Pembe Kulaklıklı Hırsız ~Düzenleniyor~

PKH-19(Final)

Sona mı gelinmişti?

Sözün bittiği noktaydık artık. Her şey üst üste gelmişti. Kayda değer hiçbir şey kalmamıştı. Yaşamaktan nefret ediyordum. Tıpkı Tuncay'dan nefret ettiğim gibi.

Hiçbir yaşamam sebebim yoktu. Hazan'ın yaşayıp yaşamadığını da bilmiyordum. Sadece Hayalini görmüştüm. Bana yardım etmem için yalvarıyordu. Ama ya Hazan öldüyse...

Ama yaşadığına hala inanıyordum. O yaşıyordu. İçimden bir ses beni beklediğini söylüyordu. Ama elim kolum bağlıydı. Gerçek anlamda bağlıydı.

Ona çok özlemiştim. Bana bakan hayal bile olsa ondan gözlerimi ayırmıyordum. Ne güzel bakıyordu. Her şeyiyle muazzamdı zaten.

Kapının birden açılmasıyla bana bakan Hazan birden yok oldu. Gelen kişiler ise Serkan, Gizem, Cansu ve beyaz önlük giymiş bir adam -muhtemelen doktor- içeri girdi.

Gizem uyandığımı gördüğünde hemen yanıma gelip bana sarılmaya çalıştı. Yanağıma uzun bir öpücük kondurduktan sonra tekrardan doğruldu.

"Geçmiş olsun." Dedi doktor diye tahmin ettiğim adam. Kafamı onaylar bir anlamda sallayıp bizimkilere döndüm.

"Ben niye bağlıyım?" Birden hepsi birbirine bakmaya başladı. Sanki söylemek istemiyorlardı gibi.

"Hadi, konuşsanıza. Neden bağlıyım bu yatağa?"

Sanki dillerini yutmuştular. Konuşmayı bilmiyordular.

"Ağabey, doktor bey böyle uygun gördü."

Nedenini de söyleseniz çok güzel olacaktı. Doktor niye beni bağlamayı uygun görsün ki deli mi bu adam?

"Kaan Bey, sizi yatağa bağlamamız sizin iyiliğiniz için."

Benim iyiliğim için yatağa bağlanmak nedir ya? Manyak mısınız? Psikopat doktor...

"Ne gibi bir iyilik? Beni buraya bağlayarak iyilik değil tam tersi kötülük yapıyorsunuz. Çünkü sizin yüzünüzden Hazan'ı kurtarmaya yetişemeyebilirim. O yüzden çözün ipleri."

Sanki hepsi bana acıyarak bakıyordu. Ama ben acınacak durumda değildim. Acınacak birileri varsa o da bana acıyla bakan insanlar olmalıydı.

"Kaan Bey, sizi çözemeyiz. Çünkü delirmeye başlıyorsunuz. Buna engel olmamız lazım."

Yok artık. Ne delirmesi? Bunların ağzından çıkanları kulakları duyuyor muydu? Ben deli falan değilim sadece aşığım. Hazan'ın aşığı...

"Saçmalamayın. Ben delirmedim."

"Kaan, kendini denize bıraktığın zaman tüm konuşmaların bunu gösteriyordu." Dedi Serkan.

"Ne konuşması?"

Sinirden tüm vücudum titremeye başlamıştı. Sinir krizine girebilirdim. Gözlerim durmadan kapanıyordu kendiliğinden.

"Kaan, sen kendini denize bıraktığında Hazan'ın yanında olduğunu sandın. Hazan'a ' bana sarıl. Sakın beni bırakma. Seni çok seviyorum.' Gibi birçok cümle kurdun."

"Saçmalama Serkan. Deli miyim ben?"

Tek kaşını kaldırıp kafasını sadece bir kere salladı. Evet, haklıydı delirmiş olmalıydım. Yoksa öyle cümleler kurmamın başka açıklaması yoktu.

"Kaan..." dedi Cansu dolu gözleriyle.

Ne diyeceğini merakla beklerken, bir an önce konuşmasını istiyordum.

"Hazan'ın içinde olduğu kırmızı araba denizden çıkarıldı."

Ne Hazan'ı bulunmuş muydu? Çilek kokulum kurtulmuştu.

"Hazan nerede? Neden o gelmedi?"

"Hazan... Denizin akıntısına kapılıp deniz kaybolmuş."

Az önce heyecanımdan hiçbir şey kalmamıştı. Ne demen Hazan denizde kaybolmuş? Cesedi bile olsa onu bulmalıydım. Yoksa Hazan'ın öldüğüne inanmayacaktım. Hazan ölmemişti.

"Ne diyorsunuz lan." Sesim çok yüksek çıkmıştı. Hazan ölmemişti. Biliyorum o hala bir yerlerde ona yardım etmem için bekliyordu.

Çilek kokulum ölmemişti, ölemezdi...

Birden vücuduma giren titremeyle yatakta uzanır halde sanki dans ediyor gibiydim. Gözlerimi açmaya çalışıyordum ama açamıyordum. Nefes almakta bile zorlanıyordum. Ölecekti sanki.

Beni tutmaya çalışanları göremiyordum ama hissediyordum. Nasıl bir hal almışsam artık, beni tutmaya çalışmaları bile boşaydı. Vücudum daha çok titremeye başladı.

Sanki son kez hissetmiştim onlar. Sonrasıysa yok. Hiçbir şey hatırlamıyordum.

Yapraklarından sıkılan ağaç, Sonbaharı bahane ederek tüm yapraklarından kurtulmak ister. Tıpkı insanların bazı şeyleri bahane edip gözyaşlarından kurtulduğu gibi...

Merhaba arkadaşlar ilk kitabımız bitti. Artık sıra ikinci kitapta. Ama hemen atmayacam.
Kitabın ismi: Kırmızı saçlı kız