trust (dutch/fanfiction)

negentien

Dean Smith.

Papa.

Het kan hem nooit zijn geweest, geesten bestaan niet. Het is niet echt. Het is allemaal fake. Iemand heeft het glas bewogen naar die letters. Wie zegt dat D.S voor Dean Smith staat, het kan net zo goed Dunja Santemarine zijn geweest, een vrouw die bij ons in het dorp is komen wonen. Ze vluchtte voor haar man, hij mishandelde haar al jaren. Uiteindelijk heeft haar man haar gevonden en net zo lang geslagen tot ze geen adem meer uitblies.

Christa! Geesten bestaan niet! Het is gwn iets voor onverklaarbare dingen, tenminste dingen die nu nog onverklaarbaar zijn. Over twintig jaar is daar ook een verklaring voor.

Maar wat als het wel papa was? En wat als hij een boodschap voor me had?

"Kunnen we doorgaan?" mijn vraag breekt de stilte die is gevallen sinds Harry de kamer uitstormde en Liam hem volgde. "Ik weet niet, je zag wat er met Harry gebeurde". Niall is altijd al een watje geweest, ik ook, maar Niall was altijd erger dan mij. "Please, ik wil nu ook weten wat hij of zij te zeggen heeft." Ik maak een pruillipje en zet puppyogen op. "Please?" zayn zet ook puppy ogen op. "Ulgh, oke." We juichen even en dan leggen we onze rechtervinger weer op het glas."Maar als het gevaarlijk word ben ik weg!" Zayn legt zijn vinger op zijn mond als gebaar dat Niall stil moet zijn.

Weer is er die vreselijk gespannen sfeer.

"Bent u er nog?" dit keer is het Mary die praat.

Er gebeurt een paar minuten niks en dan verschuift het glas.

ja

Owh, god. Hij is er nog. Ik kijk rond en zie allemaal gespannen gezichten.

Ik vraag me altijd al af, wat er na de dood komt. Vroeger dacht ik dat je naar de hemel ging, een vredige plek met god. Of je gaat naar de hel, waar je ziel voor altijd blijft branden. Maar die voor altijd zou ooit toch over moeten gaan? Je zou tenminste wel wennen aan die vreselijke pijn. De pijn van al je gedachten en de pijn van het vuur. De eenzaamheid zou nog erger zijn dan de pijn. Alleen voelen is fijn, zolang het niet voor eeuwig is. Voor eeuwig is ook zo'n raar iets, geen einde. Hoe zou het dan zijn in de hemel, waar je ook voor eeuwig bent. Wat zou de hemel beter maken dan de hel? Want de echte hel is hier op aarde.

Een andere theorie is leven na dood, waar ik persoonlijk niet in geloof. Ik geloof niet dat er maar een paar zielen zijn die steeds opnieuw een lichaam verslijten. Ik snap dat gwn niet.

Anderen denken aan geesten. Geesten.

"Heeft u een boodschap voor ons?" Mary stem klinkt weer en haar stem echoot in het grote huis.

Ik slik en voel mijn hart half uit mijn borst springen.

De beker verschuift.

Mary's gezicht is lijkbleek van de angst.

T

We doen wel of we niet bang zijn, maar geloof me dat we nu een alle kleuren van de regenboog schijten.

r

Als mijn vader een geest zou zijn, zou hij hier zijn en alles hebben gezien, maar dan ook alles.

u

Emily kijkt gespannen naar me, haar gezicht is bleek en ze zweet. Ze bijt op haar lip en beweegt haar neus, een trekje wat ze heeft als ze zenuwachtig of bang is.

s

Mijn conclusie over de dood is dat je voor altijd slaapt.

t

Trust.

Vertouwen. Wat een boodschap! Trust? Daar hebben we wat aan! Ik wil gvd weten wie het is! Ik wil papa!

"Trust?" herhaal ik. "Daar hebben we fcking niks aan!" Ik sta op en loop weg naar mijn kamer.

