❝Kiedy nic nie jest łatwe, świat jest niczym labirynt bez wyjścia❞
~ Woozi – Simple.
Gdy chłopcy wnieśli bagaże do pokoju, w którym dziewczyny miały zamieszkać przez jakiś czas, dali im trochę czasu i zostawili je w spokoju. Eunji wraz z Naeun zajęły piętrowe łóżko stojące przy fioletowej ścianie i od razu zaczęły się rozpakowywać, marudząc na fakt, iż musiały dzielić ze sobą pokój. Apartament może i nie był ogromny, ponieważ posiadał zaledwie jedno piętro, ale dziewczyny spodziewały się czegoś więcej po Apple Entertainment. Najwyraźniej wytwórnia rzeczywiście nie potrafiła się wybić i albo wina leżała po stronie niezbyt uzdolnionych muzyków (w co wszystkie wątpiły), albo po złej organizacji promowania zespołów.
– Nie wierzę, że leżymy w łóżkach chłopaków. Wszystkie dobrze wiemy, co robią faceci, gdy się ściemnia – odezwała się Eunji, udając, że jest mężczyzną i bawi się swoją męskością.
– Jesteś okropna! – krzyknęła Naeun, zakrywając usta dłonią. Momentalnie zeszła z łóżka po drabinkach i wskazała na Hyorin oskarżycielsko palcem. – To ty nas na to namówiłaś! Jeszcze nigdy nie musiałyśmy żyć w takich warunkach! Dlaczego mamy pomagać zespołowi, który tkwi w tak beznadziejnej wytwórni? Prędzej, czy później i tak to wszystko szlag trafi. Czytałam, że to całe Apple Entertainment ma pod sobą tylko trzy zespoły, w tym dwa girlsbandy, które nie cieszą się zbytnią popularnością. Nie dziwi mnie to, ponieważ te dziewczyny wyglądają tragicznie i absolutnie nie potrafią tańczyć. – Na dowód włączyła jeden z teledysków i pokazała go Eunji, która momentalnie złapała się za głowę.
– Boże, to jest straszne!
Hyorin wyrwała koleżance telefon z ręki i wyłączyła odpalony filmik, nie potrafiąc dłużej słuchać przesłodzonych głosów wokalistek. Chciała wierzyć, że wytwórnia wcale nie była w tak opłakanej sytuacji, ale naczytała się tylu negatywnych opinii na internecie, że powoli zaczynała w to wierzyć. Tym bardziej że w zamian za pomoc chłopakom z Golden Memory otrzymały pokój, w którym trójka z chłopaków do tej pory mieszkała.
– Jak twój ojciec się o tym dowie, to cię zabije – skwitowała Naeun, odbierając swoją własność.
– Mój ojciec wie o wszystkim. Naszym zadaniem jest pomóc Golden Memory się wybić. To oczywiste, że fani od razu się nimi zainteresują, gdy w necie pojawią się nasze wspólne kawałki. Ludzie nas kochają. – Hyorin niepewnie usiadła na łóżku pod oknem i mimowolnie powąchała pościel. Chciała mieć pewność, że była świeża i nie musiała obawiać się żadnych dziwnie wyglądających plam.
Naeun oparła się o drabinkę i rzuciła blondynce podejrzliwe spojrzenie. Od początku zastanawiało ją, dlaczego Hyorin tak bardzo zależało na współpracy z tym nic nieznaczącym zespołem. W końcu nigdy nie mieszkała w Korei Południowej i nawet jeśli lubiła piosenki Golden Memory, to raczej nie to było powodem.
CZYTASZ
I Was Fat ✓
Teen FictionHyorin doskonale wie, co czują osoby otyłe, z których wszyscy się śmieją. Wie, jak to jest mieć złamane serce i borykać się z brakiem pewności siebie. Po wielu bolesnych doświadczeniach i ucieczce, wraca odmieniona i o kilkadziesiąt kilo lżejsza, al...