trust (dutch/fanfiction)

Negenentwintig

Westcoast-Lana Del Rey

"Ik hou van je."

Ik kus haar voorhoofd en veeg de tranen van haar wang. "Je hoeft nu niet meer bang te zijn."

Een zuster en dokter komen de kamer binnen gehaast. "Mvr zou u naar de gang willen gaan?"

Ik doe wat de vrouw zegt en ga naar de gang.

Langzaam laat ik me langs de muur naar beneden zakken. De tranen stromen langs mijn wangen.

*

Nok nok.

"Christa?" David klopt nog een keer op de deur, voordat hij hem open doet. In zijn hand houd hij een schaal met koekjes. "Zelf gemaakt, wil je dr een?" Hij houd de schaal voor mijn neus. "Toe, het zijn je lievelingskoekjes. Eet nou wat, ik heb ze speciaal voor jou gemaakt." Ik schud mijn hoofd, David komt op mijn bed zitten. "Met hier de hele dag in bed liggen krijg je Emily niet terug." Hoe kan hij zoiets zeggen!? Tuurlijk komt ze nooit meer terug! En weet je wiens schuld dat is? De mijne, godverdomme! Had ik maar nooit naar mijn vaders moordenaar gezocht....

"Ik weet dat je het moeilijk hebt, maar lieverd....je moet sterk blijven. Eet iets, een mens gaat dood als die niks eet. En ik kan je vertellen dat er makkelijkere manieren zijn om dood te gaan, dan jezelf uithongeren. Hier". Hij drukt de schaal nog verder tegen mijn neus aan. Voorzichtig duw ik de schaal weg, ik heb alles behalve zin in eten. Het is oneerlijk tegen over Emily, zij kan nooit meer eten.

"Alsjeblieft?" Ik schud mijn hoofd. David geeft het op en loopt mijn kamer uit, zijn schoenen klakken op de houtenvloer.

"Weer niet gelukt," zegt hij nog voor hij de trap afgaat.

Nok nok.

Mary duwt de klink naar beneden en steekt haar hoofd naar binnen. "Mag ik binnen komen?" Ik trek de deken over mijn hoofd. "Donder op!" Ze negeert me en komt toch mijn kamer binnen. Net als David komt ze op mijn bed zitten. "Ik mis mijn ouders erg," zegt ze na een lange stilte. "Maar als ik steeds aan ze denk word het erger. Ze willen niet dat het erger word, want ze willen dat ik gelukkig word. Ik weet zeker dat Emily dat ook wil, als ze een goede vriendin was tenminste."

"Dat was ze."

"Ze wil niet dat je depri bent, daar doe je haar pijn mee. Maak haar gelukkig daar in de hemel.." Mary strijkt haren van mijn voorhoofd af. "Je moet je niet schuldig voelen." Een traan loopt van mijn wang. "Kom hier,' Mary opent haar armen en ik nestel me tegen haar aan. "Het komt allemaal goed, je hebt alleen tijd nodig en dat is okey. We hebben allemaal wel eens tijd nodig." Ze wrijft met haar hand rondjes over mijn rug om me te kalmeren. "Maar tijd is kostbaar, kostbare dingen moet je niet verprutsen. Dus gebruik je tijd goed, ga sporten, eet iets met mij en David of spreek af met Niall. Je zult zien door dingen te doen word je vanzelf beter." Ik kan niks zeggen alleen maar huilen. "Ssssht, stil maar."

*

"Welkom terug Mary," zegt mnr Williams. "Open jullie boeken op bladzijde 43!" De hele klas doet braaf wat hij zegt, inclusief ik zelf. "Vandaag gaan we-"

"Meneer? Wacht even ik wil even iets zeggen." Een meisje met bruin krullend haar komt naar voren lopen, ze draagt een skinny jeans en een bloesje met daarop een vestje. Haar haar heeft ze in een paardenstaart gebonden. "Wat is er juffrouw deRegaz?" Ze gaat voor de klas staan met haar handen in haar zakken. "Nou meneer, zoals we weten is helaas een paar weken geleden een meisje van deze school overleden." Owh nee, ze gaat beginnen over Emily. Vandaag was ik juist naar school gegaan om niet aan haar te denken. De afgelopen weken is het enige wat ik heb gedaan in bed liggen, drinken, eten,plassen en huilen. "Wij als jeugdcommisie van de school zouden graag een herdenking willen organiseren," ze haalt haar handen uit haar buusen. "Het gaat hier om, ik denk dat de meeste haar wel kennen, Emily." Ze pauzeerd even en gaat dan verder. "Emily was een zeer geliefde leerling, iedereen vond haar aardig. Daarom willen wij iedereen de kans geven om iets over haar te laten zeggen die dat wil, maar de directie vond dat teveel mensen dus wij kiezen er 5 uit."

"Wie zou er willen?"

Er gaan opeens bijna alle vingers omhoog.

"Jij, jij, jij, jij en jij ook maar," het meisje wijste 5 verschillende mensen aan. Maar niemand van hun ging met Emily om.

"Emily kende ze niet eens!" Harry staat op en loopt naar voor de klas."Als jullie zijn overleden of jullie broer of zus, dan zouden jullie toch een herdenking willen hebben die puur is. Die echt is, zoals Emily was?" Hij kijkt de klas woedend rond, zijn blik eindigt bij het meisje, die erg geschrokken is dat Harry naast haar staat. "Emily verdient een betere herinnering dan een paar prutstertjes! Ze verdient iemand zoals Christa. Christa en Emily zijn al jaren beste vriendinnen, wist je dat voor je dit ging organiseren? Wist je wie de familie is?" Het meisje schud haar hoofd. "Dat dacht ik al, laat dit gewoon over aan mensen die haar kenden." Het meisje knikt en rent de klas uit.

Hoe krijgt hij mensen zo bang? Ik bedoel hij is lang enzo, maar niet eng.

*

Ik hou van je.

ik zal je nooit alleen laten.

Je bent alles wat ik nodig heb.

De woorden. De woorden zijn bedrog.

Zijn grijns.

voor mij.

"Je weet nu de waarheid, schatje."

Hij komt op me aflopen.

"Ga weg!"

"Je houd van me, dus vergeef me."

"Nooit."

Ik pak het pistool nog steviger vast, zodat mijn knokkels wit worden.

"Schiet dan."

Hij loopt nog dichterbij.

"je durft niet."

Ik durf wel. Maar ik kan het niet.

Ik draai het pistool om en doe het in mijn mond.

"Babe, ik hou van je. Doe het niet..."

Te laat.