Het huis is stil en leeg. Mijn voetstaplen zijn het enige wat geluid maakt.

Ik laat mezelf op het bed zakken. Ik heb iets nodig. Nu.

Ik loop naar de kast en open em. Onder een stapel kleren ligt een zakje. Mijn weg naar ontspanning, een manier die ik al een paar maand gebruik. Ik geef toe, ik heb het al een keer voor de dood van mijn vader gedaan. Het is slecht, i know. Maar het is geweldig! Elke keer als ik zenuwachtig of verdrietig ben komt het zakje te voor schijn. Het zakje waar ik niet zonder kan, mijn ontspanning.

Ik leg de witte poeder op een papiertje en snuif het op.

Love it.

Meteen voel ik me al een stuk relaxter. Ik sleep mezelf naar mijn bed en leg mijn hoofd op het kussen.

Ik heb zin om iets te doen, maar wat?

Misschien moet ik even naar Harry? Kijken of hij oke is. Ik kan ook naar Mary of Niall. Zayn en Liam zijn ook een optie. Wacht, ik ga dansen!

Ik zet mn muziek op mn radio aan en begin er op te dansen, of iets wat dansen moet voorstellen. Heerlijk, ik voel hoe de muziek mijn lichaam in stroomt door mijn aderen. Mijn lichaam is een met de vloer, alle kleuren zijn zo mooi en fel en de geur van mijn parfum vult mijn neus gaten.

Ik sta denk ik al een kwartier te dansen. Mijn voeten voelen nog goed en ik ben totaal niet moe. Dit gevoel is één woord: onbeschrijfelijk. 

"Christa."

Ik draai me om, om te kijken waar de stem weg kwam, maar ik ben alleen in de kamer. Het was vast niks. Ik begin weer te bewegen op de muziek.

Bats.

Ik loop naar het raam, die net is dichtgevallen en open em weer. Het is hier zo heet.

"Christa," weer de stem, ik ken hem ergens van. Een zware mannenstem.

"Pap?"

Een grote, brede man met een pak aan staat voor me. Hij lacht en zwaait naar me.

"Oh, god papa! Ik heb je zo gemist!" Ik loop naar de man toe.

"Christa, luister goed naar me." Ik knik en hij gaat verder. "Ik ben zo trots op mijn grote meid." Een traan valt over zijn wang. "Papa ik.." "Je zou luisteren..." "Ja weet ik ma-" "Kan je voor één keer je mond is houden?" Hij lacht om zijn eigen opmerking, waardoor zijn bier buik op en neer gaat. "Liefje, je moet weten dat ik op een goede plek ben. Je moet je geen zorgen over mij maken. Ik weet dat je dat doet, maar geloof me voor één keer dat dat niet hoeft. Je moeder doet het goed in Rehab, ze zorgen goed voor haar. Owh, ik ben zo trots op je lieverdje, zo trots. Je doet het zo goed, maar wees zuinig op wie je hebt. Deze mensen die van je houden zijn zo zeldzaam, zorg dat je ze houd. Liefje, beloof me één ding?" Ik knik en er vallen tranen op mijn wangen. "Blijf sterk, voor mama, Mary, David, Harry en mij. Ik zie alles van uit daar.." Hij wijst naar de hemel met een grote glimlach. "En denk eraan, soms kan je je eigen gedachten niet vertrouwen. Kom hier, liefje. Ik heb je zo gemist." Hij opent zijn armen.

Bijna ben ik bij hem, tot een gemaskerde man de deur van mijn kamer opent. "Ga weg Chris!" schreeuwt mijn vader. "Nee, ik ga niet nog een keer!" schreeuw ik terug. De gemaskerde man trekt een pistool. "Geld of je leven!"

"Christa ga! Papa houd van je!"

Dat was het laatste. Zijn laatste woorden. Zo werd zijn laatste adem weg genomen. Zo stopte zijn hart. Zo werd hij koud.

Beetje kort maarja:)