Jungkook

Jeden

  Jungkook. Jungkook. Jungkook...Siedzi przy sąsiednim stoliku. Tak blisko, a tak daleko. Pije kawę z papierowego kubka i przegląda coś na telefonie. Ta szczęka...Siedzę w tej kawiarni pół godziny. Pół godziny piję tę samą herbatkę i ukradkiem przyglądam się chłopakowi, u którego moje szanse wynoszą zero. Bo jestem obrzydliwym tworem, który nie wie czemu żyje na tym świecie. Nic nie umiem. Nic. Zaczęłam tańczyć, bo widziałam jak cudownie się ruszał na próbach. Tańczy i śpiewa w zespole., średnio znanym, ale powoli się rozwijają i jestem pewna, że pewnego dnia będą sławni, a on będzie miał wiele fanek, ślicznych, utalentowanych dziewczyn, w których będzie mógł przebierać do woli. Nie żeby teraz nie mógł, mimo że na co dzień cichy i nieśmiały, wciąż jest dziko przystojny. Jego uda przykuwają wzrok... Są silne, umięśnione od lat treningu. Podoba się większości dziewczyn w naszej szkole. Mi też. Chociaż nie powinien. Ciekawe czy na kogoś czeka...To źle, że siedzę i na niego patrzę? W końcu nie robię mu krzywdy... Tylko patrzę. Jak codziennie na lekcjach. Mogłabym godzinami tylko na niego patrzeć i myślę, że przez długi czas by mi się to nie nudziło. Nagle zobaczyłam, że ktoś poszedł do jego stolika. Dziewczyna i chłopak. Na jej widok poczułam ból. W środku coś zaczęło mnie skręcać do granic możliwości, jak sznury ciasno oplątane wokół serca, powoli ściskające je coraz ciaśniej, z każdą chwilą zadając większy ból. 

Była piękna. Idealnie gładkie włosy, idealna figura, jasna skóra, uroczy uśmiech... Oddałabym wszystko co mam żeby wyglądać jak ona. Jungkook się do niej uśmiechał i we trójkę chwilę rozmawiali. Potem dziewczyna powiedziała mu coś na ucho, pocałowała drugiego chłopaka i poszła, a Jungkook się uśmiechnął, przez chwilę rozglądał i spojrzał na mnie. Na mnie. Prosto w oczy. Uśmiechnął się do mnie i pomachał mi, a ja zrobiłam najgorszą z możliwych rzeczy. Spłonęłam ze wstydu, odwróciłam wzrok, wzięłam kurtkę i uciekłam.