... Him...

Κεφάλαιο 32

Αν μπορούσα αυτή τη στιγμή να τα σπάσω όλα θα το έκανα. Αλλά όχι, κάθομαι και κλαίω τη μοίρα μου όπως πάντα. Μα καλά πόσο ηλιθια μπορεί να ειμαι τέλος πάντων?! Να πιστέψω ό,τι μαλακια και ότι ψέματα μου είπε ένας βλακας! Δεν έχω όρεξη για τίποτα πλέον, και το γεγονός ότι πρέπει σε λίγο να φύγω για Αλεξανδρούπολη με σκοτώνει. Προτιμώ να κάτσω σπίτι και να κλαιω τις υπόλοιπες μέρες.

Νιώθω σαν να έπαιξε με τη καρδιά μου και όταν τη βαρέθηκε απλά να την πέταξε στα σκουπίδια. Νιώθω σαν να έσπασε σε κομμάτια. Με πονάει και με τσακίζει. Και το κακό είναι ότι βρίσκεται συνέχεια στο μυαλό μου. Κάθε κίνηση που κάνω μου τον θυμίζει. Πως μπόρεσα και άφησα τον εαυτό μου να δεθεί τόσο πολύ μαζί του?! Έφτασα σε σημείο να...να πιστεύω ότι τρέφω παραπάνω από τα απλά αισθήματα. Νομίζω ότι τον έχω ερωτευθεί, εγώ η ηλιθια.

Κλείνω τη βαλίτσα μου και μόλις βάλω μπουφάν βγαίνω από το σπίτι.

<<Λιζα? >> ακούω τη φωνή του Νίκου δίπλα στο αυτί μου.

Γυρνάω να τον κοιτάξω αφού κλειδώσω.

<<Φεύγεις? >>

<<Έτσι λέω...>> κρατάω την έκφραση μου σοβαρή αλλά είμαι σίγουρη ότι φαίνεται η ταλαιπωρία μου απο το προηγούμενο βράδυ, αφού δεν έκλεισα μάτι.

<<Εμ...>>

<<Θες κάτι? >> παρακολουθώ το βλέμμα του και πραγματικά μετανιώνω που κάθισα να του μιλήσω. Γυρνάω το κεφάλι μου και βλέπω τον Πέτρο να στέκεται από πίσω μου. Η εικόνα του δεν έχει καμία σχέση με αυτή που ήξερα, δείχνει ταλαιπωρημενος και πραγματικά δεν καταλαβαίνω το γιατί. Γιατί έχει και αυτός πρησμένα μάτια? Γιατί να εμφανιστεί τώρα που είχα πάρει την απόφαση να φύγω? Και γιατί εξακολουθώ να θέλω να τον φιλήσω, να θέλω να πέσω στην αγκαλιά του?

<<Θέλω εγώ.>> εσιαξε τη γκρι φουτερ του, που του πάει απίστευτα πολύ, και ανακατεύει τα ήδη ακατάστατα μαλλιά του. <<Δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να μην φύγεις έτσι? >> κάνει ένα βήμα να με πλησιάσει αλλά τον κοιτάω επίμονα και κάνει πίσω.

<<Τι νομίζεις? Ότι θα κάτσω σαν ηλιθια να σε πιστέψω? Λοιπόν, επειδή βιάζομαι κιόλας...>> άρχισε να προχωράει μπροστά μου, δεν έχω ιδέα για ποιο λόγο, και στάθηκε μπροστά από το ασανσέρ.

<<Πραγματικά μετανιώνω κάθε ώρα και στιγμή που συμφώνησα να βγω με αυτή τη παρέα.>>

<<Πέτρο δεν το καταλαβαίνεις έτσι?! Δεν είναι μόνο οτι βγηκες μαζί τους, είναι ότι μου το εκρυψες! >> ακουμπάω το χέρι μου στο πόμολο και κατευθείαν κάνει και αυτός την ίδια κίνηση. Το τραβάω απότομα και μου ανοίγει τη πόρτα. <<Δεν θα σε αφήσω τόσο εύκολα να φύγεις, να ξέρεις.>>