Theo's POV
"Aalis ka na ba, anak?" napatingin kami pareho ni tita Vanessa kay Venus na nakasuot na ng formal na damit at ayos na ayos. It feels like I just wanted to spend all my time by just staring at her. Hindi nakakasawang tignan siya.
"Yes ma pero kakain muna ako syempre." sabi niya ng nakangiti at tinignan ako na naging dahilan para mapangiti din ako.
"Good anak dahil sayang naman ang effort ni Theo. Pinaglutuan ka nilang dalawa ni Nisha tapos hindi ka man lang kakain." natatawang sabi ni tita at umupo na kami. Tumabi ako sa kanya at tinignan siya.
"Nako ma, I know naman na baka masayang ang effort nila kaya kahit hindi pa ako gutom, kakain ako. Hindi ba Nisha?" tumango naman si Nisha at sinubuan si Venus. "Sarap ah! Ikaw ba ang nagluto nito?"
"Yes mimi! We cooked some food for you so that hindi ka magugutom sa meeting!" Venus messed her hair and pinch her cheeks. Natawa naman ako kaya tinignan niya ako.
"Thank you." that two words makes me smile wider.
"Anything for you, my queen." kumain na kami at medyo nag-usap pa pero nagpaalam na rin si Venus dahil baka mahuli siya sa unang pasok niya sa company na ipinasok siya.
BINABASA MO ANG
indelible || j.hs
Short Story【bangtan epistolary series #6】+ Kean just chatted you, ❝Hindi ka pa rin naaalis sa isipan at puso ko.❞ ↪ It's so hard to remove someone into our life who still have a part in our heart. The moment that you want to forget her but yourself keep on tel...
