trust (dutch/fanfiction)

tweeëntwintig

for the love of a daughter-Demi Lovato♡

"Jullie worden zo opgehaald, ga daar maar even zitten," ze wijst naar vier blauwe, leren stoelen. "Dankuwel", zegt Harry voordat hij plaatst neemt op een stoel. De vrouw knikt en richt haar ogen weer op haar computer.

Dus dit is het dan, hier slaapt ze, drinkt ze, douchet ze, woont ze. Het is hier anders dan ik had voor gesteld. Het gebouw is oud en de hoofdkleur is bruin. De vloer is bruin, de muren, de balie, de kozijnen en de grote kasten achter de balie zijn bruin. Verder zijn hier dan nog de blauwe stoelen en gordijnen. De gordijnen zitten dicht, zodat het hier erg donker zou zijn als de grote lamp niet aan was.

Zwijgend ga ik tussen Niall en Harry in zitten. Zometeen ga ik mama zien....ik ben nog nooit zo zenuwachtig voor haar geweest, zelfs niet toen ze erachter kwam dat ik had geblowd.

Ik ren de kamer in, hopend dat Mirthe haar mond heeft gehouden. Mirthe is mijn buurmeisje van 12, ze heeft gezien dat we in het park zaten te blowen. Ze liep langs en keek me aan met haar dodelijke blik, die blik die haar moeder ook heeft. Het is een vreselijke familie, ze zijn veel te netjes. 'Niet in het zand spelen, straks word je vies.' 'Geen koekje eten, straks kruimel je op mijn dure tapijt.' Ulgh, bla bla bla.

Ik voel mijn hart in mijn keel en mijn handen zijn plakkerig . Please laat haar, haar mond hebben gehouden, please. Ik doe een schietgebedje, ook al geloof ik niet, ben ik streng gelovig opgevoed.

"Christa!" Kut ze weet het! Niet panieken, niet panieken, niet panieken! Ik ren naar de badkamer en draai het slot achter me dicht. Ik paniekte, facepalm.

"Christa! Doe onmiddelijk die deur open!" Ik hoor mama kloppen op de deur. "Laatste kans, Christa! Ik bel je vader!" Owh god. Dan komt het helemaal niet goed, hij flipt en dan kan ik vergeten om ooit nog ergens anders te zijn dan op school of thuis. "Ik tel tot 3. 1....2...." Ik draai de deur van slot en ga in het hoekje van de douche zitten. "Goedzo." Mama stapt ook binnen, ze klapt de deksel van de wc naar beneden en gaat er op zitten. Haar lange blonde haar  is opgestoken  en haar blousje heeft een vlek van de jus.  "Liefje, waarom?" Haar stem is rustig en bezorgd. Ik haal mijn schouders op en staar naar mijn o'zo bijzondere tenen. "Ik ben niet boos, alleen teleurgesteld.  Waarom? "  Ik haal weer mijn schouders op. "Schatje, je kan mama alles vertellen. Dat weet je?" Tuurlijk, alles. Die kennen we, toen ik voor het eerst ongesteld was wist binnen no time het hele dorp het. "Ik snap het niet, papa en ik hebben altijd goed voor je gezorgd. Dwongen ze je?" Ik schud mijn hoofd en voel haar hand over mijn haar strelen. "Maar waarom dan?" 

"Christa?" Niall port in mijn zij en wijst naar een kleine dikke vrouw die voor ons staat. Ze draagt een paarse plastic broek en een wit shirt, haar haar heeft ze in knot. Ik gok dat ze ongeveer even oud is als mama.

"Hallo, ik ben Chyntia", zegt de vrouw, in haar stem is een duidelijk surinaams accent te horen. "Ik ben Christa", antwoord ik en schud de vrouw haar hand. "Goeiemiddag Christa, je komt voor je moeder begreep ik?" Ik knik en de vrouw glimlacht breed naar me, haar tanden lijken nog witter dan ze zijn, door haar getinte huid. "Nou kom, ze wacht al op ons." Ze draait zich om klaar om weg te lopen. Ik sta op en Niall knijpt nog even in mijn hand, voordat ik achter Chyntia een lange hal in loop.

"Je moeder is een zeer lieve vrouw", zegt Chyntia. Haar onderkin beweegt als ze praat, het is eigenlijk best schattig haha. "Dat is ze zeker, ik mis haar heel erg."

"Dat snap ik, ik zou haar ook missen als ik jou was." Ze pakt haar pasje en schuift hem langs een scanner, een glazen door gaat open en de gang met blauwe deuren vervolgt. "Gelukkig mag je over twee weken, elke week je moeder bezoeken." Een gevoel van vreugde overspoelt mijn hele lichaam.

"Aan je ogen te zien vind je het fijn, kom deze deur." We lopen een grote zaal binnen. "Sorry, jullie zullen niet veel privacy hebben. " In de zaal staan zo'n 40 tafels met stoelen erom heen. 10 tafels zijn maar bezet, aan een van die tafels zit mama. "Toe maar", zegt Chyntia lachend. Ik bedenk me geen moment en ren naar de blonde vrouw toe.

Haar haar hangt geborsteld over haar magere schouders. "Mama!" Ik sla mijn armen stevig om haar heen. Waarschijnlijk kijkt iedereen ons raar aan, maar dat maakt me niet uit. "Oh, Christa", snottert ze. "Liefje, laat me eens naar je kijken." Ze duwt mijn schouders iets naar achter. "Kijk nou, mijn grote meid." Een traan valt over haar wang. "Mama ik ben zo trots op je". Ik sla mijn armen weer om haar nek. "Popje toch, ik zou trots op jou moeten zijn, jij niet op mij." Tranen branden in mijn ogen. Sterk blijven, Christa. "Dat maakt me niet uit, jij bent zo sterk dat je hier bent."

"Ik ben de gene die het heeft veroorzaakt, ik zou de gene moeten zijn die het oplost."

"Ik heb je gemist, mama." Ik sta op en ga op de stoel naast haar zitten, ze pakt mijn handen vast en tranen stromen over haar wangen. "Ik jou ook. Christa, ik weet dat ik al teveel heb gevraagt van je, maar zou je papa's graf willen verzorgen?"

Het graf.

Ik ben alleen nog maar tijdens de begrafenis bij het graf geweest, ik kon dr niet heen. Het was onmogelijk. De pijn die ik alleen al voelde bij het denken aan zijn verrotte lichaam onder de grond, is onbeschrijfelijk.  Waarom hem? Waarom? Het was zo oneerlijk. Alles is oneerlijk.

Maar ik moet het doen. Voor mama.

Ik moet sterk blijven, voor mama.