Księżycowe noce/Joshler

11/3..2..1..

(Josh, 31 grudnia)

-Och, nie mogę uwierzyć, ze spędzimy ze sobą sylwestra, nie mogę uwierzyć, ze wszystko jest już w porządku..-Siedzimy u Tylera w domu na kanapie, on obejmuje mnie lekko.
-Tak, Josh.
Już wszystko w porządku..-Już trochę czasu minęło, a on dalej jest taki tajemniczy, to mi się w nim podoba.
Ale czuję jakby nie wszystko mi powiedział.
-Kocham Cię, Ty.-Obracam głowę w jego stronę.
-Ja Ciebie tez, mocno, bardzo mocno.-Daje mi małego całusa.
-Hm, to może ja pójdę do sklepu po jakieś przekąski na tę pamiętną noc?-Powoli wstaję i idę do kuchni po moje pieniądze.
-Tak, zdecydowanie pamiętna noc..-Mówi z rozmarzonym wzrokiem.
-Tak, tak, jasne.-Odpowiada po krótkim czasie.
Ubieram swoje buty oraz kurtkę i wychodzę z krótkim "zaraz wracam".

-Razem 4$-Mówi kasjer.
Wyciągam pieniądze i podaję mu do ręki.
Biorę swoją torbę z jedzeniem i wracam do domu.

-Jestem!-Wchodzę do domu i stawiam zakupy na blacie.
-Mhm..-Mruknął Tyler.
Wychyliłem się, żeby zobaczyć co robi.
-Tyjo!-Tyler zakłada balony na dosłownie wszystko.
Podchodzę do niego i przytulam go tyłu.
-Jesteś taki uroczy.-Mówię i sprzedaję mu pstryka w nos.
-Chciałem, żeby było ładnie..-Robi minę małego, smutnego szczeniaka.
Ja zanoszę się śmiechem i jeszcze bardziej przytulam.
-Wystarczy, ze ty tutaj jesteś.-On całuje mnie w czoło, a ja idę z powrotem na kanapę.
On udaje się do kuchni i sprawdza co kupiłem.
-Ugh..Jak ja Cię kocham, Josh.
Skąd wiedziałeś, ze lubię nachosy?-
Wraca i siada obok mnie. 
-Po prostu wiem.-Ułożył głowę na moich kolanach, a ja bawię się jego włosami.
Tyler głęboko odetchnął.
-Co się dzieje, Ty?-Pytam, od jakiegoś czasu cierpienie w jego oczach jest jeszcze większe.
On patrzy się na mnie.
-Nic, Josh..-Mówi, a ja mu nie wierzę.
-Widzę, ze coś Ci jest, mi możesz powiedzieć.-Mówię z troską w głosie.
-Przepraszam..-Jego głos się załamuje, a ja nie mam pojęcia o co chodzi.
-Za co przepraszasz? Hej, nie płacz.-Ścieram łzę z jego policzka, serce mi się łamie.
-Przepraszam, ze wtedy Cię zostawiłem, ze nie chciałem znów nawiązać kontaktów.-On płacze w moją koszulkę jeszcze mocniej, ja mu wierzę, teraz już wiem, ze umie sprzedać wiarygodne kłamstwa.
-Ciii, cichutko.
Spokojnie, to nie twoja wina, to jedynie wina Boga.
On nami kieruje.-
Uspokajam go.
Teraz już nie wierzę w te słowa.
Niektórymi kieruje szatan.
On uspokaja się i siada.
-Dz-dziękuje Josh..ale przepraszam, ja tak bardzo przepraszam..-Mówi, a ja go przytulam.
-Już spokojnie, nie ma za co przepraszać.-Rysuję na jego plecach niewidzialne wzory i wdycham zapach herbaty, chociaż ten aromat nie jest już tak intensywny jak wcześniej.
Jakby coraz bardziej życie z niego uchodziło.
-Przepraszam..-Ostatni raz wypowiada to słowo w moje ramiona.
Przez chwilę jeszcze płacze, ale uspokaja się.
-To co? Masz ochotę na nachosy?-Odsuwamy się od siebie, a na jego twarz wchodzi uśmiech, kocham go takiego.
-Taak, Taktaktak!-

-Ja wychodzę, będę za 2 godzinki!-Mówię do Tylera i wychodzę do mojej mamy.
Zamykam drzwi i schodzę po schodach.
Idę ciemną uliczką i przypominam sobie, jak poznałem Tylera pod latarniami.
Zapach słodkiej maliny.
Uwodzicielski wzrok.
Miękkie włosy.
Magia..
Teraz wszystkie kolory jakby z niego spływają.
Jest inny.
Nie wiem czemu.
Martwię się trochę.
Ale może to tylko jakiś mały smutek, może to tylko przeziębienie.

