... Him...

Κεφάλαιο 36

Όπως ήταν επόμενο λοιπόν, εγώ η ηλιθια, δεν πήγα στα θεωρητικά την υπόλοιπη βδομάδα. Και στα εργαστήρια με το ζορι πήγαινα δηλαδή. Έπρεπε να του ξεφύγω όπως και δηποτε. Όσο περισσότερο χρόνο περνούσα με αυτή τη παρέα τόσο περισσότερο ήθελα να τον φιλήσω και να τον χαστουκισω βασικά. Ω ναι, το ήθελα τόσο πολύ αυτό.

<<Αυτό δεν είναι λύση Λίζα. Και...άκου λίγο και αυτά που σου είπε η Στέλλα. Τόσο καιρό το παιδευε το πράγμα, ίσως να λέει την αλήθεια.>>

<<Γιατί κανένας δεν ακούγεται σαν τον εαυτό του τελευταία?!>> πίνω μια γερή γουλιά καφέ για να στανιαρω.

<<Απλά σκέψου λίγο λογικά. Με βάση αυτά που μου έχεις πει η Μαίρη είναι μια τρελή μπιτς. Και...ο Πέτρος προσπαθεί τόσο καιρό. Δηλαδή τον λίγο καιρό που συναντιωσασταν.>> πίνει και ο Μιχάλης από τον δικό του.

Πραγματικά δεν θα άντεχα λεπτό παραπάνω στις Σέρρες. Τουλάχιστον ήρθα να μιλήσω με τον Μιχάλη. Αυτό θα με βοηθήσει, ελπίζω.

<<Δεν υπάρχει περίπτωση να τον συγχωρεσω. Φίλησε τη Μαίρη, Μιχάλη! Απλά θα πρέπει να αντέξω ακόμα μια βδομάδα μαζί του.>>

<<Ναι αλλά το σχέδιο μου σίγουρα έπιασε.>> πετάχτηκε ο Άγγελος από το πουθενά. Ναι, ξέχασα να αναφέρω ότι είμαι και με τους δυο μπαι φιλους μου. Γιατί ο ένας που είχα δεν μου έφτανε, ήθελα κι άλλον.

<<Ξέρω γω? Υποθέτω.>>

<<Ε όχι ξέρω γω! Αφού σου τον ανέφερε και σαν Τ-Τακη.>> έσκασαν και οι δύο στα γέλια. <<Αλλά όχι...καλά κάνεις. Παιξτου το λίγο δύσκολη. Καντον να σκάσει. Τόσα σε έκανε να τραβήξεις. Σωστά δεν λέω? >>

<<Σωστά. >> απάντησε και ο Μιχάλης. <<Αυτό το γκομενακι αξίζει λίγο ζορι. >>

<<Έλεος.>> πίνω ακόμα μια γερή γουλιά από τον καφέ, η συζήτηση το επιβάλει.

~~~~~~~~~~~~~~

Αφού η εκδρομή μου στη Θεσσαλονίκη κράτησε δυστυχώς μόνο δύο μέρες ήταν στιγμή να βρεθώ πάλι αντιμέτωπη με τον Πέτρο. Όσο κι αν δεν το θέλω είναι η τελευταία βδομάδα πριν τα Χριστούγεννα και άρα τα τελευταία μαθήματα πριν τις δυο εβδομάδες διακοπών.

Το εργαστήριο της Δευτέρας κύλισε από απλώς αργά σε βασανιστικά αργά μέχρι που δεν άντεχα άλλο. Είχα ναι μεν την Στέλλα δίπλα μου αλλά και πάλι, τρεις συνεχόμενες ώρες έγινε το κεφάλι μου καζάνι. Και έφτασε η στιγμή για το θεωρητικό μάθημα της ημέρας.