trust (dutch/fanfiction)

achtentwintig

angels among us- Demi Lovato♡

sweet dreams- Emily browning

heaven-beyonce

not all about angels-birdy

Hij drukt zijn warme lippen op mijne.

"Wouw. Ik heb altijd al eens in een bezemkast in het ziekenhuis willen zoenen!" roep ik sarcastisch. Ik heb veel fantasie over jongens en zoenen enzo, maar zoenen in een bezemkast is nog nooit in een fantasie voorgekomen. Nee, maar wel nu, in real life.

"Ik ook", zegt Harry en glimlacht. Zijn kuiltjes verschijnen weer. "Een droom die uit komt. Laten we hier weg gaan en een droom in het huis laten uitkomen," zeg ik tegen Harry's lippen aan.

*

Ik laat mezelf neer ploffen op de bank naast zayn. "Kunnen jullie nu vertellen waarom ik net uit het ziekenhuis kom?" Zayn en Harry wisselen blikken uit en kijken dan naar mij. "Wat weet je nog van gister?" vraagt Zayn terweil hij rook uit blaast. "Uhm, ik weet nog dat wij samen bij de piano waren en dat we zoenden", ik verwachtte dat Zayn zou fluiten of een opmerking zou maken, maar hij bleef staren naar zijn sigaret. "En toen gilde iemand en Harry en ik zijn gaan kijken. Daarna is alles zwart en werd ik wakker in het ziekenhuis." Zayn knikt even naar Harry en dan begint hij te praten. "We gingen naar beneden, naar Emily's kamer. Mary was helemaal gek, ze huilde en schreeuwde. En...." Hij wrijft met zijn hand over zijn nek. "Emily lag op de grond, ze was neergestoken." Ik voel tranen opkomen. "Ze...ze lag er al een tijdje en is veel bloed verloren...." De tranen maken plaats voor woede." Waar is ze?"

"In het ziekenhuis"

"Jezus Harry! Waarom liet je me nier naar haar toe verdomme! Waarom rende je vrolijk rond daar?! Ik dacht dat je anders was verdomme!" Ik sta op en gris Harry's autosleutels van de salontafel. "Waar ga je heen? Christa!" Ik negeer Harry en ren naar zijn auto. "Je niet rijden zo, Christa!" Hij neemt een sprintje om me bij te houden. "Laat mij rijden". Ik ben moe en boos en verdrietig. Alles word te veel en ik geef toe aan Harry. Hij mag rijden.

*

Als we bij het ziekenhuis komen ren ik zo hard als ik kan de auto uit, Harry en ik hebben de hele autorit niks tegen elkaar gezecht. Ik ren door de draaideur naar een bali met erachter een oude vrouw in witte kleding. "Kan ik uw helpen mevrouw?" Ik knik. "Ik kom voor mijn vriendin Emily, ze is hier gister gebracht." De vrouw tikt iets in."Kamer 254." Ik bedank de vrouw en ren weg, opzoek naar de kamer.

Na een tijdje door gangen te hebben gelopen geef ik het op. Ik laat mezelf in een stoel zakken uit de wachtkamer. "Christa!" Louis komt naar me toe gelopen. "Waarom ben je niet bij Emily?" Hij neemt een slok van zijn koffie. "Hoe gaat het met haar?!" Hij went zijn blik naar zijn schoenen. "Ik denk dat je dat zelf beter kunt zien." Hij staat op en ik volg hem door de gang.

"Deze kamer".

Ik loop naar binnen en zie Emily. Haar blonde haar ligt over haar gezicht en haar gezicht is lijk bleek. Grote kringen vormen zich onder haar ogen.

Een traan rolt over mijn wang.

"Emily..." ik kniel neer bij haar bed."Ze heeft niet lang meer, elk moment kan haar laatste zijn," zegt Liam. "Ze is gister veel bloed verloren.Ik laat jullie wel even alleen",zegt hij en verlaat de kamer.

"Owh, kijk nou." Tranen rollen over mijn wangen. "Kijk nou, je bent prachtig." Ze glimlacht even naar me. "Nooit zo prachtig als jij bent. Je was altijd de mooiste. "

"Zeg...zeg dat niet."

"Het is zo."

"Nee, het spijt me zo. Emily, je bent mijn beste vriendin! Ik kan niet zonder je."

"Het doet pijn".

"Hebben ze je geen medicijnen gegeven?"

Ze knikt.

"De pijn is mentaal ondragelijk.Alleen het idee dat ik jou en mama hier moet achterlaten. Alleen."

"Je bent sterk, je blijft in leven."

Ik knijp in haar hand en hou ze in de mijne.

"I can't fight forever".

"Jij was altijd de gene die mij hoop gaf. Dankje. Dankje, voor alles. Ik hou van je".

"Ik ook van jou."

Ik geef haar een kus op haar wang.

"Don't lose hope."

Ze knikt en likt haar droge gebarsten lippen.

"Ik ben zo moe."

Nee.

"Ga maar slapen, als je wakker word is alle pijn weg."

"Ik ben bang, Christa."

Een traan rolt over haar wang.

"Ik ook."

Ik leg mijn hoofd neer op haar borst, die moeilijk op en neer gaat.

"Ik ben moe, maar ik wil niet. Als ik ga slapen...word ik dan wakker?"

Ik weet dat wij beiden het antwoord al weten, ik kan het niet zeggen.

"Als je wakker word ben ik hier nog."

"Ik hou van je, Christa."

"Ik hou van je."

Ik kus haar voorhoofd en ze sluit haar ogen.

Haar laatste adem verlaat haar longen. Haar hart slaat nog een keer.

Heaven couldn't wait for her.

Omyyygoood ik huilde bijna:(