... Him...

Κεφάλαιο 29

Πείτε μου ότι ονειρεύομαι.

Πείτε μου ότι δεν είμαι καλά

Γιατί αυτή τη στιγμή νιώθω σαν να είμαι στον παράδεισο. Το άρωμα του εξακολουθεί να με εξιτάρει και η ζεστή του αγκαλιά είναι ότι πρέπει για ένα πρωινό ξύπνημα.

Τα σώματά μας εξακολουθούν να είναι μπλεγμένα αλλά δεν θέλω ούτε να κουνηθω. Το κάθε πόδι ανάμεσα στο άλλο. Το ένα του χέρι πίσω από τον λαιμό μου, να με αγγίζει ζεστά, και το άλλο κρατάει το σώμα μου λες και θα εξαφανιστώ.

Σηκώνω αργά το κεφάλι μου και πριν προλάβω να απολαύσω έναν κοιμησμενο Πέτρο, ανοίγει και εκείνος τα μάτια του. Κατευθείαν μου χαμογελάει.

Κάνω και εγώ ακριβώς το ίδιο.

<<Καλημέρα.>> είπε με τη φωνή του ακόμα βαριά αλλά το βλέμμα του ακόμα στο δικό μου. Σηκώνει το χέρι που ήταν στη μέση μου, που την κάνει κατευθείαν να κρυώσει και να λησμονει το άγγιγμά του, και απομακρύνει τα μαλλιά από το πρόσωπό μου. <<Πως είσαι? >>

<<Καλά. >>

<<Όχι θέλω να πω....πονάς? >>

<<Ναι.>>

Χαιδεψε το μάγουλο μου. <<Είσαι πανέμορφη ακόμα και τώρα...αχ τι θα κάνω με σένα? >>

Γέλασα για λίγο. Και μετά η σκέψη της χθεσινής βραδιάς ήρθε στο μυαλό μου. Το τρυφερό του άγγιγμα. Τα παθιασμένα φιλιά του. Οι βαριές ανάσες μας και τα καυτά σώματά μας. Ήταν υπέροχα.

<<Τι σκέφτεσαι και χαμογελάς έτσι?>>

<<Ε....διάφορα.>>

Χαμογελάει και με σφίγγει πιο πολύ πάνω του, πράγμα που δεν μου αφήνει άλλη επιλογή από το να περάσω το ενα πόδι από τη μία του μεριά και το αλλο από την άλλη και να βρεθώ επάνω του. Σκύβω λίγο το κεφάλι μου...δεν μπορώ να κρατηθώ άλλο, και τον φιλαω. Για κάποιο λόγο μου είχε λείψει απίστευτα αυτή η αίσθηση. Τα χείλια μου στα χείλια του και οι γλώσσες μας μπερδεμένες.

Ανταποδίδει στο φιλί ακόμα πιο παθιασμένα και με γυρνάει προς το κρεβάτι. Στεκόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο και ο τρόπος που πέφτουν οι ακτίνες του ήλιου πάνω του είναι σαν να δημιουργούν μία έκρηξη από χρώματα στο πρόσωπό του.

Βάζει μία τούφα μαλλιά πίσω από το αυτί μου και μου χαϊδεύει το μάγουλο <<Ξέρεις, την άλλη βδομάδα δεν μου είχες πει για το ταξίδι σου στην Αλεξανδρούπολη? >>