Singapore?"

"Over een half uurtje, ongeveer."

Luke knikt opnieuw en vervolgens verlaat een zucht zijn mond. "Gosh, ik ga gelijk even kleren kopen daar. Zo'n pak zit echt niet comfortabel."

Oh ja, Luke heeft natuurlijk nog steeds zijn trouw-pak aan.

Ik begin zacht te giechelen, waardoor Luke even zijn wenkbrauwen op trekt.

"Vind je het grappig?"

"Nee, ik was het een beetje vergeten dat je er zo bij liep."

"Oh trust me, t' zit vreselijk," Kreunt Luke en laat zijn hoofd een beetje naar achter vallen tegen de leuning van de stoel en terwijl blijft hij me aan kijken. "Je hebt je make-up nog wel op." Merkt hij ineens op, waardoor ik voel dat ik begin te blozen.

"Ik haat het, eerlijk gezegd." Geef ik toe, wat Luke ook doet glimlachen.

"Het staat je wel mooi. Het maakt je meisjesachtiger dan dat je al bent. Maar goed, je vind het nog steeds vreselijk dus je bent absoluut niet veranderd na die vier jaar."

Ik trek één van mijn wenkbrauwen op en kijk hem even vragend aan, waardoor Luke grinnikt.

"Je vind het mooi?" Breng ik langzaam uit, waardoor Luke knikt.

"Ja, dat zeg ik toch, sukkeltje." Hij lacht opnieuw zacht, waardoor ik mezelf warm voel worden vanbinnen.

Er valt weer een kleine stilte tussen ons en dit keer is het eentje die zeker niet onprettig is, totdat Luke weer begint te praten.

"Weet je, als we Nederland hebben gehad dan neem ik je waar je dan ook heen wilt mee naar toe. Al is het Alaska, i don't care." Luke kijkt me serieus aan, waardoor ik hem even geschokt aan kijk.

"Waar ik dan ook maar heen wil?" Herhaal ik hem zacht, waarna Luke knikt. "Waar heen je ook maar wilt." Bevestigd hij mijn vraag en legt zijn grote, warme hand op het mijne en vlecht vervolgens zijn lange vingers door de mijne.

———

Ahhww Lukey en Leenie, jullie zijn zo cute

Voor de gene die zich het afvroegen, komt er nog een vervolg? Jaa die gaat er zeker komen ;)

Nu zijn jullie allemaal heel blij heuuu

Ik weet niet goed of dat het me lukt om voor hoofdstuk 200 nog alles te schrijven wat ik in dit boek wou schrijven, dus het kan zijn dat de laatste hoofdstukjes dan in deel 3 komen :] maar ik vind 200 gewoon een mooi nummer om deel 2 te eindigen!