trust (dutch/fanfiction)

twintig

once upon a dream-Lana Del Rey

The wolf-Fever Ray

Arms-Christina Perri

Zijn dode lichaam valt op de grond. Bloed loopt uit zijn mond en neus.

Waarom? Waarom nog een keer?

Ik ren naar zijn bleke lichaam en val op de grond. "Papa, ik hhhou vvan je", snik ik, tranen vallen op zijn borst.

"Please, ga niet nog een keer weg. Laat me niet alleen."

Hij antwoord niet. Hij geeft geen blik of maakt geen geluidje. Hij ademt niet en beweegt niet. Hij doet niks, niks behalve dood zijn.

Tranen stromen over mijn wangen. Ik kan hem niet weer missen, niet alweer. Hij was hier hij was bij me. Ik raakte hem aan, ik praatte tegen hem. Ik kon zijn borst op en neer zien gaan, zijn warmte voelen. Zijn ogen straalden leven uit, nu niks.

"Je lieve papa komt niet terug," een ijzige mannenstem praat tegen me. "Aawh popje toch, ga je hem missen?"

"Natuurlijk ga ik hem missen, klootzak! Kijk wat je hebt gedaan! Kijk!" Een woede wat ik heb opgekropt sinds mijn vaders eerste dood komt eruit. Ik huil en schreeuw naar de jongen met de ijzige stem.

Ik ren naar hem toe om hem aan tevallen, maar natuurlijk is hij sterker, hoe kan ik zo dom zijn?

Zijn sterke arm slaat tegen mijn wang. Het brand en ik val op de grond, kermend van de pijn.

"Vieze teringlijer!" spit ik naar hem.

"Let op je woorden! Er zijn kleine kinderen bij." Hij wijst naar een jongen en een meisje die samen voor het raam sterren aan het kijken zijn, ze waren me helemaal niet opgevallen.

Langzaam verplaatst ik mijn voeten richting het raam, zodat ik de kinderen beter kan zien.

Oh lord.

Het bruin harige jongentje slaat zijn arm om het blonde meisje.

Het is ongelooflijk lief, als het nu niet het meest creepy ding op aarde was.

De kamer draait en vervaagt langzaam.

Ik sta in mijn kamer. Mijn kamer thuis.

Het jongentje en meisje zitten op het balkon. Hij verteld haar verhaaltjes,  waardoor ze moet lachen.

Het is mooi, zo zorgeloos.

Tenminste voor even. De ijzige man komt naar ze toe gelopen. Voor ik het weet schiet hij het jongentje neer.

Niall.

Hij schoot Niall neer. Alles wat ik kan doen is huilen en schreeuwen.

"Christa! Ik ben het Harry! Ik ben geen moordenaar." Harry's warme stem stelt me gerust, zijn armen om me heen geslagen en hij houd me stevig vast. "Ssht, je bent veilig," sust hij in mijn oor. Langzaam begint het door te dringen wat er net gebeurde niet echt was. Papa en Niall waren nog hetzelfde en al die tijd was ik hier alleen, toch?

"Harry, wat is er net gebeurd?" ik leg mijn wang op zijn borst en voel hoe die op en neer gaat. "Ik weet niet, je was aan het schreeuwen dat iemand je met rust moest laten en dat het een monster was. Ik kwam om te kijken of alles goed ging en ik zag je bij het raam op de grond zitten."

"Harry?" Ik kijk op naar zijn hoofd."Was mijn vader hier?" Hij schud zijn hoofd en zijn krullen gaan heen en weer. "Hij is er niet meer Chris, het spijt me zo."

"Het is niet jou fout." Ik slik en leg mijn wang weer op zijn borst. "Dankje, dat je kwam en nou je weet wel."

Hij drukt een kus op mijn haar.