The Nextchange (2) ↠ 5SOS ✔️

Hoofdstuk 198

ELENA CLIFFORD.

20 uur later.

Langzaam voel ik dat het vliegtuig daalt, waardoor ik even mijn adem in hou en mijn ogen dicht knijp.

Ik haat het gevoel van landen én opstijgen, na al die keren dat ik al in een vliegtuig gezeten heb. Ik bedoel, wie weet, je hoort vaak genoeg dat vliegtuigen neerstorten.

Dat gevoel is angstaanjagend, right?

Net zoals hoe ik zelf ben neergestort door al het drama wat zich de afgelopen paar weken, dagen en uren heeft afgespeeld.

Ik ben waarschijnlijk gewoon het vliegtuig wat te hoog vloog en vervolgens in een storm terecht kwam en vervolgens neerstortte aangezien het de druk niet meer aan kon...

Woah, dit is nog eens diepe shit waaraan ik denk.

Ik kijk weer zuchtend naar het uitzicht wat ik vanaf boven in de lucht heb.

Gek dat sommige mensen hier van genieten, ik krijg het doodsbenauwd hier van. Ik maak geen grap.

Weet je, oké, ik snap dat mensen het uitzicht mooi vinden. Maar het idee dat je honderden meters hoog in de lucht hangt.. dat is best creepy.

"Leen, uh, gaat het wel?" Hoor ik Luke zijn stem vragen, waardoor een rilling over mijn lichaam loopt.

Voorzichtig draai ik me weer om, en meteen kijk ik recht in de twee zee-blauwe kijkers.

"Je haat vliegen nog altijd, hé?" Gokt Luke en pakt een van mijn handen voorzichtig vast en legt beide zijn handen er op.

Ik knik even langzaam en sluit mijn ogen. "Ja."

Vier jaar geleden toen ik met de jongens op tournee was heb ik ook vaak genoeg in een vliegtuig gezeten.

Luke had ik op een geven moment gezegd dat ik het doodsbenauwd kreeg van het vliegen, maar hij was ook de enige die het wist.

Allora vond vliegen om een of andere reden geweldig, dus het zou te veel opvallen als het leek dat ik bang was.

Onopgemerkt was Luke altijd wel de gene die me geruststelde wanneer we opstegen of landden.

"We zijn bijna op de grond. We storten echt niet neer." Fluistert Luke geruststellend en wrijft met zijn duimen over mijn hand. Langzaam open ik mijn ogen weer en kijk weer recht in de zijne, wat me automatisch wat meer geruststelt.

Op het vliegveld van Singapore heeft Luke meteen zijn trouwkleding omgewisseld voor een simpele, zwarte jeans samen met een geblokte flanel. Ik zei dat hij beter een joggingbroek kon kopen en een simpel shirt of een trui, maar hij wou absoluut niet naar me luisteren en kocht alsnog super eigenwijs een normale broek en flanel.

Ook heeft Luke nog op mijn aanraden nog een zwarte spijkerjas gekocht. Op dit moment is het namelijk ook in Nederland begin december, wat betekend dat het daar ijskoud is in vergelijking tot in Australië.

En eigenlijk heb ik ook geen zin meer om iets te kopen op Schiphol voor Luke. Het liefst ga ik zo snel weg hier van het vliegveld.

"Over enkele minuten landen we op Schiphol Airport, hartelijk bedankt voor uw geduld. Wij wensen u bij deze een fijn verblijf in Nederland!" (A/n: idk of ze dit ook zo zeggen in een vliegtuig, maar idk lol) Word er omgeroepen, waardoor Luke me weer even een geruststellende glimlach stuurt.

"Heb je trouwens al nagedacht hoe we vanaf het vliegveld naar Justin gaan komen?" Vraagt Luke plots, waardoor ik even mijn wenkbrauwen frons.

"We kunnen een taxi nemen.. of bellen.. of met de trein." Mompel ik bedenkelijk en terwijl voel ik dat het vliegtuig nog meer land.

"Dat laatste klinkt goed." De glimlach rond Luke zijn lippen bord breder waardoor zijn lachkuiltjes tevoorschijn komen.

"Wot? Met NS? Ben je gek of zo." Ik por hem even kort in zijn buik, waardoor Luke lacht.

"Het is al serieus veel te lang geleden dat ik met een trein heb gereisd," Moppert Luke en kijkt me even quasi beledigd aan. "Weet je, vliegtuigen en bussen worden op ten duur saai."

"Góh," verzucht ik sarcastisch. "Oké, omdat jij het zo graag wilt. We gaan wel met de trein. Ik heb nog wel een Ov dus daar kan ik mee reizen. Voor jou moeten we wel eventjes een kaartje regelen."

"Dat doe ik zelf wel, dat kan ik heus wel." Gaat Luke direct tegen me in, waardoor ik hem even hoofdschuddend aan kijk.

"En jij kan Nederlands?"

"Ik heb honger." Zegt Luke ineens en kijkt me vervolgens uiterst serieus aan.

Een paar tellen later lijk ik me pas te beseffen wat hij zojuist zei.

Hij zei dat hij honger had ja, IN HET NEDERLANDS.

Luke schiet in de lach door mijn blik, die schijnbaar erg verward geweest moet zijn.

"Mag ik nu wel een treinkaartje voor mezelf kopen op het station?" Vraagt hij vervolgens terwijl hij zijn onderlip pruilt.

Ik zucht en rol met mijn ogen.

"Ik hoop dan voor je dat je nog andere dingen in het Nederlands kunt zeggen in plaats van 'ik heb honger' Lucas."

———

Aahww Luke poepie.

NOG 2 HOOFDSTUKJES VAN DIT BOEK OMG HET IS ZO SNEL GEGAAN 😭

Maar hey, wie is er net zoals mij super excited voor deel 3?🤭😊

Sorry als dit hoofdstuk een beetje kak was xxxx

IK VIND ELENA EN LUKEY ZO CUTE SAMEN AAAHWW

Oké oké ik zal al stoppen .

Byeeeeeeeeeee