The Nextchange (2) ↠ 5SOS ✔️

Hoofdstuk 199

ELENA CLIFFORD.

"Het is echt- echt mega mega koud." Bibbert Luke wanneer we niet veel later met z'n tweetjes op het perron staan, wachtend op onze trein die ons naar Hilversum gaat brengen.

Het is by the way weer rond twee uur s'middags, maar ik heb echt het idee dat het midden in de nacht is of zo.

Misschien komt dat wel omdat we bijna zeventwintig uur in een vliegtuig hebben gezeten. Ik zal wel last hebben van een jetlag.

"Goh," Mompel ik sarcastisch en begin vervolgens te lachen. "Waarom dacht je dat ik je aanraadde om een jas te kopen?"

Luke rolt met zijn ogen en begint vervolgens heen en weer te ijsberen.

"De laatste keer dat we hier waren met de band was het begin mei. Geen december. De zon scheen!" Luke kijkt me even triestig aan, waardoor ik in de lach schiet.

"Dan is dit een leer-momentje bij deze, Hemmings." Ik knipoog even naar Luke, waardoor hij iets mompelt wat zo zacht is dat ik het niet kan verstaan.

"Hoelang is het naar Hilversum met de trein?"

"Een uurtje of zo, geen idee eigenlijk."

Een zucht rolt weer over Luke zijn lippen.

"Ik haat deze kou."

Luke probeert zijn gezicht in de kraag van zijn jas te begraven, maar ook dat lukt amper.

"Weet je nog, vier jaar gelden toen we in Noorwegen waren en het ook zo bizar koud was?" Vraagt Luke vervolgens wanneer hij na een paar pogingen om zijn hoofd half te begaven het maar opgeeft.

"Ja, toen was het koud ja." Grinnik ik.

"Dat bedoel ik niet." Humt Luke stilletjes en en strijkt even met één van zijn handen door zijn haar, waardoor ik hem even verward aan kijk.

"Huh, maar..?" Ik stop abrupt met praten wanneer onze trein ineens met een volle snelheid voorbij raast.

Koude windvlagen strijken over mijn gezicht waardoor ik even huiver.

Zodra de trein stopt beginnen Luke en ik in stilte naar de schuifdeuren te lopen.

Wat wou hij net zeggen?

Ik heb echt geen idee.

We hadden het over kou, dat wel.

Het zal wel niet zo belangrijk zijn....

•••

Nadat we ongeveer een uur in de trein gezeten hebben, komen we eindelijk in Hilversum aan.

Beide zijn we een beetje suf geworden door de treinreis ondanks dat Luke toch wel weer de halve rit heeft geslapen.

Ik kon mijn slaap echt niet pakken, weer niet.

Ik snap echt niet hoe hij dat kan, zoveel slapen terwijl je in een bewegend voertuig zit.

Toen ik mee op tour was met de band, was dat ook echt een hel de eerste paar dagen. Ik kon gewoon echt niet slapen toen we in de bus reden. Ik was super blij toen we niet meer in de bus hoefde zitten en wanneer we gewoon met het vliegtuig konden reizen en dan overnachten in hotelkamers.

Maar goed, voor de rest kan ik op zich wel slapen in rijdende voertuigen, maar echt niet langer dan vier uur achter elkaar. Daarna word ik om een of andere gekke reden dan toch automatisch wakker.

Heel vervelend, i know.

"Justin woont hier niet ver vandaan, toch?" Vraagt Luke zodra we beide hebben uitgecheckt op het station.

"Nee, het is zo ongeveer vijf minuutjes lopen."

"Ik ben best zenuwachtig om Justin te ontmoeten." Zucht Luke, waardoor ik hem even verrast aan kijk.

"Wat?" Grinnik ik, waardoor Luke een zijn ogen neer slaat en even met zijn lip-ring speelt.

"Ja weet ik het. Justin moet wel weten wat ik je aan gedaan heb die vier jaar geleden. En aangezien hij je beste vriend is... ik denk dat hij boos op me gaat zijn."

"Jesus, Luke, hou op hoor. Justin en boos zijn? Op jou? Om iets wat jij VIER jaar geleden hebt gedaan? Dude..," ik schud even met mijn hoofd. "Zo beschermend is Justin ook niet hoor, voor als je dat dacht. Hij heeft nooit gezegd dat hij boos op jou was of iets in die trans. Dus daarover zou ik je niet te veel zorgen om gaan maken."

Luke zucht. "Je snapt het niet Elena."

"Klopt, ik snap het inderdaad niet. Maar misschien is het ook maar beter dat ik het niet begrijp." Ik stuur hem nog even een triomfantelijke lach voordat we met z'n tweetjes richting Justin zijn flat beginnen te lopen.

•••

"Woont hij hier?" Fluistert Luke zacht wanneer we precies voor de deur van Justin zijn flat staan.

"Uh, ja. Ik heb hier ook lang gewoon door. Niet gelijk veroordelen." Ik breng mijn vinger naar de deur om aan te bellen, maar Luke zijn stem houd me tegen.

"Ik veroordeel helemaal niet. Is het een grote flat?"

"Luke?" Ik kijk hem even verward aan. "Waar komen ineens al deze diepgaande vragen vandaan?"

Luke zucht en haalt even nonchalant zijn schouders omhoog.

"Dat is iets voor later Leen. Bel nu maar aan. Ik verga van de zenuwen."

"Overdrijven is ook een vak." Mompel ik en duw op de bel.

'Is het een grote flat?' Wat maakt dat serieus nou weer uit? Justin is er blij mee. Waarom doet Luke zo.. raar? Ja sorry hoor, een ander woord er voor kan ik anders ook echt niet bedenken.

"Ik overdrijf helemaal niet." Sist Luke terug, maar ik reageer al niet meer op hem.

Misschien hoort dit gewoon bij Luke zijn awkward-heid. Het zou me serieus niets verbazen. Normaal is hij nooit zo.

En het is toch wel een beetje apart dat hij 'zenuwachtig' is om Justin te ontmoeten?

Ik weet dat Luke soms sociaal een beetje moeilijk is, maar c'mon, het is Justin.

Hij zou niet zenuwachtig moeten zijn. Het zou überhaupt al niet in die buurt moeten komen.

Ik zie iemand achter het glas van de deur verschijnen en uit ervaring weet ik meteen dat het Justin is.

Het slot maakt een klikkend geluid en vervolgens gaat de deur langzaam maar zeker open.

Zodra Justin in de deuropening verschijnt, veranderd de blik op zijn gezicht en zakt zijn mond open.

"Elena?"

---

Helloooo Justin.

Mhm wat zou er met Luke zijn?

Misschien zijn de laatste hoofdstukkies van dit boek een beetje saai, MAAR DEEL 3 IS GONNA BE LIT.