Ikaw Na Sana (COMPLETED)

Episode 36

#INSSerious
--

WARNING: This may contain scenes that are not suitable for any young readers. Parental guidance is advice. Reading between those lines is strictly prohibited. Baka kasi mag-init kayo. Kukulo kayo. Mahirap na. HAHAHAHAHAHA

--

Hindi ko na dinala ang sasakyan ko. Tanging sling bag na may lamang cellphone at pera ang dinala ko.

Habang nasa taxi ako ay panay ang tawag ko kay Ed ngunit hindi naman nya sinasagot.

"Babe, pick up", sabi ko habang nasa tinatawagan sya. Ring lang kasi ng ring ang phone nya pero hindi nya sinasagot. Panay na rin ang text ko sa kanya ngunit wala akong nakuhang reply.

Naiiyak na ako sa pag-aalala. Alam kong nagtatampo sya o di kaya'y nagalit na nga. Hindi naman sinadyang kalimutan 'yun dahil naging busy ako at nakatulog dahil sa pagod. Nagiguilty tuloy ako.

It's almost 9pm at nagdadasal ako na sana nandun pa rin sya sa resto na kinakainan namin. Malapit na rin naman ako.

Nang maihatid na ako sa resto ay binigay ko agad ang bayad sa driver saka ako lumabas ng taxi. Hindi ko na nga nakuha ang sukli ko dahil sa pagmamadali.

"I'm sorry babe", sabi ko. Naupo ako agad ng makita sya at hinawakan ang kanyang kamay. He faked smile.

Halos maubos na nya ang laman ng bote wine na nasa mesa. May naorder na rin syang pagkain. Naiiyak na ako.

"Just eat", sabi nya.

Hindi ko halos malunok yung kinakain ko. Sobrang tahimik ng paligid. Hindi ko alam kung paano babasagin 'tong katahimikan dito dahil sa totoo lang ay sobrang naiinis ako sa sarili ko. Ni hindi nya ako magawang tingnan. I can see disappointment in him.

"Babe, I'm really sorry. I was busy doing something --", he cut me off.

"I know", he said, "I'm not even you're priority right?", and he looks straight into my eyes but he turned his gaze to his food then sighed.

"No it's not like that. I mean --"

"I'm sorry. Don't worry, I'm fine", sabi nya but he faked smiled.

I sighed.

Pagkatapos naming kumain ay tumayo na sya. Tumayo na rin ako at sabay kaming lumabas ng resto. Kahit na wala kaming imikan ay hinawakan pa rin naman nya ang aking kamay pero hindi pa rin ako mapakali dahil nagtatampo pa rin sya.

Nasa sasakyan na kami ang he seriously driving the car. Isang nakakabinging katahimikan ang bumalot sa loob ng sasakyan and I'm not reallt used to it. Madalas kasi kaming mag-usap kapag nagkakasama kami but now? Wala ni isang salita ang lumalabas sa aming bibig. We didn't see each other for a week at dapat ay nagkukwentuhan na kami ngayon.

Sa dami kong iniisip ay hindi ko na namalayan na nakarating kami sa usual place namin. Namiss ko dito. Yung tahimik at tanging mga boses lang namin ang aming naririnig ngunit sa pagkakataong ito ay hindi ko na kaya ang sobrang tahimik.

Nanatili kami sa loob ng sasakyan hanggang hinarap ko na sya at binasag ang katahimikan.

"Babe, I'm sorry. I'm so sorry. Hindi ko sinadyang paghintayin ka. I know it's my fault. Nakatulog ako because I'm tired. Hindi ko na namalayan ang oras. I'm sorry. I'm sorry", I said. Napayuko at naiyak na ako.

He lift my chin up and looked at me straight into my eyes, "I don't mind if I waited there for minutes, an hour, two, three or more, at least you came", he said and he wipes my tears using his thumbs. He cupped my face using his both hands, "I was just damn worried about you. You're not answering my call, you're replying to my texts. I called your father but he didn't answered my call as well as your mother. I don't exactly know what to do so I waited there. All I just think is you, only you. I'm sorry if I made you cry and I'm sorry if I wasn't able to talk to you. It's just that I'm disgusted with myself"