trust (dutch/fanfiction)

veertien

"Hey David", zeg ik als ik thuis kom en David  op de bank zie zitten. 

"Hey Chris, we moeten even praten", zegt hij en drukt een kus op mijn voorhoofd.

Praten. Owh god, dit gaat verkeerd. David kijkt niet boos, maar ik weet zeker dat hij het wel is.

"Kom zitten." hij klopt naast hem op de bank. "Ze hebben van school gebeld, ik denk dat je weet waarom." Ik knik en ga zitten. "Ik zou je nu eigenlijk een preek moeten geven, maar daar heb ik niet zo zin in. Dan voel ik me netzo hypocriet aangezien ik ook jong ben geweest, maar een meisje in elkaar slaan is niet ongestraft. Ik heb je moeder gezien en ze mag naar huis straks. Wss geeft ze je een preek, ze was nog al boos. Vooral over dat het meisje haar neus is gebroken."

Haar neus?Ik brak haar fcking neus. Take that bitch!

"En het roken, ze verwachtte het totaal niet van je en ik denk dat se de oude kledingregel weer gaat toepassen."

"Kledingregel?! Er komt geen regel!" Ik sta op en begin te schreeuwen. "Christa, jij zit fout. Je moet de consecenties aanvaarden."

"Ik aanvaard niks, het is haar schuld! Ze kijkt niet eens om, nee wacht,toch wel, alleen naar fcking whisky!" David staat nu ook op en pakt mijn schouders. "Christa, luister. Je moeder houd van je, dat weet je. Ze wil het beste van jou maken. Ze wil dat jij niet zo word als haar."

"Ze heeft fcking niks te willen!" Ik sla Davids handen weg en probeer weg te lopen. David pakt mijn pols en trekt me terug. "Jij bent fout, niet wij. En dat weet je, Chris we willen niet dat jij zo eindigd."

"We willen niet dat jij zo eindigd", imiteer ik hem met een kleuterstemmetje. "Niet zo kinderachtig doen nu." "Niet zo kindera-" " Stop het!" onderbreekt hij me en begint te lachen. Ik kan een lach niet tegen houden.

"Kom zitten," zegt hij en knikt naar de bank. Ik doe wat hij zegt en haal mijn hand door mijn haar.

"Niet boos worden op je moeder, ze is net neergestoken. Heeft de politie je al ondervraagd?" hij trekt me in een knuffel. "David, zou het iets met de bedreiging hebben te maken?" Ik weet het eigenlijk wel zeker, dus waarom vraag ik het überhaupt. 

"Nee, dit is toeval. Ze waren aan het inbreken, tenminste probeerden."

"Wow, inbreken? Hoe weet jij dat?" Ik wist nog van niks, even begint alles te draaien. Te veel informatie vandaag.

"De politie heeft me alles verteld," antwoord hij simpel. "Oh."

"Maar ga je aardig tegen haar zijn, Chris?" ik hoor een soort verdriet in zijn stem of een soort boosheid,  ik weet het niet. Ik knik en kom tegen David aan zitten. We hebben wel vaker ruzie, maar dat is nooit langer dan 5 minuten. Zonder sorry te zeggen is het áltijd weer goed. Dan ga ik tegen hem aan zitten en hij weet dat het me spijt, dat is mijn manier van sorry zeggen.

Als we een tijdje hebben gezeten gaat hij mijn moeder van het ziekenhuis ophalen.  Ik blijf achter om even te douchen.

Mijn gezicht is bleek en mijn haar hangt er als een soort spaghetti over. Mijn make-up is uitgelopen en in mijn haar zit een beetje bloed, ik denk dat van Emily. Emily. Eerst waren we beste vriendinnen,  als zussen. Haar ouders lieten haar altijd alles doen en ik mocht niks. Stiekem nam ze dan mee, naar een club of naar het strand. Dan klom ze mijn raam in en bleef ze soms slapen. Nu ik ook iets mag is ze weg. Dan komt ze niet. Alsof het nooit om mij ging maar om de kick doe je krijgt als je iets stiekems doet. De gedachten aan vroeger doen pijn, toen mijn vader er nog was, mama niet dronk en mijn vrienden me niet sloegen of ik hun. Toen was alles mooi, nouja het meeste. Ik mis de geur van papa, als hij net had gedoucht en aftershave opdeed. Die geur was geweldig,  het maakte me vrolijk. Ik mis zijn warmte, hoe hij me knuffelde voor het slapen en hoe ik bij mama en papa in bed mocht liggen als ik een nachtmerrie had gehad. Ik mis alles aan hem, echt alles. Zelfs de overdreven strenge regels en zijn eindeloze gezeur over alles. Over het weer of over de buren, het ging over alles. Aan het eind maakte hij een lijsje met zijn top 5 ergenissen. Op het allerlaatste lijstje stond ik op 1. Ik was boos en we hadden een gigantische ruzie gehad. Het ging over Justin. Papa vond dat ik beter niet met hem kon omgaan, net zoals Niall en Emily vinden. Het slaat nergens op!  Ik werd boos en ben weggegaan naar de supermarkt, later overleed papa. Ik heb het nooit goed kunnen maken met hem en dat zit me nog steeds dwars. Ik zou alles geven om nog sorry te kunnen zeggen, echt alles.

Ik voel de tranen prikken achter mijn ogen. Fack, niet janken. Wrm huil ik toch zo veel? Ik bijt op mijn lip om niet te gaan huilen. Niet huilen. Niet huilen. Niet huilen.

Een traan rolt over mijn wang. In mijn hoofd scheld ik mezelf helemaal uit en veeg de traan met mijn handpalm weg. Jankert.

Ik zet de warme douche aan, kleed me uit en stap eronder. De warme stralen voelen heerlijk op mijn blote huid. Ik hou van douchen, het werkt relaxent.

Als ik mijn haar en huid heb gewassen, draai ik de kraan dicht en droog me af. Ik smeer me in met bodylotion, die ik van Emily heb gekregen.  En doe een shortje aan met mijn rode obey sweater erboven aan. Mijn haar bind ik in een knot en ik stap in mijn ballerina's. Het duurt nog wel even voordat ze terug zijn dus ik besluit mijn laptop aan te doen en verder te gaan.

Ik moet de moordenaar vinden.