-Jestem mamo!-Wchodzę do domu i wita mnie zapach maminego jedzenia.
Jest jak w bajce wszystko się układa, kocham życie.
Udaję się do kuchni, a tam Jordan bawi się swoimi zabawkami, a mama robi jakieś jedzenie.
Wyglada olśniewająco, zupełnie odżyła.
Jak każdy z nas.
-Joshi!!-Brat rzuca mi się na ramiona, a ja siadam do stołu.
-Cześć, Jordan! Cześć, mamo!-Mały siada mi na kolanach i bawi się palcami.
-Wyglądasz pięknie, mamo.-Mówię z wielkim uśmiechem na twarzy.
-Haha..-Ona śmieje się i nakłada mi ciepłej zupy.
-A Tyler nie przyszedł?-Mówi zdziwiona.
-Nie, powiedział, ze zaczeka.
Nie naciskałem na niego.-Mówię jak jest.
Powiedziałem mamie o naszym 'związku' z Tylerem parę dni wcześniej, tak samo jak małemu.
Po moim wyznaniu powiedział, ze tez chce chłopaka, a ja nie mogłem wytrzymać ze śmiechu.
-Cóż, no dobrze.
Jedz, Josh.-Poklepała mnie po plecach i usiadła na przeciwko i tylko się uśmiechała.
Kiedy zjadłem odniosłem talerz do zlewu.
-Wspaniale gotujesz.-Uśmiecham się do niej szeroko.
Rozmawiamy o wszystkim i o niczym.

-Jezu, już 23! Muszę uciekać!-
Podnoszę zaspanego Jordana z moich kolan i żegnam się z matką, wychodzę.
Idę i zastanawiam się co Tyler robi.

Wchodzę do domu zdyszany.
-Jestem, Tyler! Wybacz, ze tak długo!-Mówię podniesionym głosem.
Cisza, nic.
-Tyler?!-W pierwszej kolejności myślę, ze gdzieś poszedł, ale uspokajam się myślą, ze pewnie przysnął.
Wchodzę do salonu, jest ciemno.
Zapalam światło.
-TYLER?!-Mówię z przerażeniem, bo nie zauważam jego osoby. Tych cholernych balonów tez nie ma.
-KUŹWA, TYLER?!-Wołam po całym mieszkaniu.
Podchodzę do kanapy, a na niej krótki list.

"Jestem nad jeziorem. Chodź do mnie :) Wziąłem balony i przekąski, nie martw się."
Wywracam oczami, a z serca spada mi kamień, nic mu się nie stało.
Wychodzę z domu i zamykam drzwi na klucz.
Myślę sobie co on znów odwala, ale tak czy inaczej kocham go.
Bardzo go kocham.
Nie mogło być lepiej.
Wszystkie problemy zniknęły.
Spoglądam na zegarek, za 2 minuty nowy rok.
Wchodzę na mostek.
Szkoda, ze w tę piękną noc księżyc jest tak daleko.
Pozostały mi tylko gwiazdy.
Podchodzę do wody i widzę swoje odbicie, ale zaraz.
Gdzie jest Tyler?
Minuta do nowego roku, a go nie ma.
Rozglądam się nerwowo po bokach.
Nie ma go.
A jeżeli ktoś go porwał?
Powracam do swojego odbicia.
Patrzę na tafle wody.
W tle mogę zauważyć balony.
Pieprzone balony.
Jest gdzieś blisko.
Co on robi?
Jestem lekko wystraszony.
Zaraz, co to za zapach?
Wstaję, obracam się i widzę jak balony odlatują wyżej.
Nachosy.
Tyler kocha nachosy.
To ten zapach.
Zapach nachosów.
Spoglądam na swój zegarek.
10
9
8
7
Obracam się w miejsce, skąd dobiega ten zapach, przez chwilę nic nie widzę.
6
5
4
Mrużę oczy. Zaraz, kto tam stoi?
3
2
1
-TYLER!-Niebo przysłaniają kolorowe światła, zasłaniają księżyc.
Księżyc nie napisał dziś łaskawego scenariusza.
Wszystko gra, łomocze.
Wszyscy się cieszą, niebo się cieszy.
Ale ja się nie cieszę.
Ja opadam na kolana.