... Him...

Κεφάλαιο 10

<<Πόσο χαίρομαι που είσαι επιτέλους εδώ! >>

<<Και εγώ! Ήρθε επιτέλους η ώρα να βάλουμε αυτόν τον Πέτρο στη θέση του. >> παίρνει μία ύπουλη έκφραση και τρίβει τα χέρια του σαν να είναι ο κακός της ταινίας που σχεδιάζει να καταστρέψει τους πρωταγωνιστές. <<Τι έχεις? >>

Τόσο προφανές είναι ότι δεν είμαι καλά? Δεν ξέρω τι σκατα να κάνω με αυτό το χαρτάκι. Είναι κάτι το οποίο με έκανε να τον σκέφτομαι όλο και περισσότερο. Μα καλά πως το κατάφερε αυτό και έβαλε το χαρτάκι στη τσάντα μου?

....

Α κατάλαβα! Τον πονηρούληηηηηηη. Στο διάλειμμα βγήκαμε έξω από τη τάξη. Τότε το έκανε.

<<Λιζα! Σε φωνάζω τόση ώρα! >>

<<Ε, ναι αφαιρέθηκα. Ορίστε.>> του δίνω το χαρτάκι <<Ξέρεις τι έχει παιχτεί οπότε μόνο αυτό δεν πρόλαβα να σου πω. >>

Ανοίγει το χαρτί και το διαβάζει. <<Αν αυτός δεν σε γουστάρει να με τρυπήσεις τη μύτη. >> μου το δίνει πίσω και χαμογελάει. <<Τώρα...πίσω στο σχέδιό μας. Προτζεκτ κάντε τον Πέτρο να ζηλέψει, φάση πρώτη. Πού συχνάζει? >>

Που να ξέρω εγώ που συχνάζει? Δεν έτυχε να τον πετύχω και σε κάνα καφέ έξω εκτός από το βιβλιοπωλείο εκείνο που αμφιβάλλω να βρίσκεται.

<<Δεν έχω ιδέα. >>

<<Καλά μία βδομάδα σε άφησα να κάνεις την έρευνά σου και δεν βρήκες που συχνάζει? Κάθε παρέα έχει και το στέκι της.>>

<<Ε, σε αυτή τη περίπτωση δεν ισχύει γιατί όποτε και να τον δω ή θα είναι δίπλα στον Νίκο ή στη σχολή. >>

<<Πφφφφ καλά. Τότε θα αυτοσχεδιάσουμε.>>

Λίγα λεπτά μετά ακούγεται το κουδούνι και σηκώθηκα να δω ποιος είναι. Κοιτάω από το ματάκι και βλέπω τον Πέτρο να στέκεται απ έξω!?! Μα τι στο καλό συμβαίνει? Τι κάνει εδώ τέλος πάντων?!

<<Ξέρω ότι είσαι μέσα. >> είπε και άρχισε να κοιτάει επίμονα μέσα απ το ματάκι. Ακόμα και τότε μπορούσα να νιώσω το βλέμμα του να με διαπερνά και να με σκίζει.

<<Το ξέρω. Απλά δεν θέλω να σου ανοίξω. >> του είπα και συνέχισα να κοιτάω.

<<Λίζα σε παρακαλώ. Θέλω να σου μιλήσω. >>

Μπαίνει ξαφνικά μπροστά μου ο Μιχάλης και ανοίγει τη πόρτα. <<Νομίζω πως είπε οτι δεν θέλει να ανοίξει. >> όπα Μιχαλάκη! Με εντυπωσιάζεις.