Free! Rin x Akemi || "Pamiętasz Mnie?"

Rozdział 17 - Czarno na białym

Usiłowałam wykonać jakikolwiek ruch, gest. Cokolwiek. Ale nie wierzyłam w to, co usłyszałam. Ścisnęłam skrawek spódnicy.                                                                                                                                             - Kiedy się zorientowałeś i dlaczego mi nie powiedziałeś?                                                                                   - A czy jeśli odpowiem na to pytanie, Ty też to zrobisz? - odpowiedział zwracając się twarzą ku mnie. Z minuty na minutę traciłam nad sobą panowanie, ale zgodziłam się. - Odkąd pojawiłaś się w Samezuce, wiedziałem, że to nie może być zwykły przypadek. Utwierdziłem się w przekonaniu, gdy zmusiłem Cię do pójścia do gabinetu pielęgniarki i usłyszałem Twoje nazwisko.                                                                                                                                                                             Odniosłam wrażenie, że Rin poprzez wyścig Iwatobi zaczął być bardziej wylewny.                                - Dlaczego mówisz mi o tym dopiero teraz?                                                                                                               - Bo czekałem. - odpowiedział od razu.                                                                                                                        - Na co? - parsknęłam zaciekle. Czułam jakbyśmy toczyli walkę.                                                                      - Na to, aż sobie przypomnisz. Aż spojrzysz i powiesz mi to prosto w oczy. Aż ja sam... Przestanę się bać, aby móc to zrobić.                                                                                                                                                  Spojrzałam na Rin'a zmartwiona. Nie wiedziałam co mam z siebie wykrztusić, więc wyciągnęłam z torby listy, które znalazłam kilka dni temu w swojej szafie. Westchnęłam cicho i zaczęłam:            - Rozpoznałam Cię od samego początku. - gdy tylko to powiedziałam Rin wydał się zły, ale mimo to kontynuowałam. - Gdy nie powiedziałeś czegokolwiek, aby dać mi do zrozumienia, że wszystko pamiętasz, uznałam, że najlepszym wyjściem będzie po prostu...                                              - Oszukiwanie mnie, tak?                                                                                                                                                    Sama nie wiedziałam czy mówienie mu tego jest dobrym pomysłem, ale nie było już odwrotu.      - Wyobrażasz to sobie, hipokryto? - uśmiechnęłam się na siłę, po czym spojrzałam na listy trzymane w ręce. Zachciało mi się płakać. Dopadło mnie uderzenie gorąca i poczułam jak coraz bardziej ręce trzęsą mi się z nerwów. - Nie sądziłam, że to zajdzie tak daleko. Chciałam Ci jak najszybciej powiedzieć, ale... Nie miałam odwagi, a gdy w końcu chciałam to zrobić...                        - Po prostu Cię zbyłem - Rin uświadomił sobie co ostatnio zrobił  i zasłonił twarz dłońmi z zakłopotania.                                                                                                                                                                            Serce łomotało mi jak szalone. Nie czekałam dłużej i po prostu wbiłam mu w klatkę piersiową stos listów, które były od niego samego na dowód tego, że wszystko co powiedziałam było prawdą. Wycofałam się o krok, a później o kilka następnych, aż zniknęłam na końcu korytarza. Sądziłam, że Rin zostanie tam jak wryty, ale wydarzyło się coś zupełnie innego... On pobiegł za mną i mnie zatrzymał.                                                                                                                                                          - Dlaczego to robisz? - zapytał usiłując być spokojnym.                                                                                  Nie wiedziałam co odpowiedzieć, ale ku mojemu zdziwieniu z opresji wybawił mnie Nitori, który spojrzał na nas co najmniej jak na parę psychopatów. Wykorzystałam chwilę nieuwagi Matsuoki i zbiegłam.                                                                                                                                                                                    Przez cały czas po mojej głowie krążyły myśli wokół tego, co miało miejsce. Nie spodziewałam się, że Rin zorientuje się w takim momencie. Chciałam mieć trochę spokoju, ale Kou nalegała, abyśmy całą drużyną wybrali się na festiwal nieopodal. Twierdziła, że to doskonała okazja ku temu, aby się odstresować przed serią następnych zawodów, tylko że ja wcale już tego nie czułam.                                                                                                                                                                                        Uległam jej namowom i po sprawdzeniu skrzynki odbiorczej na telefonie (pusta), stwierdziłam, że może to nie być tak głupim pomysłem. Ubrałam się w yukatę, spięłam włosy i delikatnie pomalowałam, po czym wyruszyłam na spotkanie.                                                                                                Z początku wszystko przebiegało normalnie, a przynajmniej starałam się, aby tak to wyglądało - nie chciałam dać po sobie poznać, że coś może być nie tak. Nie czułam potrzeby mówienia wszystkim o swoich obecnych problemach, a już tym bardziej, gdy sami mieli trudny okres w swoim życiu. Podczas festiwalu oddzieliłam się od Kou i chłopaków. Były tłumy ludzi, festiwal trwał w najlepsze, a ja już zdążyłam się zgubić...                                                                                                      Nim wyciągnęłam z torebki telefon ktoś pchnął mnie przechodząc obok. Upadłam na osobę za mną.                                                                                                                                                                                              - Widzę, że pojawiam się we właściwym momencie - podsumował bordowowłosy.