"Biliyor musun okuduğum kitaplarda kız hep mavi olurdu. Çocuk siyah. Çocuk karanlık, kız aydınlık. Oysa ben..." Dedi dolu gözlerini genç adama çevirirken.
"O okuduğun kitapta ki puştlar aydınlığı aradıkları için buldular o kızları."
Derin bir nefes...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
—————
Arabadan inip sol tarafımda kalan eve koşmaya başladım. Urazın adımları ile eşit olan koşuşum kapıda son bulmuştu. Uraz kapıya hayvan gibi vurmaya devam etti. Kapıyı kimse açmıyordu ama içeriden sesler geliyordu. Elimi kapıya vurdum tekrar. Neden açmıyorlardı ? Uraz kollarımdan tutup kenara itti hafifçe. "Eylül." Gözlerim hala kapıdaydı. Yine bir şey yapıyordu işte. Bıkmıyordu o zehirden. Eziyet etmekten bıkmıyordu. "Eylül dedim !"
Uraz yanaklarımdan tutsa da kendimi alı koyamıyordum. Gözyaşlarım ise benden izin almayı bırakmıştı çoktan. "Uraz bir şey yap !"
Uraz çenemden tutup ona bakmamı sağladı. "Bir sakin ol ! Bir şeye atlamak yok duydun mu beni ? Kendini öne atmayacaksın !"
Yutkundum ve bunu nasıl başaracağımı düşündüm. Söyleyeyim hemen. Başaramayacaktım.
Uraz geri gitti biraz ve güçlü bir şekilde omzu ile yüklendi. İçim cız etmişti. Canı acımamış mıydı ? Kapı sendelemiş, fakat açılmamıştı. Biraz geriledi ve ayağını kapıya geçirdi. Kapı yerinden çıkınca ağzımdan ufak bir çığlık çıktı. Kapının sesi daha yüksekti. Elimi tutup Eve girdi Uraz. Ev çığlık çığlığaydı. Salonda kimse yoktu, ses üst kattan geliyordu. "Açın kapıyı !"
Babamın sesiydi bu. Uraz merdivenleri tırmanmaya başlayınca bende peşinden çıktım. Babam ablamın odasının kapısına vuruyordu. "Baba git yalvarırım !" Ablamın çaresiz sesi ile irkildim yerimde. Ne kadar da tanıdıktı bu sahne...
Babamın gözleri bize kaydı. "Vay anasını. Kimler gelmiş öyle." Kapının kulpunu bırakıp bize döndü tamamen.
Kaşları çatık bir şekilde bana baktı. "Annen yine o manyaklar hastanesine gitti." Annem.. Gitmiş miydi ? Başa sarıyorduk.. Biraz durdu ve içkisinden içti. Lanet olsun o zıkkıma !
Kafası ile beni gösterdi tekrar babam. "Sen hâlâ ölmedin mi ?"
O an, boğazıma bir cam batırılmış gibi oldum. Karnıma sancı girdi.. Kalbimde ki ağrıyı zaten artık tarif etmeye gerek duymuyordum. Ben ne yapmıştım ona ? Nazlıyı ben öldürmüşüm gibi davranıyordu. Ben onun çocuğu değilmişim gibi. Nasıl nefret duyabilir bir insan bu kadar ?
"Ulan.." Uraz babamın üzerine yürümeye başladı. Babam elinde ki içki şişesini merdiven korkuluğunda paramparça yaptı ve elinde ki kırığı Uraz'a doğru çevirdi. "Gel bakalım kahraman damat." Ağzımdan çığlık koptu. Uraz babamın bileğinden tutup ters çevirdi. Cam olan elini korkuluğa sertçe vurunca babamın elinden düştü cam. Ablamların olduğu odanın kapısına vurmaya başladım. "Abla ! Aç kapıyı !"
Uraz babamı çenesinden tutup duvara yasladı.
"Seni öldürürüm ulan ! Benim karım senin kızın ulan o kadın ! Dokunmayacaksın lan ! Kadına dokunmayacaksın ! Haddini bileceksin ! Erkekliğini onlara işkence ederek göstermeyeceksin ! Adam olacaksın adam ! Kendi kızına, benim karıma dokunmayacaksın !"
