Hyorin doskonale wie, co czują osoby otyłe, z których wszyscy się śmieją. Wie, jak to jest mieć złamane serce i borykać się z brakiem pewności siebie. Po wielu bolesnych doświadczeniach i ucieczce, wraca odmieniona i o kilkadziesiąt kilo lżejsza, al...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
❝Ten ból, te piekące łzy, nie mogę ich znieść. Pozwoliłem ci odejść, więc jestem jedynym, który może się winić❞
~ DALMATIAN – E.R
Stała przed drzwiami, opierając na nich dłonie. Nie podobało jej się to, że Seunghyun od dłuższego czasu nie wychodził ze swojego pokoju. Była pewna, iż obejrzał filmik, który zostawiła mu na poczcie, ponieważ Kihyun również go widział. Z początku miała nadzieję, że Seunghyun w końcu się załamie i dotrze do niego, jak bardzo ją skrzywdził, a jednak w ogóle nie ucieszył ją fakt, iż tak też się stało. Co z tego, że osiągnęła swój cel, skoro koniec końców marzyła o cofnięciu czasu?
– Sama nie wiesz, czego chcesz – jęknęła pod nosem, odsuwając się od drzwi. Wciąż czuła nieprzyjemny posmak w ustach, spowodowany kolejnymi wymiotami. Musiała jakoś pozbyć się pizzy z żołądka, jednak jej brzuch dalej był lekko wzdęty, co jeszcze bardziej ją dobijało. Nie dość, że martwiła się o Seunghyuna, który wciąż nic nie jadł, to przerażał ją fakt, iż powoli zaczynała się zaokrąglać w niektórych miejscach.
Westchnęła, opierając czoło o drzwi, gdy te nagle się otworzyły, przez co momentalnie wylądowała w ramionach zaskoczonego Seunghyuna. Odsunęła się od niego jak oparzona, odwracając wzrok, gdy dostrzegła jego opuchnięte od płaczu oczy.
Chciał wyminąć ją bez słowa, jednak nie pozwoliła mu na to, zaciskając palce na jego nadgarstku. Nie miała pojęcia, dlaczego zachowuje się tak irracjonalnie, ale nic nie mogła na to poradzić. Naprawdę się o niego martwiła.
– Wszystko w porządku? – spytała, gdy nie odwrócił się w jej stronę i po prostu stał, nie zamierzając wyswobodzić się z jej uścisku.
Seunghyun zagryzł dolną wargę, powstrzymując się od płaczu. Myślał, że sam jego widok ranił Hyorin, dlatego zamierzał unikać jej na tyle, na ile było to możliwe. Naprawdę nie chciał jej więcej ranić, dlaczego więc mu na to nie pozwalała i zachowywała się tak, jakby wciąż jej na nim zależało? Czy po tym wszystkim, co się między nimi wydarzyło, było to w ogóle możliwe?
Odwrócił się w jej stronę, jednak nie spojrzał jej w twarz. Nie miał odwagi, by to zrobić, ponieważ w myślach wciąż słyszał słowa, które mówiła mu w filmiku.
„Jeszcze o mnie usłyszysz, gwarantuję. Usłyszy o mnie cały świat, a wtedy wszyscy będziecie pluli sobie w brodę, że mnie tak traktowaliście. Tylko czekaj, Seunghyun. Czekaj na dzień, w którym tłusta Kim Inhye przestanie być kimś, kogo się wstydzisz. Wtedy będzie jednak za późno, ponieważ zamierzam wyrzucić cię z mojego serca".
– Naprawdę nie miałem pojęcia, że przez cały ten czas czułaś się w ten sposób – zaczął, a Hyorin puściła jego dłoń. – Mogę przysiąc, że nigdy się ciebie nie wstydziłem, ale mi nie uwierzysz, prawda? Żadne moje wyjaśnienie nie sprawi, że spojrzysz na to wszystko w inny sposób.
